سیزدهمین روز از ماه محرم و انتقال اسرای کربلا به زندان کوفه/اهمیت نشر معارف در ماه‌های محرم و صفر
حسن رجبی در گفت‌وگو با پیرامون وقایع روز سیزدهم ماه محرم گفت: روز سیزدهم ماه محرم اسرای کربلا و خاندان «امام حسین (ع)» را به مجلس ابن‌زیاد آوردند و بعد از این مجلس ابن زیاد دستور داد که آنها را به زندان کوفه منتقل کنند؛ و این مهم‌ترین اتفاقی بود که در روز سیزدهم ماه محرم در کربلا رخ داد.
وی در همین راستا ابراز کرد: حضور «اهل بیت (ع)» و وارد شدن به مجلس عبیدالله در زیارت عاشورا نیز آمده و مورد سرزنش و نکوهش قرار داده شده است، زیرا برخورد بد عبیدالله با اسرای کربلا شرایط را برای این غم دیدگان و کودکان سخت تر و دشوارتر می‌کرد از سوی دیگر برخورد عبیدالله با «اهل بیت (ع)» و زندانی کردن آنها در کوفه زمینه ایجاد خشم اجتماعی را به دنبال داشت لذا عبیدالله تلاش کرد تا طی نامه‌ای از یزید بخواهد تا آنان را از کوفه دور کند.
رجبی به وقایع دیگر در روز سیزدهم ماه محرم اشاره و اظهار کرد: پس از مجلس سوم ابن زیاد، «اهل بیت (ع)» را با غل و زنجیر وارد زندان کوفه کردند در همین زمان خبر شهادت «امام حسین (ع)» در مدینه و شام پیچید سپس ابن زیاد به مدینه و شام، نامه نوشت و خبر شهادت «امام حسین (ع)» را منتشر ساخت.
وی به سرانجام یکی از اصحاب «امیرالمومنین (ع)» اشاره و بیان کرد: «عبدالله بن عفیف ازدی» از اصحاب «امیرالمومنین (ع)» بود که در جنگ‌های جمل و صفین دو چشم خویش را از دست داده و از آن پس مشغول عبادت بود، هنگامی که شنید پسر زیاد به «امیرالمومنین (ع)» و «امام حسین (ع)» نسبت کذب و دروغگویی می‌دهد، از میان جمعیت برخواست و گفت: ساکت باش‌ای پسر مرجانه، دروغگو تویی و پدر تو که به تو این مقام را داد. ای دشمن خدا، فرزندان «پیامبراکرم (ص)» را می‌کشی و در منابر مومنین این چنین سخن می‌گویی؟؛ ماموران خواستند متعرض او شوند که با کمک قبیله‌اش به خانه رفت، ولی بعد آمدند و خانه او را محاصره کردند. پس از رشادت‌های او و دخترش، دستگیر شده و همان‌طور که از خدا خواسته بود به دست بدترین خلق یعنی ابن زیاد به شهادت رسید.
این کارشناس ارشد علوم قرآنی تصریح کرد: عزاداری برای «امام حسین (ع)» بهانه‌ای است که معارف «اهل بیت (ع)» منتقل شود و برای مسلمانان جهان بازگو گردد، زیرا یکی از فلسفه‌های عزاداری‌های حسینی آنچه بر «اهل بیت (ع)» رفته را بیان می‌کند پس هر جا سخن و سیره آنها، مرام و اهداف‌شان گفته شود، فضیلت‌های فراوان برای آنها ثبت می‌شود حساسیت دشمنان اسلام در مورد عزاداری و زنده نگهداشتن نام و یاد «امام حسین (ع)» همواره خصوصا در زمان حاکمان بنی امیه رواج داشت لذا «ائمه معصومین (ع)» همواره تلاش داشتند تا به سوگواری برای «سیدالشهداء (ع)» پرداخته و دیگران را نیز به این امر دعوت می‌کردند «امام رضا (ع)» در مورد عزاداری برای «امام حسین (ع)» می‌فرمایند: «کسی پدرم را از روز اول محرم خندان نمی‌دید و به روز عاشورا که می‌رسید به حزن و اندوه و گریه و سوگواری می‌پرداخت».
رجبی به شب سیزدهم ماه محرم پرداخت و ابراز کرد: عمر بن سعد دستور داد تا سر مبارک «امام حسین (ع)» را به کوفه نزد عبیدالله فرستادند و بر تن شهدای کربلا با اسب‌هاى خود تاختند این پیکر‌های عریان تا غروب دوازدهم محرم زیر آفتاب قرار داشتند تا قبیله بنی اسد با کمک «امام سجاد (ع)» به دفن پیکر‌های شهدا پرداختند، گفتنی است لباس تن پیکر‌ها را نیز به عنوان غنیمت جنگی برده بودند و یا از تن آنان دریده بودند. این در حالی بود که «امام حسین (ع)» کهنه‌ترین لباس‌ها را که حتی بخش‌هایی از آن را پاره کرده بودند زیر لباس خود پوشیدند تا از دست دشمنان در امان باشند، اما آنان حتی به لباس پاره و کهنه «سیدالشهداء (ع)» رحم نکرده بودند. شهدای کربلا در شب سیزدهم ماه محرم به خاک سپرده شدند.
این کارشناس علوم قرآنی پیرامون بر خورد دشمنان با کاروان کربلا ابراز کرد: دشمن کاروان کربلا را بر شتران بی جهاز سوار کردند و با این سوگواران و غم دیدگان همانند افرادی خارجی رفتار کردند حتی در زمان ورود آنان به کوفه یک شب آنان را پشت دروازه‌های شهر نگه داشتند.
وی پیرامون برخورد ابن زیاد با کاروان کربلا بیان کرد: عبیدالله بن زیاد که شهادت «امام حسین (ع)» را موفقیت بزرگ دانسته و تلاش داشت تا واقعه کربلا را عادى و یک اتفاق ساده جلوه دهد و با فضاسازی و تبلیغات سنگین به این دروغ بزرگ پرداخت از سوی دیگر همین کوفیانی که برای «امام حسین (ع)» نامه نوشته بودند با تبلیغات ابن زیاد، کاروان کربلا و «امام حسین (ع)» را خارجی می‌پنداشتند لذا برخورد آنان با اسراى کربلا نیز بر همین منوال بود تا اینکه حضرت «زینب (ع)» و «امام سجاد (ع)» به سخنرانی پرداخته و حقیقت را آشکار کردند.
رجبی پیرامون واقعه کربلا خاطرنشان کرد: به طور کلی واقعه عاشورا از روی علم و حکمت الهی اتفاق افتاده و این گونه ماندگار شده است، اینکه اباعبدالله کجا بروند، با چه کسانی در ارتباط باشند و پیام‌رسانی داشته باشند و مسیری را بروند که اجتماعات مسلمانان بیشتر بوده تا پیام امام به آنها برسد، همه این‌ها در یک راستا است. ماه محرم و صفر ماه حزن و اندوه است و این دو ماه را باید برای نشر معارف اهل بیت در نظر بگیریم.
