حقوق بین الملل در قاعده غرب، یک انگلیسی مهم‌تر از ده‌ها هزار یمنی

- مرتضی غلامرضائی پژوهشگر مسائل بین الملل - در هفته‌های اخیر و با حمله به یک کشتی در دریای عمان که مدیریت آن را شرکت اسرائیلی زودیاک، بر عهده داشت و به کشته شدن دو خدمه کشتی که یکی انگلیسی و دیگری شهروند رومانی بود، منجر شد، شاهد هیاهوی رسانه‌ای و حقوقی کشور‌های غربی با محوریت آمریکا و انگلیس و رژیم صهیونیستی بودیم. به نحوی که این کشور‌ها حتی خواستار مطرح کردن موضوع در سازمان ملل بودند.

در پی این حادثه که تقریبا تمام مقامات مطرح آمریکا، انگلیس و یکی دو کشور دیگر از جمله نخست وزیر، وزیر امور خارجه، مسئولان نظامی و... در مورد آن موضع گیری و صحبت کردند و در پی طرح ادعا‌هایی غیر قابل اثبات خواهان محکومیت ایران بودند، اکثر رسانه‌های غربی آن را بازنشر دادند و درباره خطرات و پیامد‌های آن ساعت‌ها برنامه خبری کارکرده و گزارش‌های بسیاری رقم زدند. خط خبری در تمام این اظهار نظر‌ها بخصوص صحبت‌های نخست وزیر انگلیس، ضمن ابراز نگرانی از تکرار چنین حوادثی، تقاضا برای احترام به آزادی حقوق ناوبری و تجارت کشور‌ها در جهان بود.

دو نکته در مورد این اظهار نظر‌ها بسیار قابل توجه است، اول آنکه آیا احترام به حقوق کشتیرانی و تجارت بین الملل تنها شامل احترام به حقوق کشور‌های غربی است؟ آیا زمانی که کشتی‌های عازم یمن که حامل سوخت، دارو و مواد غذایی هستند در راه ر سیدن به این کشور توقیف می‌شوند و یا کشتی‌های ایرانی در دریای سرخ مورد حمله قرار می‌گیرند، حقوق بین الملل و کشتیرانی نقض نمی‌شود و چرا رسانه‌های غربی از لزوم احترام به این حقوق در جهان صحبت نمی‌کنند.

دوم آیا این رسانه‌ها که البته ماهیت دوگانه خود را بار‌ها نشان داده اند، از وضعیت وخیم چندین ساله انسان‌های در محاصره یمن و نقض حقوق ابتدایی آنان شامل دریافت محموله‌های غذا و دارو، ابراز نگرانی نمی‌کنند. چگونه می‌شود که برای مدعیان حقوق بشر در غرب که صد‌ها رسانه در اختیار دارند جلوه خون یک انگلیسی بسیار بیشتر از خون ده‌ها هزار یمنی است که با هدایت و سلاح کشور‌های غربی طی محاصره چندین ساله کشته می‌شوند.

آنچه امروز مسلم است حقوق بشر و سازمان‌های بین المللی، تنها گروگانی در دست کشور‌های غربی است برای اعمال حاکمیت و القای نظرات خود بر دیگر کشور‌ها وگرنه سال هاست افکار عمومی دنیا این نکته را درک کرده که هیچ وقت رسانه‌های مدعی حقوق بشر و سازمان‌های بین المللی در غرب، نگران جنایاتی که کشور‌های خودشان در آن دست دارند، نمی‌شوند و خیلی ساده و بدون هیچ اقدام عملی موثری از کنار آن عبور می‌کنند.