زنان و مقاومت/ نگاهی به زندگی شهید مرضیه نصراللهی

- سیده رقیه آذرنگ پژوهشگر حوزه زن در دفاع مقدس - سلام و درود خدا بر حضرت زهرای مرضیه سلام‌الله علیها و ۷ هزار زن شهید ایران اسلامی که رهرو صدیق آن حضرت بودند و به تأسی از زندگانی بابرکتش قدم در راه ایثار و مقاومت نهادند.

زنان شهید واژه به واژه ایثار را برایمان معنا کردند هر چه بیشتر از آن‌ها بدانیم، چون چراغ راه فروزانی‌اند که صراط مستقیم را هرگز گم نخواهیم کرد.

در برگ برگ خاطرات بانوان شهید جستجو می‌کنیم و این‌بار به نام شهید مرضیه نصراللهی می‌رسیم.

 

مرضیه نصرالهی در تاریخ ۶ شهریور ۱۳۴۵ در شهرستان دزفول متولد شد. او در دامان پدر و مادری متدین پرورش یافت. علاقه اش به ائمه اطهار علیه السلام از کودکی شکل گرفت. چرا که مادر او را به مراسم‌های مذهبی می‌برد.

 

بزرگتر که شد دوران انقلاب شکل گرفت و او به همراه دوستان و آشنایان در راهپیمایی‌ها حضور داشت. مرضیه بسیار با ایمان و با اخلاق بود. اعتقاد داشت اخلاق حسنه موجب خوشنودی خدا است. احترام بزرگ تر‌ها را داشت و با کودکان مهربان بود.

او به دعای کمیل و توسل بسیار علاقه‌مند بود. حضورش در نمازجمعه هیچ گاه ترک نمی‌شد. عاشق راز و نیاز با پروردگار متعال بود. مادر بار‌ها او را در حال تضرع و دعا می‌دید و از اینکه مرضیه اینگونه خدای خویش را می‌خواند احساس غرور می‌کرد که چنین دختری را خدا به او عطا کرده است.

 

به گفته راویان مرضیه سعی می‌کرد وقتی در مراسم دعای کمیل شرکت می‌کند به معانی دعا توجه ویژه‌ای داشته باشد. آنقدر در معانی دعا غرق می‌شد که صدای گریه اش را حاضران مجلس می‌شنیدند. حیات و مماتش را برای خدا می‌دید.

در مدرسه به مقامی رسیده بود که نزد همگان احترام ویژه‌ای داشت. معلم‌ها با تمام وجود او را دوست می‌داشتند و از او بعنوان یک الگو برای دانش آموزان یاد می‌کردند.

با شروع جنگ تحمیلی خانواده اش به مانند دیگر مردم شهر دزفول پایتخت مقاومت و پایداری ایران اسلامی در شهر ماندند و از تهدید‌های صدامیان کوچکترین ترس و واهمه‌ای در دل راه ندادند.

در یکی از روز‌ها دوست و همکلاسی اش او را به خانواده خود برای ازدواج با برادر پاسدارش معرفی کرد. از آنجایی که مرضیه در مسیر ولایت شکوفا شده بود او را به همسری برگزید. مراسم عقد ساده‌ای با حضور اقوام عروس و داماد برگزار شد.

 

مرضیه با چادری سفید و لباسی ساده و محمود با لباس سبز پاسداری در کنار هم نشستند و خطبه عقدشان در خردادماه سال ۱۳۶۱ جاری شد. محمود که برادرش مسعود در عملیات فتح المبین تازه شهید شده بود با مرضیه درد و دل می‌کرد. گاهی به او می‌گفت: پدر و مادرم تحمل داغ مسعود برایشان خیلی سخت است. از تو می‌خواهم کنارشان باشی و جای خالی مسعود را برایشان پر کنی.

مرضیه وقتی خانواده محمود را در غم فرزندشان می‌دید از مصائب اباعبدالله الحسین(ع) و حضرت زینب کبری سلام الله علیها برایشان می‌گفت. آنقدر به صبر و بردباری دعوتشان می‌کرد که حتی یک لحظه نمی‌توانستند دوری مرضیه را تحمل کنند و خیلی زود به او وابسته شدند.

اما عصر روز ۲۸ آذر ۱۳۶۱ خانواده محمود و تعدادی از آشنایان که تازه از مراسم عقدکنان برگشته بودند در خانه شان جمع شدند. صدای خنده و شادی کودکان با لباس‌هایی نو توی خانه پیچیده بود.

مرضیه طبق معمول عادت داشت قبل از اذان خودش را برای ادای نماز آماده کند. وضویش را گرفت و نشست روی سجاده مشغول ذکر تسبیحات حضرت زهرا سلام الله علیها شد. صدای انفجاری شدید تمام شهر را لرزاند. محمود که تازه از بیرون برگشته بود نشست کنار مرضیه و شروع کرد به تعریف کردن که امروز کدام منطقه از شهر بمباران شده است.

همانطور که ذکر می‌گفت به حرف‌های محمود هم گوش می‌داد. یک لحظه همه جا تاریک شد و صدای انفجاری دیگر. دود و خاک و آجر به هوا پرتاب شد. مرضیه با روحی آرام و راضیهٌ مرضیه بر بال فرشتگان به پیشگاه الهی شتافت.

مردم شهر که عادت داشتند هر خانه‌ای مورد اصابت موشک بعثی‌ها قرار گرفت سریعا خودشان را برای امدادرسانی به محل حادثه برسانند، متوجه شدند ۲۳ نفر زن و کودک و مرد بی دفاع در آن حادثه به شهادت رسیدند که مرضیه هم در جمع شهدا بود.

با هیچ قلمی نمی‌توان این حادثه دلخراش و خانواده‌ای با ۲۳نفر شهید را توصیف کرد.

محمود آریان پور همسر شهید مرضیه نصرالهی در آن حادثه با تنی زخم خورده از جراحات و یکی از خواهرانش به طور معجزه آسایی زنده ماندند تا این واقعه و سند جنایت رژیم بعث به شهر بی دفاع دزفول را برای آیندگان بازگو نمایند. شادی روح شهدا صلوات.