بهترین تصمیم در بدترین زمان؛ وقتی مرگ سرخابیها را بهم نزدیک کرد!
- خبرآنلاین نوشت: اگر به یکی دو هفته گذشته ورزش به خصوص فوتبال نگاه کنیم به روزهای تاریک و غم انگیز میرسیم. روزهایی که همه با امیدواری منتظر معجره بودند، اما رخ نداد و تمام دستهایی که برای دعا بلند شده بود، خالی ماند. حتی اگر همین امروز از ویروس کرونا خلاص شویم و یک نفر هم به جمع فوتیها اضافه نشود بازهم فوتبال ایران داغدار مهرداد میناوند و علی انصاریان میماند؛ برای همیشه.
اما فوتبال ایران در میان این غم و اندوه همبستگی خاصی را تجربه کرد کهای کاش در چنین شرایطی رخ نمیداد؛ در این مدت دیگر نه خبری از کریهای رنگی بود و نه کسی به دیگری توهین میکرد. به جرات میتوان گفت که پیش از این فوتبال ایران چنین تجربهای نداشت، حتی زمانی هم که هادی نوروزی یا مهرداد اولادی فوت کردند چنین جوی در فوتبال ایران به وجود نیامد و بدرفتاریها و حتی شایعهها درباره دو مرحوم منتشر شد.
حتی بدترین و تیرهترین روابط هم در فضای غم انگیز از دست دادن انصاریان و میناوند به دوستی ختم شد که در صدر آن میتوان به آشتی علی دایی و علی کریمی اشاره کرد، اما چه فایده که این آرزوی میناوند نه در زمان حیات او بلکه کنار مزار او برآورده شد. قطعا عمل کردن به آرزوی میناوند اتفاق خوشایندی بود و حداقل دیدن علی کریمی درآغوش علی دایی یک نقطه روشن در تاریکی مطلق این روزهای فوتبال بود.
فوتبالی که مدت هاست با زشتی عجین شده و هیچ دوستی و رفاقتی در آن نیست. سراسر دعوا و تهمت است و خبری از جوانمردی نیست، اما اتفاقاتی که در واکنش به درگذشت دو پیشکسوت فوتبال ایران رخ داد، اتحاد و همدلی فوتبالیها به خصوص سرخابیها را سبب شد. گویا مهرداد و علی ریسمان پاره شده همدلی فوتبالیها باردیگر بهم گره زد، اما چرا این رفتارها در زمانی که خبری از تسلیت نیست رخ نمیدهد؟ اشکهای کاپیتان استقلال برای یک پرسپولیس، مصاحبه بدون کری فتح الله زاده، غم علی منصوریان و در نهایت ادای احترام آبیها به بازیکنی که اعتراف کرده بود به خاطر لجبازی با برخی پرسپولیسیها به استقلال آمده از نکات قابل توجه است.
حتی در خصوص مهرداد میناوند هم که همیشه با سنگینترین کلمات برای رقیب کری میخواند این اتفاق رخ داد. صفحه اینستاگرامش پر از پیامهای هواداران استقلال شد هوادارانی که آرزو میکردند او دوباره بلند شود حتی اگر قرار است بازهم برایشان کری بخواند و با اعصاب آنها بازی کند.
نه فقط در فوتبال، بلکه همه جا سایه سنگین مرگ میتواند همه چیز را تغییر دهد. زمانی که مرگ فرا میرسد آن هم برای کسانی که بودنشان کنار ما به یک عادت تبدیل شده بیش از قبل قلبها را بهم نزدیک میکند. اما مگر حتما باید لباس سیاه غم برتن هایمان باشد تا دست رفاقت را به سمت یکدیگر دراز کنیم؟ حتما باید با بغض و اشک با احترام به رقیب صحبت کنیم؟ قطعا این فضای دوستانه و سراسر محبت آمیز میتوانست قبل از درگذشت این دو هم رخ بدهد، اما این اتفاق نیفتاد و زمانی که صدای مرگ واضحتر از همیشه به گوش رسید قلبها بهم نزدیک شد گویی مرگ تنها راه احیای رفاقت هاست!
حسین عبدی کاپیتان اسبق پرسپولیس در این باره میگوید: چرا باید حتما کسی را از دست دهیم تا دوستی و رفاقت ایجاد شود؟ اصلا چرا باید در این مواقع یاد بازیکنان قدیمی بیفتیم؟ امیدوارم همیشه به هم احترام بگذاریم. کری خوانی مشکلی ندارد، بی احترامی بد است.
او درباره آشتی دایی و کریمی بعد از مرگ میناوند هم توضیح میدهد: در این شرایط خودمان نباید خودمان را تحریم کنیم. به اندازه کافی مشکل هست. پیشکسوتان علیرغم دلخوریها باید قدر یکدیگر را بیشتر بدانند و خوشحالم این اتفاق افتاد.
