فضای مجازی خبرگزاری ها و نشریات

1:50

11 بهمن 1399

کد خبر: ۶۹۶۸۵۳

«افتادگی پا» چیست؟

افتادگی پا شامل دشواری در بلند کردن قسمت جلو پا می‌شود که می‌تواند مشکلاتی را هنگام راه رفتن ایجاد کند.

_ عصر ایران به نقل از هلث لاین نوشت: افراد دارای این علامت به طور معمول با بلند کردن زانو، مانند این که در حال بالا رفتن از پله هستند، راه می‌روند. دیگر علائم مرتبط با عضله و عصب بیماری ام‌اس می‌توانند چالش‌های ناشی از این شرایط را افزایش دهند.

گزینه‌های درمان بسیاری برای افتادگی پا از آتل‌ها تا فیزیوتراپی و عمل جراحی وجود دارند. آن‌ها ممکن است به طور کامل گام برداشتن عادی را بازیابی نکنند، اما اغلب می‌توانند علائم را به میزان قابل توجهی کاهش داده و راه رفتن فرد را تسهیل کنند.

افتادگی پا و بیماری ام‌اس

به دلیل این که بیماری ام‌اس ارتباط بین مغز و بدن را مختل می‌کند، مشکلات مرتبط با عصب شایع هستند. احساس گزگز یا بی حسی در اندام‌های انتهایی مانند دست‌ها و پا‌ها اغلب نخستین نشانه‌های بیماری ام‌اس هستند.

مشکلات سیستم عصبی می‌توانند به عوارضی جدی‌تر تبدیل شوند. افتادگی پا در نتیجه ضعف در عضله تیبیالیس قدامی که توسط عصب پرونئال عمقی کنترل می‌شود، رخ دهد.

مشکلات راه رفتن مرتبط با افتادگی پا می‌تواند با علائم دیگر بیماری ام‌اس تشدید شود.

بی حسی در پا می‌تواند چنان شدید شود که فرد مبتلا به بیماری ام‌اس در احساس کف زمین یا این که پاهایش نسبت به کف زمین چه وضعیتی دارند با دشواری مواجه شود. این شرایط به نام آتاکسی حسی شناخته می‌شود. آتاکسی یک مشکل کنترل عضله است که از هماهنگی حرکت جلوگیری می‌کند.

بسیاری از علائم بیماری ام‌اس می‌تواند موجب دشواری در راه رفتن شود. احساس عمومی خستگی همراه با بیماری ام‌اس موجب خستگی عضلات پا می‌شود و گزگز یا اسپاسم‌ها در عضلات پا می‌توانند به مشکلات راه رفتن بیفزایند. حتی بدون افتادگی پا، راه رفتن برای افراد مبتلا به بیماری ام‌اس می‌تواند چالش برانگیز باشد.

دلایل دیگر افتادگی پا

در شرایطی که بیماری ام‌اس دلیل شایع افتادگی پا است، مشکلات مرتبط با گام برداشتن با شرایط و رویداد‌های سلامت دیگر نیز پیوند خورده اند که از آن جمله می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

- اسکلروز جانبی آمیوتروفیک که به نام بیماری لو گریگ نیز شناخته می‌شود

- دیستروفی عضلانی

- سکته مغزی

- بیماری شارکو ماری توث، یک اختلال عصبی

همچنین، افتادگی پا می‌تواند به دلیل آسیب دیدگی اعصابی که عضلات بالابرنده پا را کنترل می‌کنند، رخ دهد. اعصاب تحت تاثیر قرار گرفته ممکن است در زانو یا قسمت پایین ستون فقرات قرار داشته باشند.

دلایل دیگر شامل عمل جراحی جایگزینی کفل یا زانو و دیابت می‌شوند. آسیب عصبی در چشم که می‌تواند به احساس درد هنگام حرکت دادن چشم یا حتی کاهش بنیایی منجر شود نیز می‌تواند موجب دشواری در راه رفتن شود.

از دیگر دلایل افتادگی پا می‌توان به فشرده شدن عصب یا بیرون زدگی دیسک اشاره کرد.

گزینه‌های درمان برای افتادگی پا

درمان افتادگی پا در درجه نخست به دلیل بروز این شرایط و میزان ناتوانی بستگی دارد. به عنوان مثال، درمان یک دیسک بیرون زده ممکن است افتادگی پا را بهبود ببخشد. اما عمل جراحی ستون فقرات ممکن است مشکل افراد مبتلا به بیماری ام‌اس را برطرف نکند.

ارتوتیک‌ها

انواع مختلف ارتوتیک‌ها از جمله آتل‌ها و بریس‌ها در دسترس هستند. برخی از آن‌ها در داخل کفش استفاده می‌شوند، در شرایطی که برخی دیگر اطراف مچ پا یا نزدیک زانو پوشیده می‌شوند.

ارتوز مچ پا (AFO) یکی از وسایل پر استفاده است. در شرایطی که این محصول به بهبود گام برداشتن کمک می‌کند، اما فرد ممکن است به استفاده از کفشی بزرگ‌تر برای قرارگیری بریس نیاز داشته باشد. در صورت استفاده طولانی مدت، ارتوز مچ پا ممکن است ناراحت کننده باشد.

تحریک الکتریکی هنگام راه رفتن نیز می‌تواند به کاهش علائم افتادگی پا کمک کند. این درمان به نام تحریک الکتریکی عملکردی (FES) شناخته می‌شود. دستگاه‌های کوچکی در نزدیکی زانو قرار می‌گیرند که به حرکات پا واکنش نشان داده و محرک‌های الکتریکی خفیف را به عضله ارسال می‌کنند تا به حرکت درست کمک کنند.

مطالعه‌ای در سال ۲۰۱۳ نشان داد که ارتوز مچ پا و تحریک الکتریکی عملکردی هر دو می‌توانند سرعت گام برداشتن افراد مبتلا به افتادگی پا مرتبط با سکته مغزی را بهبود ببخشند.

فیزیوتراپی

فیزیوتراپی نیز ممکن است کمک کند. انواع مختلف تمرینات می‌توانند عضلات پا را تقویت کرده و انعطاف پذیری را بهبود ببخشند. به ویژه، کار کردن با فیزیوتراپیستی که با بیماری ام‌اس و افتادگی پا آشنایی دارد می‌تواند مفید باشد.

عمل جراحی

اگر ارتوتیک‌ها یا فیزیوتراپی برای مدیریت شرایط کافی نباشند، ممکن است برخی راه حل‌های جراحی مد نظر قرار بگیرند.

انتقال تاندون یکی از راه حل‌های بالقوه است. این نوعی عمل جراحی است که در آن محل اتصال استخوانی یک تاندون فعال از یک استخوان به استخوان دیگر منتقل می‌شود تا بدین وسیله حرکتی که از بین رفته دوباره از سر گرفته شود.

یک عمل جراحی دیگر می‌تواند کف پا و قوزک را به هم جوش دهد تا باری که روی عضله پرونئال وجود دارد، برداشته شود. اما این روش موجب کاهش انعطاف پذیری قوزک پا می‌شود.

همه عمل‌های جراحی با خطراتی همراه هستند، از این رو، مشورت با پزشک درباره تمام گزینه‌های درمان موجود اهمیت دارد. اگر قرار است یک عمل جراحی را انجام دهید، حتما خطرات، فواید و نتایج بلند مدت آن را بررسی کنید.

زندگی با افتادگی پا

نوع خاص راه رفتن افراد مبتلا به افتادگی پا می‌تواند آن‌ها را به افرادی خجالتی تبدیل کرده و به راحتی موجب خستگیشان شود. اما همانند دیگر علائم بیماری ام‌اس، اغلب می‌توان این شرایط را با موفقیت مدیریت کرد.

نیازی نیست بدون دریافت کمک از دیگران افتادگی پا را تحمل کنید. صحبت با پزشک و همکاری با فیزیوتراپیست دو اقدامی است که می‌توانید در مسیر رسیدگی به این شرایط انجام دهید.

برچسب ها: سلامت پا

چاپ

هم‌رسانی:

ارسال دیدگاه

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *