آب شیرین کنها؛ راهی برای مقابله با بحران کم آبی
کارشناس منابع آب استفاده از آب شیرین کنها را به عنوان بخشی از راهبرد مقابله با بحران کم آبی عنوان کرد و گفت: سازگاری با محیط زیست بهترین شیوه برای مقابله با کم آبی است.
خبرگزاری میزان -
رضا احمدی در گفتوگو با میزان، با اشاره به طرح انتقال آب خلیج فارس به فلات مرکزی اظهار کرد: موقعیت جغرافیای ایران و عبور نوار بیابانی از مرکز فلات ایران، استانهای این مناطق را با کمبود منابع آبی مواجه کرده و افزایش جمعیت در این مناطق مشکلات را دو چندان کرده، به همین منظور از سال گذشته نیز بحث انتقال آب دریا به این مناطق مطرح بوده است.
این کارشناس منابع آب بیان کرد: رشد جمعیت و تمرکز آن در مناطق شهری باعث افزایش سرانه آب در این مناطق شده و کشاورزی سنتی نیز مزید بر کمبود آب در این مناطق شده است.
این کارشناس منابع آب بیان کرد: رشد جمعیت و تمرکز آن در مناطق شهری باعث افزایش سرانه آب در این مناطق شده و کشاورزی سنتی نیز مزید بر کمبود آب در این مناطق شده است.
این استاد دانشگاه تصریح کرد: مصرف آب در بخش کشاورزی بالغ بر ۹۰ درصد است و کشتهای قرقابی و کاشت محصولات آب بر مانند سیب و هندوانه که اصولا با طبیعت ایران تطبیق ندارد باعث پایین آمدن سطح آب هوای زیرزمینی میشود.
وی با اشاره به طرحهای انتقال آب در کشور عنوان کرد: طرحهای انتقال آب باعث رفاه مقطعی و غیر واقعی در مقصد میشود به این معنی که امکان همسان سازی با طبیعت را از مردم میگیرد و توهم آبی را به وجود میآورد.
احمدی بیان کرد: انتقال آب بین حوزهای زمانی توجیه پذیر خواهد بود که برای شرب استفاده شود، اما انتقال برای فعالیت صنعتی باعث تمرکز جمعیت در نقطه مقصد خواهد شد.
این کارشناس حوزه آب بیان کرد: استفاده از آب شیرین کن در کشورهای حوزه خلیج فارس از دهههای گذشته آغاز شده و با پیشرفت علم هزینههای نمک زدایی کاهش یافته است، اما شرایط جغرافیای کشور برای استفاده مستمر از این منابع نسبت به کشورهای حوزه خلیج فارس متفاوت است.
این استاد دانشگاه بیان کرد: طرحهای انتقال بین حوزهای آب، باید به عنوان آخرین گزینه مورد استفاد قرار گیرد و اولویت بر سازگاری با محیط زیست و مدیریت مصرف آب در کشور باشد، کاری که نسلهای گذشته در ایران به خوبی آن را اجرا کردند.
وی افزود: مکان یابی برای ساخت صنایع آب بر مانند ذوب آهن نیازمند بازنگری است و باید این بخش از صنایع را در کنار سواحل که دسترسی مناسبی به منابع دریا وجود دار احداث شود.
وی با اشاره به طرحهای انتقال آب در کشور عنوان کرد: طرحهای انتقال آب باعث رفاه مقطعی و غیر واقعی در مقصد میشود به این معنی که امکان همسان سازی با طبیعت را از مردم میگیرد و توهم آبی را به وجود میآورد.
احمدی بیان کرد: انتقال آب بین حوزهای زمانی توجیه پذیر خواهد بود که برای شرب استفاده شود، اما انتقال برای فعالیت صنعتی باعث تمرکز جمعیت در نقطه مقصد خواهد شد.
این کارشناس حوزه آب بیان کرد: استفاده از آب شیرین کن در کشورهای حوزه خلیج فارس از دهههای گذشته آغاز شده و با پیشرفت علم هزینههای نمک زدایی کاهش یافته است، اما شرایط جغرافیای کشور برای استفاده مستمر از این منابع نسبت به کشورهای حوزه خلیج فارس متفاوت است.
این استاد دانشگاه بیان کرد: طرحهای انتقال بین حوزهای آب، باید به عنوان آخرین گزینه مورد استفاد قرار گیرد و اولویت بر سازگاری با محیط زیست و مدیریت مصرف آب در کشور باشد، کاری که نسلهای گذشته در ایران به خوبی آن را اجرا کردند.
وی افزود: مکان یابی برای ساخت صنایع آب بر مانند ذوب آهن نیازمند بازنگری است و باید این بخش از صنایع را در کنار سواحل که دسترسی مناسبی به منابع دریا وجود دار احداث شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *