یک روز خوب در پساتحریم!

-گروه سیاسی: پس از پایان مذاکرات هسته ای ایران و قدرتهای جهانی در لوزان و وین، رسانه های گروهی و شبکه های اجتماعی و در مجموع فضای خبری ایران و کشورهای غربی رنگ و بوی بحث و بررسی تفاهم هسته ای را به خود گرفت و هر جریان فکری و سیاسی در ایران و حتی هر حزب و گروه و لابی قدرت در آمریکا و اروپا به بررسی نتایج تفاهم هسته ای ایران و پنج بعلاوه یک پرداختند و از منظر خود و جریان متبوع خود زوایای مختلف تفاهم هسته ای را کالبد شکافی کردند.

 در این میان نگاه ها عمدتا با برخورد کاملا منفی با نتایج مذاکرات و یا برعکس کاملا مثبت و بی نقص به این تفاهم نامه بوده است و کمتر بصورت واقع گرایانه  جنبه های مثبت و منفی و عواقب و نتایج آن را به دور از حب و بغض های سیاسی و قبیله ای نگریسته اند.

یکی از اصطلاحاتی که پس از پایان مذاکرات ایران و قدرتهای بزرگ و توافق نامه هسته ای در رسانه های مختلف داخلی رواج پیدا کرده واژه پسا تحریم است.

منظور از اصطلاح پسا تحریم این است که فضای اقتصادی و بازرگانی کشور پس از برداشتن تحریم های ظالمانه و نیز ورود اموال بلوکه شده ایران به جریان مالی توسعه کشور، دچار دگرگونی های سریع و ماندگار می شود که ظرف مدت کوتاهی دوران شکوفایی اقتصادی و تولید، مصرف، واردات و صادرات آزاد آغاز می گردد و رفاه عمومی مردم در کوتاه مدت تامین می شود.

البته رسانه های زنجیره ای با تبلیغات فراوان از دوران پسا تحریم اینگونه خبر می دهند: حلال مشکلات کنار آمدن مظلوم با ظالم بوده و وقتی با کدخدای جهان به تفاهم برسیم همه گره های اقتصادی کشور برطرف خواهد شد، در دوره پساتحریم حتی باران هم بیشتر می بارد و وضعیت محیط زیست هم بهبود می یابد، بازارها رونق می گیرد و قیمت ها به نصف می رسد.

البته برای آگاهان اقتصادی و کارشناسان و اهل فن، پوشیده نیست که در اقتصاد کلان بحث توسعه درون زا تنها راهی است که می تواند در دراز مدت اقتصاد بیمار و نفتی را اصلاح کند و رفاه و توسعه ماندگار را برای ملت ایران به ارمغان بیاورد.

در حالیکه رهبر معظم انقلاب مکررا روی اقتصاد مقاومتی که  همان توسعه دوران زا با تکیه بر ظرفیت های داخلی کشور به شمار می رود تاکید می کنند معلوم نیست خوشحالی زاید الوصف برخی جریان های سیاسی و رسانه های زنجیره ای از ایجاد توقع بالا در مردم با نشان دادن در باغ سبز در دوران پساتحریم چیست؟

 نگاهی به روند توسعه در کشورهای صنعتی جهان از جمله هند، ژاپن، برزیل و امثال ان نشان می دهد رشد و توسعه ماندگار در گرو اقتصاد درون زا و ملی بوده است نه به وابستگی به واردات و افتتاح رستوران مک دونالد.

نکته عجیب تر و دردآورتر اینکه بر فرض اگر قرار باشد دوران پساتحریم با تدبیر مدیران اقتصادی کشور، دلارهای بلوکه شده در روابط اقتصادی با غرب صنعتی، تحرک مثبتی به مصلحت توسعه ملی صورت گیرد آیا تبلیغات و هدف گذاری رسانه ها باید در ورود اتوموبیل های لوکس یا رستوران مک دونالد و امثال آن باشد یا صنایع مادر، کالاهای سرمایه ای تکنولوژی و دانش فنی به کشور وارد شود.

صرف نبودن موانع صادرات، واردات و گشایش مالی با غرب به تنهایی عامل توسعه نیست و چه بسا در توافقی با دوری از اقتصاد مقاومتی به امید سراب پساتحریم اقتصاد کشور را متزلزل تر سازد.

برای نمونه دولت عربستان با ده میلیون بشکه صادرات روزانه نفت و جمعیت ناچیز اکنون اقتصاد متلاطمی دارد که ناچار شده یارانه  سوخت را در عربستان حذف کند و با قیمت های جهانی بنزین و گازوییل را به مردم بفروشد و اگر کوچکترین اختلالی در قیمت نفت یا صادرات آن رخ دهد اقتصاد بادکنکی این کشورهای دوست غرب که همیشه در دوران پساتحریم بوده اند به خاک سیاه می نشیند.

در دهه گذشته تلاطم وحشتناک در اقتصاد غرب امارات و مالزی که خود را با اطمینان کامل به اقتصاد غرب سنجاق کرده بودند برای ما درس عبرتی است تا در همه شرایط اقتصادی و با هر قبض و بسط ارزی، بر اقتصاد مقاومتی و توسعه درون زا پای بفشاریم و خود را اسیر تبلیغات سراب پساتحریم نکنیم و توقعات واهی در مردم ایجاد نکنیم که به مصلحت مُلک و ملت نیست.

*احسان گل محمدی