روش‌هایی برای کنترل احساس گناه در دوران شیوع کرونا

_ ایرنا نوشت: آیا شما احساس گناه می‌کنید که فرزندان خود را به مهد کودک می‌فرستید در حالی که خودتان به کار در خانه مشغول هستید؟ از اینکه کسب و کار شما رونق گرفته در حالی که این همه‌گیری بسیاری را به ورطه فقر و نابودی کشانده است، احساس گناه دارید؟ خودتان را نمی‌بخشید که نمی‌توانید به دیدار والدین خود بروید یا نتوانسته‌اید در مراسم خاکسپاری نزدیکان و دوستان بروید؟

 

 

در طی همه‌گیری، برخی از افراد احساس گناه می‌کنند، زیرا حال خوبی دارند. بعضی احساس گناه می‌کنند، زیرا آن‌ها آنطور که فکر می‌کنند نیستند. برخی دیگر از افراد نیز تقریباً در مورد همه چیز احساس گناه می‌کنند. در این گزارش چند منشا که باعث می‌شود برخی از افراد در این مدت احساس گناه بیشتری داشته باشند را شرح می‌دهیم.

 

 

برای برخی از افراد قرنطینه شدن و شاید کار در خانه باعث افزایش کیفیت زندگی آن‌ها شده است. برخی از آن‌ها افکار منفی نسبت به خود پیدا می‌کنند که در شرایطی که دیگران رنج می‌کشند، من زندگی بهتری دارم. برخی از افکار گناهکارانه شما ممکن است این‌گونه به نظر برسند:

 

من احساس گناه می‌کنم که زندگی من در طول قرنطینه بهتر است.

 

من احساس گناه می‌کنم، زیرا می‌توانم در خانه کارم را ادامه دهم در حالیکه دیگران شغل خود را از دست داده‌اند.

 

احساس گناه می‌کنم، زیرا اکنون بیش از گذشته درآمد کسب می‌کنم.

 

من احساس گناه می‌کنم، زیرا اکنون بسیار خوشحالم درحالیکه برخی افراد رنج می‌برند.

 

 

بسیاری از مردم قادر به ملاقات با دوستان و خانواده نیستند، آن‌ها احساس گناه می‌کنند که نمی‌توانند به یاری خانواده خود بروند. کسانی که دارای فرزند هستند ممکن است احساس گناه کنند، زیرا آن‌ها متوجه شده‌اند که کودکانشان تحت تأثیر منفی قرار گرفته‌اند. ممکن است افکاری مانند این داشته باشید:

 

احساس بدی دارم که بچه‌هایم ساعت‌ها خارج از خانه، در مدرسه، در معرض خطر هستند در حالی که من در خانه کارهایم را انجام می‌دهم.

 

احساس گناه می‌کنم که آن‌ها مجبورند ساعت‌ها پشت صفحه دستگاه‌شان درس بخوانند و نتیجه مطلوب را نبینند.

 

احساس گناه می‌کنم که در طول روز با بچه‌هایم بازی نمی‌کنم.

 

من احساس افتضاحی دارم که والدینم در حال حاضر نمی‌توانند من و فرزندانم را ببینند.

 

من سرشار از گناه هستم، زیرا بچه‌هایم بدبخت به نظر می‌رسند.

 

احساس بدی دارم که نمی‌توانم در خانه سالمندان به ملاقات والدینم بروم.

 

 

به دلیل قوانین فاصله اجتماعی، کمک به کسانی که در این مدت به کمک نیاز دارند بسیار دشوارتر شده است. ممکن است درآمد کمتری داشته باشید بنابراین نتوانید از کسانی که برای‌تان مهم هستند، حمایت کنید. به همین دلیل، غرق شدن در احساس گناه آسان است:

 

احساس گناه می‌کنم که درآمد من کاهش یافته است و خانواده‌ام آنقدر پول نخواهند داشت.

 

احساس بدی دارم که دیگر نمی‌توانم از پدر و مادر پیرم مراقبت کنم و حمایت مالی داشته باشم.

 

من احساس بدی دارم  که بیشتر از این برای کمک به دیگران کار نمی‌کنم.

 

 

ممکن است شما در ابتدای شیوع بیماری همه‌گیر از قوانین فاصله اجتماعی پیروی نکرده و ماسک نزده باشید، و بخاطر انجام ندادن آن احساس گناه کنید. گاهی این احساس گناه را دقیقا به خاطر انجام کار درست دارید. افکار شما ممکن است به این شکل باشد:

 

احساس بدی دارم که در ابتدا در محیط عمومی ماسک نمی‌زدم.

 

احساس گناه می‌کنم که به یک برنامه و مراسم جمعی رفتم.

 

احساس بدی دارم از اینکه در مراسم خاکسپاری شرکت نکردم، زیرا می‌خواستم از نظر اجتماعی فاصله بگیرم.

 

 

وقتی اخبار را روشن می‌کنید یا آخرین عناوین را می‌خوانید، می‌بینید که مردم در حال تجربه بیماری جسمی، مشکلات بهداشت روانی و مشکلات اقتصادی هستند. بسیاری از مردم در غم از دست دادن عزیزانشان هستند. در این شرایط ممکن است برای برخی از افراد این حالت پیش آید که من به اندازه دیگران رنج نبرده‌ام و حالا احساس گناه می‌کنم. درست شبیه روشی که بازماندگان تصادف ممکن است در صورت از دست دادن شخص دیگری، خود را مقصر بدانند.

 

شاید نتوانید این واقعیت را که احساس گناه می‌کنید کنترل کنید، اما می‌توانید نحوه پاسخگویی به آن را کنترل کنید. در گزارش بعدی با استراتژی‌های آن آشنا شوید. مهم است که به یاد داشته باشید بسیاری از افراد در حال حاضر این افکار را دارند. بنابراین، بهتر است به خود یادآوری کنید که در این تجربه تنها نیستید.