توصیه‌هایی که مردم و مبتلایان به کرونا باید رعایت کنند

- روزنامه خراسان نوشت: پیش‌بینی خیلی از مردم این بود که ماجرای کرونا تا آخر اردیبهشت یا خرداد تمام می‌شود و تابستان بدون کووید ۱۹ در انتظار مردم خواهد بود. اما حالا می‌دانیم که این مهمان ناخوانده، خوش‌نشین است و ماه‌ها درگیر آن خواهیم بود.

در این بین یکی از غم‌انگیزترین اتفاقات بعد از مبتلا شدن بعضی از افراد به کرونا، مخفی کردن این بیماری از دیگران است. یکی از دلایل به وجود آمدن این مشکل، رفتار‌های اشتباه بعضی افراد و واکنش‌هایشان در زمان آگاه شدن از ابتلای آشنایان و دوستان به کروناست؛ بنابراین به مردم توصیه می‌کنیم تا با رفتار‌های نابه‌جا باعث نشوند کرونایی‌ها ترغیب یا حتی مجبور به مخفی کردن بیماری‌شان شوند.

برچسب ناشایست نزنیم | بعضی از ما، چون از این ویروس می‌ترسیم، به دلیل ناآگاهی و ضعف در تنظیم هیجان ترس، رفتار توهین‌آمیز را با مبتلایان کووید ۱۹ جایز می‌دانیم. این اتفاق در «انگ، استیگما، بدنامی یا برچسب اجتماعی» ریشه دارد، وضعیتی روان شناختی و جامعه‌شناختی که باعث می‌شود به خاطر نگرش منفی‌مان به یک بیماری، برچسبی ناشایست را به دیگران بچسبانیم. استیگماها، رفتار‌های کلیشه‌ای و تبعیض‌آمیز ما را دامن می‌زنند و اجازه نمی‌دهند ارزش و جایگاه یک نفر را به‌عنوان «انسان» به رسمیت بشناسیم. آزار‌های کلامی، عاطفی و جسمی، طرد فرد از موقعیت‌های اجتماعی، تحصیلی و شغلی و دیدگاه تحقیرآمیز، بخشی از پیامد‌های استیگمای بیماری است. ما شوخی شوخی به مبتلایان برچسب می‌زنیم و آن‌ها جدی جدی، به انزوا کشیده می‌شوند! یادمان نرود که تحقیقات نشان داده است انگ، تلاش برای آزمایش و معالجه بیماری را تضعیف می‌کند.

مجبورشان نکنیم مخفی‌کاری کنند | گاهی رفتار ما نه با خود فرد بلکه با بیماری اوست. از کرونا می‌ترسیم و بدمان می‌آید و این ترس و نفرت را به بیمار نسبت می‌دهیم. انگار خود فرد، مساوی است با بیماری‌اش و تمام هویت اش را نادیده می‌گیریم! بار‌ها شنیده‌ایم کسی به‌طور قطعی به کووید ۱۹ مبتلا شده، اما به‌جای این‌که صادقانه بگوید به کرونا مبتلا شده‌است، ترجیح می‌دهد هزار بهانه و دلیل الکی جور کند تا کرونایی شدنش را انکار کند. این رفتار نوعی پنهان‌کاری درباره بیماری است که دلایل مختلفی دارد.

احساس شرم را به آن‌ها تزریق نکنیم | اگر کسی بگوید کرونا گرفته است، به شکل خودکار اطلاعات زیادی به ما می‌دهد. اطلاعاتی مثل این‌که حتما او بی‌ملاحظه بوده و بهداشت را رعایت نکرده است و .... اشتباه بزرگ این است که با یک ذهنیت منفی، احساس شرم را به مبتلایان تزریق کنیم در حالی‌که بیمار بودن به معنی بد بودن انسان نیست.

کنجکاوی‌مان را تعدیل کنیم | همه ما در قبال دیگران، مسئولیت‌های اجتماعی مختلفی داریم. این روز‌ها مهم است که خطر انگ‌زنی را کاهش دهیم. در برخورد با مبتلایان، کنجکاوی‌مان را تعدیل کنیم و به‌جای این‌که مدام بپرسیم چه شد که کرونا گرفتی، درباره حال فرد بپرسیم. نگذاریم شخص از گفته‌اش پشیمان شود بلکه فضای امنی را ایجاد کنیم تا آن‌ها بتوانند گشوده و باز راجع به تجربه‌شان خودافشایی کنند. کمک دیگر این است که هم یاد بگیریم و هم آموزش بدهیم. در شبکه‌های اجتماعی، درباره پیامد‌های مخفی‌کاری اطلاع‌رسانی کنیم و نگذاریم این چرخه معیوب ادامه یابد. هرگز از کلماتی مثل «قربانی یا مشکوک به کرونا» استفاده نکنیم.

۴ توصیه به بیماران کرونایی

اگر خدای نکرده شما هم یکی از مبتلایان به کرونا هستید و این روز‌ها به فکر مخفی کردن این بیماری از اطرافیان افتاده اید، چند توصیه به شما داریم.

خجالت نکشید

دیگران به‌واسطه کرونا به مبتلایان برچسب‌هایی می‌زنند و از طرف دیگر، گاهی این افراد به خودشان برچسب می‌زنند و با یک خودسرزنش‌گری بی‌رحمانه، انگ بد بودن را به پیشانی شان می‌چسبانند. خبر بد این‌که در این مواقع فقط با یک برچسب مواجه نیستیم؛ بلکه موجی از هیجان‌های منفی به سمت فرد مبتلا هجوم می‌آورند. احساس شرم، احساس گناه، بی‌کفایتی، خشم و ترس از طرد شدن از سمت دیگران، فقط برخی از هیجان‌های ناخوشایند هستند؛ بنابراین توصیه اول این است که در این مواقع خجالت نکشید.

نگذاریم شیوع بیماری بیشتر شود

با پنهان کردن بیماری از دیگران، ترس از بدنامی را تشدید می‌کنیم. با این کار، آدم‌های بیشتری بیماری‌شان را مخفی می‌کنند و انزوا و تنهایی بیماران را دامن می‌زنیم. وقتی اطرافیان ما بدانند هرکسی شانس ابتلا دارد، بیشتر رعایت می‌کنند. بیایید مانع شیوع بیشتر این بیماری شویم.

بیماری را انکار نکنیم

یک اقدام غیرمسئولانه این است که با مقاومت، بیماری را انکار کنیم و در محل کار و قرار‌های دیگر حاضر شویم! اگر خود فرد مبتلا، سعی کند در دوره بیماری و بعد از آن، دیدگاه مشفقانه‌ای به خودش داشته باشد، بیماری را کتمان نمی‌کند و از دیگران کمک می‌خواهد.

روی همدلی دیگران حساب کنیم

اتفاقاً خیلی وقت‌ها، اطرافیان (برخلاف تصور ما) به‌موقع از راه می‌رسند و با همدلی‌شان نمی‌گذارند احساس تنهایی کنیم. شفقت به خود یعنی این‌که تمام اتفاقات ناخوشایندی را که برایمان می‌افتد، به‌عنوان یک تجربه مشترک انسانی بپذیریم و به‌جای اجتناب، به استقبال حس‌های ناخوشایندمان برویم. حتی بعضی‌ها مسیر پخته‌تری را طی می‌کنند؛ یعنی بیماری را می‌پذیرند و جدی می‌گیرند، در جمع‌ها حاضر نمی‌شوند، به سلامتی دیگران اهمیت می‌دهند و درعین‌حال می‌توانند با بیماری و علامت‌هایشان شوخی کنند!