حضور پررنگ نوجوانان و جوانانی که نژادپرستی سیستماتیک آمریکا را در ابتدای قرن بیست و یکم بر نمی‌تافتند/ پلاکاردهای «نمی‌توانم نفس بکشم» در دست معترضین

- لندن: ۳۱ ماه می، فرصتی برای ساکنان لندن وجود آمد تا قتل جرج فلوید و سرکوب رنگین پوستان به دست پلیس مینیاپولیس و دیگر شهر‌های آمریکا را محکوم کنند. تظاهرات به مانند دفعات گذشته از ساعات میانی صبح و از میدان ترافالگار (Trafalgar) آغاز شد. قرار بود تظاهرکنندگان از این میدان به سمت سفارت آمریکا در لندن حرکت کنند. حضور سیاهپوستان، مسلمانان و حتی سفید پوستانی که مخالف تبعیض نژادی در آمریکا بودند، از همان ساعات ابتدایی تظاهرات پررنگ بود. تصاویر جرج فلوید و پلاکارد‌ها و مقوا‌هایی که تظاهرکنندگان با سلیقه خود و در اعتراض به کشته شدن این سیاهپوست آمریکایی به دست پلیس تهیه کرده بودند، جلوه خاصی به فضای تظاهرات ضد نژادپرستی داده بود. جمله نمی توانم نفس بکشم در بسیاری از دست نوشته‌ها به چشم می‌خورد.

 

یکی از تظاهرکنندگان رنگین پوست، که سن وی شاید از ۲۵ سال تجاوز نمی‌کرد، تصاویر مارتین لوترکینگ رهبر سیاهپوستان آمریکا در مبارزه با تبعیض نژادی در نیمه قرن بیستم و جرج فلوید را در کنار یکدیگر قرار داده بود. او در زیر تصویر مارتین لوترکینگ، جمله معروف من رویایی دارم و در زیر تصور جرج فلوید ، جمله نمی‌توانم نفس بکشم را نوشته بود. اعلام قبلی پلیس لندن مبنی بر لزوم رعایت قوانین مربوط به فاصله گذاری در تظاهرات و محدودیت‌های مربوط به کوید-۱۹ ، به وضوح نشان می‌داد که پلیس بهانه مناسبی برای دستگیری برخی معترضین پیدا کرده است! اگرچه تظاهرات آرام و تقریبا بدون هیچ گونه تنشی برگزار شد، اما پلیس برخی افرادی که قصد داشتند پس از طی مسیر تظاهرات و رسیدن به منطقه ناین المز (Nine Elmes) خود را به نزدیک‌ترین فاصله به سفارت آمریکا برسانند را به همین بهانه (نقض محدودیت‌های کرونایی) بازداشت کرد. آنچه بیش از هر چیزی در تظاهرات جلب توجه می‌کرد، حضور پررنگ نوجوانان و جوانانی بود که نژادپرستی سیستماتیک آمریکا را در ابتدای قرن بیست و یکم بر نمی‌تافتند.

عیسی جوان ۲۲ ساله آفریقایی تباری که در انگلیس (منچستر) متولد شده و اکنون به دور از پدر و مادرش برای کار در لندن به سر می‌برد، یکی از هزاران نفری بود که در تظاهرات ضد نژادپرستی حضور داشت. او از تجربه سال‌های اخیر خود در لندن برای ما می‌گوید:
نژادپرستی نه تنها در آمریکا، بلکه در انگلیس نیز گسترش پیدا کرده است. حتی برخی احزاب انگلیسی صراحتا رنگین پوستان را موجوداتی مزاحم می‌خوانند که فرصت زندگی را از سفید پوستان گرفته اند. اما کافی است تنها نگاهی به انگلیس و حضور پرشمار سیاهپوستان موفق در این کشور بیاندازید.

 

 

اشاره عیسی، به حزب برگزیت یا همان حزب استقلال سابق است. حزبی که به رهبری نایجل فاراژ تاسیس شد و یکی از اصلی‌ترین اقدامات آن، پمپاژ نژادپرستی علیه رنگین پوستان، مهاجرین و اقلیت‌های نژادی بوده است. سمیه ، ۴۳ ساله، اهل سومالی، یکی دیگر از معترضین است. او ۱۲ سال است که در لندن به سر می‌برد. سمیه ماجرای مرگ جرج فلوید را از منظر دیگری روایت می‌کند: اگر مقامات آمریکایی پس از مرگ جرج فلوید یا سایر سیاهپوستان، قاتلین را به مجازات می‌رساندند، هرگز شاهد شکل گیری این همه تظاهرات و اعتراض در جهان نبودیم. اما پلیس آمریکا عادت کرده است که سیاهپوستان را به راحتی بکشد و مورد حمایت قانون و نهاد‌های امنیتی قرار گیرد. اگر الان در مقابل این ماجرا نایستیم، ماجرا در آینده بدتر خواهد شد. همه ما می‌دانیم که مرگ جرج فلوید اولین نمونه از نژادپرستی پلیس آمریکا نبوده است. ما نشانه‌های انتقال این روحیه نژادپرستانه را از آمریکا به اروپا نیز مشاهده می‌کنیم. این برای ما بسیار سخت و دردناک است.

 

معترضینی که در کنار رود تیمز و به سمت سفارت آمریکا پیاده روی می‌کردند، بعضا در میانه راه از جمله در نزدیکی ایستگاه باترسی Battersea می‌ایستادند و دقایقی را به شعاردادن یا صحبت با یکدیگر می‌پرداختند.
این سومین بار است که به تظاهرات می‌آیم ! این جمله‌ای است که اریک ۵۶ ساله می‌گوید. او اصالتا اهل گویان است و البته دهه هاست در لندن سکونت دارد. اریک از تجربه تظاهرات سال گذشته خود در همین منطقه می‌گوید:
سال گذشته که ترامپ می‌خواست به انگلیس سفر کند، به همین منطقه و همین محدوده آمدیم. از ترافالگار به همراه جمعیت فریاد زدیم و سیاست‌های نژادپرستانه ترامپ را محکوم کردیم. در آن زمان هم شعار (دست نوشته) در دست گرفتیم و از تبعیض نژادی گلایه کردیم. حتی در سال ۲۰۱۷ و حتی قبل از اینکه سفارت آمریکا به منطقه جدید (ناین المز) منتقل شود، تظاهرات ضد نژادپرستی دیگری را در لندن و در اعتراض به سیاست‌های ترامپ و رشد گروه‌های ملی گرای تندرو در کشورمان برگزار کردیم. اما ماجرا پایان نیافته است. اگر بشود، تا آخر عمرم به خیابان می‌آیم. این بحران باید تمام شود.

 

پلیس سعی کرد تا قبل از ظهر جمعیت را متفرق کند و تظاهرات را پایان دهد. حضور زوج‌های سیاهپوست در کنار یکدیگر، به خوبی نشان می‌داد که زن و مرد چگونه از تبعیض سیستماتیک در غرب (از آمریکا گرفته تا اروپا) رنج می‌برند. تظاهرات ظاهرا به پایان رسید، اما دغدغه‌های ناتمام و بی شمار اقلیت‌های نژادی در انگلیس و دیگر کشور‌های اروپایی به قوت خود باقیست. برگزاری حداقل ۵ بار تظاهرات ضد نژادپرستی گسترده در لندن از سال ۲۰۱۴ (بر سر حوادث فرگوسن در آمریکا و قتل مایکل براون) تا به امروز، به خوبی نشان می‌دهد که نژادپرستی چگونه در تار و پود غرب رخنه کرده است. آیا زمان نجات و آزادی واقعی از چنگال نژادپرستی و تبعیض فرا خواهد رسید؟

 

 

انتهای پیام/