چرا آمریکا در ونزوئلایی کردن اقتصاد ایران ناکام ماند؟

گروه سیاسی ؛ یکی از اصلی‌ترین اهداف آمریکا در طراحی و اجرای «راهبرد فشار حداکثری» ونزوئلایی کردن اقتصاد ایران و کاهش تاب آوری اجتماعی در کشور ما بوده است.

این راهبرد بر اساس نقطه ضعف تاریخی اقتصاد ایران یعنی وابستگی شکننده به درامد حاصل از فروش نفت و خام فروشی منابع زیر زمینی طراحی و با استفاده از مجموعه ظرفیت‌های قابل فعال سازی امریکا در عرصه بین الملل به مورد اجرا گذارده شد.

پشتیبانی رسانه‌ای و روانی کم سابقه از اجرای این راهبرد موید این واقعیت است که همراه سازی افکارعمومی با ایده اجتناب ناپذیر بودن فروپاشی اقتصاد ایران در شرایط حاصل از تحریم‌های جدید و ناامید سازی جامعه، بویژه طبقات کمتر برخوردار در ردیف اهداف محوری راهبرد فشار حداکثری تعریف گردیده و بر روی ان حساب ویژه‌ای باز شده است.

با گذشت نزدیک به ۱/۵ سال از آغاز خروج امریکا از برجام و اوج گرفتن تحریم‌های اقتصادی بی سابقه و همه جانبه شاخص‌های مختلف نشان می‌دهد که این راهبرد نتوانسته به هدف خود یعتی «ونزوئلایی کردن اقتصاد ایران» نزدیک شود.

آمار‌های رسمی حاکی است علی رغم شدت گرفتن تحریم‌های اقتصادی، روند افزایش قیمت کالا و خدمات کاهش یافته و تورم ماهیانه (مرداد نسبت به تیر) در روندی نزولی به ٠.۶ درصد رسیده است

علاوه بر این تورم نقطه به نقطه، یعنى افزایش هزینه خانوارهاى کشور براى یک مجموعه کالا و خدمات یکسان نیز نسبت به مرداد سال گذشته به ۴١.۶ درصد رسیده که نشان دهنده کاهش رشد تورم است.

افزایش ۴۰ درصدی ارزش پول ملی نیز که معادل ارتقاء قدرت خرید اقشار مختلف مردم است از دیگر رخداد‌هایی است که سیگنال‌های مثبتی را به اقتصاد کشور منتقل می‌کند.

اگرچه معیشت و زندگی روزمره مردم به ویژه اقشاری که درآمد آن‌ها ثابت است در شرایط مناسبی نیست و لایه‌های مختلف اجتماعی فشار اقتصادی زیادی را تحمل می‌کنند لیکن وضعیت موجود با هدف گذاری که آمریکا با طراحی و اجرای راهبرد فشار حداکثری بدنبال آن بود فاصله معنا داری داشته و چشم انداز آینده نیز نشان از شکست کامل آن دارد.

به گزارش نورنیوز، در مورد چرایی و چگونگی خنثی سازی راهبرد فشار حداکثری آمریکا از سوی ایران که با اتخاذ سیاست «مقاومت فعال» محقق گردید تاکنون توضیحات مبسوطی از سوی مسئولین رده‌های مختلف کشور ارایه شده است لیکن شکل ناکامی آمریکا در این میدان نشان می‌دهد که حاکمان کاخ سفید هیچگونه برآورد قابل اتکایی از جامعه و حاکمیت ایران نداشته و معادل ۴۰ سال گذشته بدون توجه به توانمندیها، ظرفیت‌ها و قابلیت‌های جمهوری اسلامی ایران صرفا بر اساس ایده ال‌های دست نیافتنی خود برای به اصطلاح مهار ایران تصمیم می‌گیرند.