گناه نکردن، راه حفظ تقوا و معنویت حاصل از ماه رمضان است

گروه فرهنگی _ این مایه تقوایی را که در این ماه برای شما به دست آمد، قدر بدانید؛ این را حفظ کنید، این از دست می‌رود. شما با حضورتان در مجامع بندگی خدا مثل مساجد، نمازها، پای صحبت‌ها بحمدالله جو غالب جامعه ما جو توجه و تذکر است؛ قرآن، دعا و مناجات است و تنفس در این فضای معنوی یقینا مایه‌ای از تقوا را برای خودتان در این ماه تحصیل کرده‌اید. روزه کمک بسیار بزرگی بوده؛ این روزه بسیار چیز قیمتی و ارزشمندی است. لازم است خود انسان مثل اینکه وزنش را می‌رود امتحان می‌کند که چقدر کم یا زیاد شده، بتواند درست بفهمد که چقدر آن معنویت و صفا برایش پیدا شده –البته اگر انسان به اعمال و رفتار با آن قلب خاضع و متذکر خودش توجه کند، آثار این عبادات را می‌بیند و حس می‌کند-، اما آن طور هم نیست که خیلی محسوس باشد، لکن بدانید یک مقدار صفا، معنویت، لطف در شما پیدا شده؛ این را نگهش دارید. نگه داشتن آن در درجه اول به این است که تا جایی که می‌توانید سعی کنید گناه نکنید.

***شناخت گناهان فردی، گام اول ترک گناه

یکی از مشکلات ما این است که گناه‌های خودمان را نمی‌شناسیم. آن کسی که مثلا به غیبت کردن عادت کرده، توجه ندارد که یک گناهی را به طور مرتب انجام می‌دهد؛ آن کسی که به دروغ‌گویی عادت کرده با این گناه انس گرفته و توجه ندارد؛ آن کسی که عادت کرده به ایذای مردم و با زبان و با عمل و با رفتار و با کردار خودش افرادی را که دم چک او هستند اذیت می‌کند توجه ندارد به این گناه و به آن عادت کرده؛ آن کسی که به شهوات گوناگون جنسی، از طریق چشم و از طرق گوناگون دیگر عادت کرده توجه ندارد که دچار چنین بلیه و گناهی است؛ آن کسی که عادت کرده به حیف و میل بیت‌المال یا اموال مردم، توجه ندارد که چه گناهی بزرگی مرتکب می‌شود، نه این که نمی‌داند یعنی غفلت در انسان یک انس به وجود می‌آورد و انسان انس می‌گیرد. اول متوجه نیست که گناه کرده و دارد گناه می‌کند وقتی هم متوجه بشود گناه خودش به نظرش کوچک می‌آید وقتی انسان با گناهی انس گرفت، آن گناه به چشم انسان کوچک می‌آید و این خودش یک گناه است؛ یعنی آن گناهی که از کبائر محسوب می‌شود این است که انسان تخلف و معصیت خودش از امر الهی را کوچک بداند و بگوید این گناه که من انجام می‌دهم چیزی نیست؛ خود این یک گناه است.