ثبت ۷۰ غار و پناهگاه صخره‌ای از دوران پارینه سنگی جدید و فرا پارینه سنگی در ایذه

به گزارش گروه جامعه ، مژگان جایز عضو هیئت علمی پژوهشکده باستان شناسی و سرپرست هیأت با اعلام این خبر گفت: فصل نخست بررسی غار‌ها و پناهگاه‌های صخره‌ای دوران پارینه سنگی در بخشی از دشت ایذه معروف به تنگه آب بندان که تنگه‌ای نعل اسبی شکل در حاشیه تالاب فصلی بندون با ساختار‌های کارستی است و منجر به شکل گیری فضا‌های غاری و پناهگاهی متعدد در منطقه شده انجام شد.

به گفته این باستان شناس، در این بررسی تخصصی، ثبت، نقشه برداری و نمونه برداری کنترل شده یافته‌های فرهنگی دوران پارینه سنگی شامل دست ساخته‌های سنگی سطحی بصورت حرفه‌ای انجام شد.

جایز تصریح کرد: نتایج مقدماتی بررسی تنگه بندون ایذه نشان می‌دهد که در دوران پارینه سنگی جدید و فراپارینه سنگی گروه‌های شکارگران-گردآورندگان در دفعات مکرر و به صورت فشرده از فضا‌های غار و پناهگاه‌های صخره‌ای منطقه به عنوان سکونتگاه‌های کوتاه مدت و طولانی مدت استفاده می‌کرده اند.

وی افزود: تعداد و تراکم بالای محوطه‌های پارینه سنگی و فراوانی دست ساخته‌های سنگی این دوران در این منطقه به وضوح نشانگر اهمیت بالای این منطقه در مطالعات پارینه سنگی ایران است.

این باستان شناس با بیان اینکه بررسی دشت ایذه اولین بار در دهه ۱۹۷۰ میلادی توسط باستان شناس آمریکایی «هنری رایت» به صورت موردی صورت گرفته است گفت: فصل نخست بررسی غار‌ها و پناهگاه‌های صخره‌ای تنگه بندون به بازبینی و تکمیل مطالعات سال‌های گذشته و همچنین بررسی مناطق جدیدی متمرکز است که برای اولین بار مورد بررسی پیمایشی پیاده و فشرده قرار گرفته اند.

به گفته وی، نتایج این فصل از بررسی که با مجوز پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری صورت گرفته، شامل تعیین محوطه‌های دارای نهشته‌های فرهنگی مناسب برای کاوش در فصول آتی این طرح می‌شود که در آن مطالعات دیرین اقلیم شناسی منطقه بر اساس مطالعه رسوبات نهشته شده در کف تالاب فصلی نیز پیش بینی شده است.

این باستان شناس اظهار کرد: اهمیت دشت ایذه در مطالعات پارینه سنگی ایران به طور کلی و زاگرس بالاخص در موقعیت جغرافیایی آن به عنوان منطقه‌ای مابین زاگرس مرکزی و جنوبی است.

وی با بیان اینکه این منطقه مرز مابین قلمرو‌های فرهنگی است که به احتمال زیاد گروه‌های شکارگران-گردآورندگان متفاوتی در آن‌ها سکونت داشته اند تصریح کرد: به همین دلیل تداوم مطالعات باستان شناسی پارینه سنگی در این منطقه منجر به آشکار شدن نتایج علمی در زمینه جابه جایی‌های جمعیتی گروه‌های انسانی در انتهای دوران پارینه سنگی می‌شود.