صفر تا ۱۰۰ قرعه‌کشی جام‌جهانی ۲۰۲۶/ مروری بر گروه مرگ و زندگی و نبرد ۴۸ مِلت

با پایان قرعه‌کشی جام جهانی ۲۰۲۶، اکنون اوپتا تصویری روشن از دشواری گروه‌ها و فاصله فنی میان ۴۸ تیم حاضر ارائه داده است. این نخستین دوره‌ای است که جام جهانی با ۱۲ گروه چهارتایی برگزار می‌شود و همین موضوع باعث شده ترکیب قدرت‌ها، ریسک‌های مرحله اول و حتی احتمال حذف برخی تیم‌های بزرگ در همان دور گروهی اهمیتی دوچندان پیدا کند.

بررسی میانگین امتیاز‌های اوپتا نشان می‌دهد که برخی گروه‌ها از همان ابتدا به تقابل‌هایی سنگین بدل شده‌اند و برخی دیگر با قرعه‌ای متعادل‌تر روبه‌رو هستند.

گروه J؛ سخت‌ترین گروه رقابت‌ها

بر اساس محاسبات اوپتا، گروه J سخت‌ترین گروه جام است. میانگین ۷۷.۱ این گروه از سایر گروه‌ها بالاتر است و آرژانتین با امتیاز ۹۷.۸ ستون اصلی این سنگینی محسوب می‌شود. اتریش و الجزایر نیز هر ۲ در محدوده قدرت بالای جهانی قرار دارند و همین موضوع رقابت را به نقطه جوش رسانده است. هرچند اردن از نظر عددی پایین‌تر از ۳ تیم دیگر قرار دارد، اما وزن ۳ تیم اول آنقدر بالاست که این گروه عملاً تعریف کامل یک گروه مرگ است؛ گروهی که در آن حتی یک لغزش می‌تواند یک تیم بزرگ را از ادامه مسیر حذف کند.

گروه B؛ پایین‌ترین میانگین قدرت و متعادل‌ترین سطح

در نقطه مقابل، گروه B با میانگین ۶۹.۹ ضعیف‌ترین گروه از لحاظ شاخص قدرت است. کانادا با کمترین امتیاز میان تیم‌های سید اول نقش اصلی در کاهش میانگین ایفا کرده و قطر نیز با امتیاز ۵۹.۲ این اختلاف را تشدید کرده است. تنها تیم دارای سطح رقابتی بالا در این گروه سوئیس است و ترکیب کلی گروه نشان می‌دهد که رقابت‌ها بیشتر تحت تأثیر نوسانات و عملکرد‌های لحظه‌ای خواهد بود تا کیفیت فنی پایدار.

گروه F؛ گروهی بالقوه دشوار با امکان تقویت از پلی‌آف

میانگین ۷۶.۶ گروه F آن را در جمع ۳ گروه برتر از لحاظ قدرت قرار می‌دهد. هلند با امتیاز ۸۸.۷ در رأس گروه قرار گرفته و ژاپن با ۸۱.۲ فاصله زیادی با مدعی بودن ندارد. تونس تیم کم‌قدرت‌تر گروه است، اما نکته کلیدی در این گروه حضور تیمی از پلی‌آف یوفاست. صعود یکی از تیم‌های اوکراین، لهستان یا سوئد می‌تواند توازن و حتی سختی این گروه را به سطح گروه‌های بسیار دشوار نزدیک کند.

گروه H؛ قدرت مطلق اسپانیا و رقابت پرفشار اروگوئه

تنها تیم دارای امتیاز ۱۰۰ در مدل اوپتا، اسپانیاست و حضور این تیم در گروه H باعث شده این گروه در رتبه چهارم قرار گیرد. اروگوئه با امتیاز ۸۲.۶ فشار رقابتی را بالا نگه داشته و ۲ تیم عربستان و کیپ‌ورد که از نظر عددی در پایین‌تر از سطح رقابتی قرار دارند، می‌توانند در نتایج تأثیرگذار باشند، اما وزن کلی گروه را تغییر نمی‌دهند. بازی نخست اسپانیا مقابل عربستان و دیدار اروگوئه با کیپ ورد تصویر اولیه‌ای از فاصله فنی میان چهار تیم خواهد داد.

گروه L؛ ۲ قدرت اصلی و یک رقابت قطعی برای صدرنشینی

گروه L با وجود حضور انگلیس و کرواسی در ظاهر یکی از گروه‌های جذاب است، اما از نگاه اوپتا میانگین آن به‌دلیل امتیاز پایین غنا و سطح متوسط پاناما به ۷۵.۹ رسیده است. رقابت اصلی این گروه تقریباً از پیش تعیین شده است؛ انگلیس و کرواسی برای صدرنشینی تلاش خواهند کرد و ۲ تیم دیگر بیشتر نقش تیم‌هایی را دارند که می‌توانند معادله را پیچیده کنند، اما تغییر اساسی در ساختار قدرت ایجاد نخواهند کرد.

گروه K؛ حضور همزمان ۲ مدعی جدی

گروه K با میانگین ۷۵.۳ یک گروه استاندارد و درعین‌حال قابل پیش‌بینی است. کلمبیا با امتیاز ۹۰.۱ و پرتغال با ۸۷.۰ جدایی‌ناپذیرترین زوج قدرت در این مرحله هستند. ازبکستان و تیمی که از پلی‌آف بین‌قاره‌ای صعود خواهد کرد، در حدی نیستند که تهدیدی جدی برای این دو قدرت ایجاد کنند. ساختار گروه بیشتر شبیه گروه‌هایی است که از حالا تکلیف صعود در آن مشخص است.

گروه C؛ تقابل فنی جذاب، اما بدون توازن کامل

برزیل، مراکش و اسکاتلند سه تیمی هستند که سطح فنی گروه C را بالا نگه داشته‌اند. هائیتی با امتیاز ۵۲.۳ فاصله زیادی با سطح استاندارد رقابتی دارد؛ موضوعی که این گروه را از نظر میانگین به سطح ۷۴.۰ رسانده است. با این وجود، ترکیب برزیل و مراکش و سبک متفاوت فوتبال اسکاتلند باعث می‌شود این گروه از لحاظ جذابیت و کیفیت بازی‌ها یکی از دیدنی‌ترین گروه‌های مرحله اول باشد.

گروه D؛ گروهی که می‌تواند کاملاً تغییر کند

میانگین ۷۳.۲ گروه D حاصل حضور ۳ تیم با سطوح نزدیک به هم است؛ آمریکا، پاراگوئه و استرالیا. فاکتور تعیین‌کننده این گروه، تیم چهارمی است که از پلی‌آف یوفا صعود می‌کند. حضور هرکدام از ترکیه، رومانی یا اسلواکی می‌تواند وزن گروه را به طور قابل توجهی افزایش دهد و آن را از یک گروه متعادل به یک گروه سنگین تبدیل کند.

گروه G؛ تحلیل مسیر ایران در یک گروه متوازن

ایران در گروهی قرار گرفته که از نظر قدرت نه در میان گروه‌های سخت و نه در جمع گروه‌های آسان است. میانگین ۷۲.۱ نشان می‌دهد گروه G در حد وسط قرار دارد. بلژیک با امتیاز ۸۳.۳ قدرتمندترین تیم گروه است، اما فاصله ایران با امتیاز ۷۶.۴ آن‌قدر زیاد نیست که امکان رقابت مستقیم را از بین ببرد. مصر با امتیاز ۶۷.۷ تیمی ساختارمند و منظم است و یکی از اصلی‌ترین رقبای ایران برای صعود محسوب می‌شود. نیوزیلند نیز با وجود امتیاز کمتر، تیمی فیزیکی و سخت‌جان است که نباید دست‌کم گرفته شود.

در مجموع، این گروه برای ایران «قابل مدیریت» است و مسیر صعود به‌وضوح وجود دارد، به‌ویژه اگر ایران بتواند مقابل مصر بازی مستقیم را نبازد و امتیاز‌های کلیدی را از نیوزیلند بگیرد.

طبق قوانین جدید فیفا، از هر گروه دو تیم نخست و هشت تیم سوم برتر راهی مرحله یک‌سی‌ودوم نهایی می‌شوند؛ بنابراین تیم ملی حتی با قرار گرفتن در رتبه سوم نیز شانس بالایی برای صعود دارد. اگر ایران دوم شود، با تیم دوم گروه «D» شامل آمریکا، پاراگوئه، استرالیا یا برنده پلی‌آف اروپا روبه‌رو خواهد شد؛ گروهی که از نظر سطح فنی فاصله چندانی با ایران ندارد و حتی احتمال تکرار تقابل تاریخی ایران–آمریکا نیز وجود دارد.

 در صورت صعود به‌عنوان یکی از تیم‌های سوم، مسیر ایران یا به صدرنشین گروه «L» (احتمالاً فرانسه یا نروژ) می‌خورد یا به صدرنشین گروه «B» با حضور کانادا، سوئیس، قطر و پلی‌آف اروپا؛ مسیری که اگر ایتالیا از رسیدن به جام بازبماند، برای تیم ملی جذاب‌تر هم می‌شود. با این شرایط می‌توان گفت ایران نه‌تنها گروه قابل‌عبوری دارد، بلکه در ادامه راه نیز فرصت یک پیشروی تاریخی را پیش‌روی خود می‌بیند. ایران در گروه G در رده ۲۰ جهان قرار دارد و در کنار آن‌ها بلژیک در جایگاه ۱۰، مصر ۳۴ و نیوزلند در رده ۸۶ جهان قزار دارند.

گروه‌های A و E؛ بازترین و قابل پیش‌بینی‌ترین گروه‌ها

گروه A با میانگین ۷۱.۳ یکی از بازترین گروه‌های جام است. مکزیک و کره جنوبی ۲ مدعی اصلی هستند و نتیجه پلی‌آف یوفا می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای برای چهره نهایی گروه داشته باشد.

گروه E، اما از قبل تکلیفش روشن‌تر است. آلمان و اکوادور از دیگران فاصله محسوسی دارند و ۲ تیم ساحل‌عاج و کوراسائو بیشتر نقش تیم‌هایی را دارند که می‌توانند نظم گروه را برهم بزنند، اما در موقعیت قدرت قرار ندارند.

جام جهانی ۲۰۲۶ در سه کشور آمریکا، کانادا و مکزیک برگزار می‌شود؛ گسترده‌ترین میزبانی تاریخ این مسابقات که بازی‌ها را در چهار منطقه زمانی و در ۱۶ شهر میزبان پخش می‌کند. آغاز رسمی رقابت‌ها روز ۱۱ ژوئن ۲۰۲۶ خواهد بود و مسابقه افتتاحیه در ورزشگاه اسطوره‌ای استادیو آزتکا در مکزیکوسیتی میان مکزیک و آفریقای جنوبی انجام می‌شود؛ ورزشگاهی که بار دیگر نقش تاریخی خود در آغاز یک جام جهانی را تکرار می‌کند.

در مجموع، زمین‌های اصلی این دوره شامل مجموعه‌ای از معتبرترین ورزشگاه‌های آمریکای شمالی است:

مرکزی‌ترین آنها ورزشگاه‌های لس‌آنجلس، نیویورک/نیوجرسی، دالاس، میامی، هیوستون، آتلانتا، بوستون، فیلادلفیا، کانزاس‌سیتی، سان‌فرانسیسکو، سیاتل، ونکوور و تورنتو هستند؛ به‌علاوه ۲ میزبان مکزیکی، یعنی آزتکا و ورزشگاه مونتری، که تنوع جغرافیایی و ظرفیت‌های بزرگ تماشاگران را کامل می‌کنند.

از نگاه کلی، بدون تکیه بر نظر کارشناسی و صرفاً براساس وضعیت فعلی تیم‌ها، ترکیب ستاره‌ها و روند چند سال اخیر، ۳ تیم اسپانیا، فرانسه و انگلیس بیش از بقیه نشانه‌های یک مدعی اصلی را دارند. هر ۳ تیم از نظر عمق بازیکن، ساختار فنی و نسل فعلی در نقطه‌ای قرار گرفته‌اند که مسیر قهرمانی برایشان قابل تصور است، هرچند در تورنمنتی با ۴۸ تیم هیچ پیش‌بینی قطعی وجود ندارد.

این تورنمنت همچنین احتمالاً آخرین حضور لیونل مسی و کریستیانو رونالدو در جام جهانی خواهد بود؛ پایان یک دوران بی‌تکرار. اگر مسیر گروه‌ها و جدول حذفی به شکل خاصی رقم بخورد، حتی امکان تقابل دوباره این دو چهره تاریخی نیز وجود دارد؛ دیداری که می‌تواند یکی از احساسی‌ترین و نمادین‌ترین صحنه‌های تاریخ فوتبال باشد.

انتهای پیام/