پرسپولیس معلق میان تغییر و ثبات؛ آزمون بزرگ نیمکت در مسیر بازگشت به اوج

سرانجام آنچه مدت‌ها زمزمه‌اش در محافل ورزشی شنیده می‌شد به واقعیت پیوست؛ وحید هاشمیان از پرسپولیس جدا شد و دوران کوتاه، اما پرحاشیه او روی نیمکت سرخ‌پوشان به پایان رسید. تصمیمی که در ظاهر طبیعی جلوه می‌کند، اما از زاویه‌ای دیگر می‌تواند بازتابی از بحران مزمن «بی‌ثباتی فنی» در پرسپولیس باشد؛ بحرانی که در سال‌های اخیر بار‌ها و بار‌ها روند تیم را از مسیر اصلی خارج کرده است.

هاشمیان در شرایطی کنار گذاشته شد که تیمش تازه نشانه‌هایی از هماهنگی و بازگشت به ریتم مطلوب نشان می‌داد. پیروزی برابر ذوب‌آهن و بازگشت مصدومان کلیدی، امید را به اردوی سرخ‌ها بازگردانده بود. اما درست در همین مقطع، تصمیم مدیران باشگاه برای قطع همکاری با او، همه‌چیز را دوباره وارد مرحله‌ی گذار کرد؛ مرحله‌ای که فوتبال ایران در آن متخصص است، اما هیچ‌گاه از آن نتیجه نگرفته است.

ورود دیرهنگام ویرا و نقش موقت باقری؛ پرسپولیس روی لبه‌ی احتیاط

با اعلام رسمی باشگاه، اوسمار ویرا، سرمربی برزیلی جدید پرسپولیس، قرار است چهارشنبه شب وارد تهران شود؛ یعنی درست یک روز پیش از دیدار حساس برابر تراکتور در هفته نهم لیگ برتر. از همین‌رو تصمیم گرفته شد که کریم باقری، مربی با تجربه و چهره‌ای محبوب نزد هواداران، به عنوان نفر اول فنی تیم روی نیمکت بنشیند.

این تصمیم از نگاه فنی، شاید بهترین راهکار ممکن در مقطع فعلی باشد؛ اما از زاویه مدیریتی، نشانه‌ای است از برنامه‌ریزی فشرده و تصمیم‌گیری در دقیقه ۹۰. پرسپولیس قرار است مقابل تیمی قرار بگیرد که با اسکوچیچ در اوج آمادگی است، اما هنوز تکلیف نیمکتش به طور کامل روشن نیست؛ وضعیتی که می‌تواند از نظر ذهنی و روحی، اثر مستقیمی بر بازیکنان بگذارد.

باقری حالا مأموریت دارد آرامش نسبی تیم را حفظ کند، در حالی‌که نگاه‌ها به سمت ویرا دوخته شده تا مشخص شود برزیلی تازه‌وارد چگونه می‌خواهد تیمی را که هنوز شناخت کافی از آن ندارد، از دل بحران بیرون بکشد.

مقایسه فنی؛ هاشمیانِ منظم در برابر ویرا‌ی تهاجمی

در بُعد فنی، تفاوت فلسفه‌ی کاری هاشمیان و ویرا می‌تواند مسیر آینده‌ی پرسپولیس را مشخص کند. هاشمیان بیشتر به بازی منظم، کنترل‌شده و بر پایه‌ی ساختار دفاعی اعتقاد داشت؛ تیم او شاید در برخی دیدار‌ها محتاط به‌نظر می‌رسید، اما کمتر فرصت ضدحمله به رقبا می‌داد. در مقابل، ویرا که سابقه‌ی همکاری با پرسپولیس در دوره‌ی یحیی گل‌محمدی را دارد، طرفدار بازی تهاجمی‌تر، گردش سریع توپ و مشارکت فعال مدافعان در ساخت بازی از عقب زمین است.

اگر ویرا بتواند ایده‌های هجومی خود را با بدنه‌ی منسجم پرسپولیس تطبیق دهد، احتمالاً شاهد تیمی خواهیم بود که مالکیت توپ بیشتری دارد، اما ریسک دفاعی بالاتری هم متحمل می‌شود. مسئله‌ای که در فوتبال ایران، با زمین‌های نه‌چندان ایده‌آل و فشار بالای رقابت، می‌تواند چالش‌برانگیز باشد.

چالش اعتماد و ثبات؛ حلقه‌ی مفقوده پرسپولیس در سال‌های اخیر

از زمان جدایی برانکو تا امروز، پرسپولیس کمتر فصلی را بدون تغییر روی نیمکت پشت سر گذاشته است. مدیران باشگاه هر بار به دلایل مختلف؛ از اختلاف نظر فنی تا فشار هواداران، دست به تغییر زده‌اند و نتیجه آن، ناپایداری در ساختار تیمی بوده است. در چنین فضایی، حتی بهترین مربیان هم فرصت کافی برای پیاده‌سازی تفکرات خود را پیدا نمی‌کنند.

حالا پرسش بزرگ این است که آیا مدیریت پرسپولیس این‌بار از چرخه‌ی تصمیم‌های کوتاه‌مدت خارج خواهد شد یا نه؟ 
اوسمار ویرا به صبر و حمایت نیاز دارد تا بتواند نظام تاکتیکی تازه‌ای در تیم جا بیندازد، اما تجربه نشان داده نیمکت پرسپولیس به‌سختی با مفهوم «زمان دادن» کنار می‌آید.

نیاز به برنامه‌ریزی اصولی، نه واکنش احساسی

پرسپولیس در حالی آماده دیدار با تراکتور می‌شود که بار دیگر در میانه‌ی تغییرات قرار گرفته است. اگرچه حضور موقت کریم باقری می‌تواند ثبات نسبی ایجاد کند، اما آینده‌ی تیم به نحوه‌ی مدیریت ورود اوسمار ویرا و میزان حمایت واقعی از او بستگی دارد.

شاید وقت آن رسیده باشد که مدیران پرسپولیس از تصمیم‌های احساسی فاصله بگیرند و با ایجاد یک برنامه‌ی حداقل دوساله، اجازه دهند نیمکت سرخ‌ها دوباره رنگ آرامش بگیرد. در غیر این صورت، حتی حضور مربیان خارجی هم نمی‌تواند درمانی برای بیماری مزمن بی‌ثباتی در این باشگاه پرهوادار باشد.

انتهای پیام/