توافق آمریکا و بلیز برای اخراج و زندانی کردن مهاجران

آمریکا و کشوری به نام بلیز (کشوری در آمریکای مرکزی) یک توافقنامه مهاجرتی تحت موضوع کشور ثالث امن امضا کرده‌اند که به دولت دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور آمریکا اجازه می‌دهد پناهجویان را به این کشور منتقل کند.

این توافقنامه، جدیدترین تلاش دولت آمریکا برای محدود کردن درخواست‌های پناهندگی در آمریکا و اجرای کارزار اخراج دسته‌جمعی است. 

۲ کشور یادشده به‌تازگی این توافق‌نامه را امضا کردند و بلیز مدعی شد که این اقدامی مبتنی بر تعهد کشور‌ها به همکاری تحت کنوانسیون ۱۹۵۱ سازمان ملل در مورد وضعیت پناهندگان است.

دفتر مطبوعاتی دولت بلیز در بیانیه‌ای، مدعی شد: این توافق‌نامه تعهد بلیز به قوانین بین‌المللی و اصول بشردوستانه را تقویت می‌کند و در عین حال تضمین‌کننده ضمانت‌های ملی قوی است.
در همین حال، دفتر امور نیمکره غربی وزارت خارجه آمریکا در پیامی از بلیز تشکر کرد.

این دفتر نوشت: این توافق‌نامه نقطه عطف مهمی در پایان دادن به مهاجرت غیرقانونی، پایان دادن به سوءاستفاده از سیستم پناهندگی کشورمان و تقویت تعهد مشترک ما برای مقابله با چالش‌های نیمکره ما با هم است.

توافق‌نامه‌های کشور ثالث امن یک تاکتیک بحث‌برانگیز برای محدود کردن درخواست‌های پناهندگی است: آنها کشور‌هایی را مشخص می‌کنند که پناهجویان می‌توانند به آنها منتقل شوند، صرف نظر از اینکه آیا مقصد مورد نظر آنها است یا خیر.

جزئیات توافق‌نامه هنوز مشخص نیست. اما این کشور آمریکای مرکزی اعلام کرد که در ازای کمک مالی و فنی برای ارتقای سیاست‌های پناهندگی و مدیریت مرزی بلیز، پناهجویان آمریکایی را خواهد پذیرفت.

انتقاد‌ها از اخراج مهاجران از آمریکا به کشور‌های ثالث

از زمان بازگشت ترامپ به کاخ سفید برای دوره دوم در ژانویه (دی/بهمن)، دولت آمریکا بار‌ها با کشور‌های ثالث لابی کرده تا مهاجران اخراج شده را بپذیرند، هرچند تعداد کمی از این توافق‌ها به‌عنوان توافق‌نامه‌های کشور ثالث امن نامیده شده‌اند.

از آن زمان تاکنون، نزدیک به ۱۲ کشور، از جمله کاستاریکا، السالوادور، اسواتینی، مکزیک، پاناما، رواندا، سودان جنوبی و اوگاندا، موافقت کرده‌اند که مهاجران اخراج‌شده از آمریکا را که هیچ ارتباطی با کشورهایشان ندارند، بپذیرند.

همین ماه، گواتمالا نخستین مهاجران اخراج‌شده را از آمریکا دریافت کرد که حامل مهاجران کشور‌های ثالث بود.

میزان امنیت برخی از این کشور‌ها محل اختلاف بوده است. منتقدان می‌گویند که اخراج‌شدگان ممکن است با شرایط نامناسب زندان یا عدم رعایت تشریفات قانونی در این کشور‌ها مواجه شوند، جایی که وزارت خارجه آمریکا به شهروندان خود توصیه می‌کند از ترس درگیری مسلحانه به آنجا سفر نکنند.

در حال حاضر، وکلای ۵ مهاجر اخراج‌شده به اسواتینی می‌گویند که این افراد زندانی شده و از جلسه‌های دادرسی محروم شده‌اند.

در مقابل، توافق‌نامه‌های کشور ثالث امن به‌طور خاص برای پناهجویان است و هدف ادعایی آنها تضمین حقوق و رفاه افراد درگیر است.

اما منتقدان مدت‌هاست استدلال می‌کنند که این توافق‌ها نمی‌توانند امنیت پناهجویان را به‌طور کامل تضمین کنند، برخی از آنها به کشور‌های نزدیک به کشور‌هایی که از آنها فرار کرده‌اند، منتقل می‌شوند، جایی که هنوز هم می‌توانند در معرض آزار و اذیت باشند.

برخی از کارشناسان حقوق بشر همچنین معتقدند که توافق‌نامه‌های کشور ثالث امن می‌تواند برای تضعیف پایبندی به قوانین بین‌المللی بشردوستانه مورد استفاده قرار گیرد و به کشور‌های ثروتمندی مانند آمریکا اجازه دهد از مسئولیت‌های قانونی خود در قبال پناهجویان شانه خالی کنند.

روندی رو به رشد

دولت آمریکا به نوبه خود استدلال کرده است که در مواردی که مهاجران و پناهجویان قادر به بازگشت به کشور‌های خود نیستند، توافق با کشور‌های ثالث ضروری است.

با این حال، در مورد پناهجویان، بازگرداندن آنها به کشور‌هایی که ممکن است با آزار و اذیت رو‌به‌رو شوند، نقض قوانین آمریکا و بین‌المللی خواهد بود.

با این حال، در موارد دیگر، آمریکا مدعی شده است است که کشور‌های مبدا اخراج‌شدگان از پذیرش آنها خودداری کرده‌اند.

اما رویداد‌های اخیر این منطق را زیر سوال برده است. به‌عنوان مثال، یک مهاجر در ماه سپتامبر (شهریور/ مهر) که از آمریکا به اسواتینی اخراج شده بود، در نهایت به کشور خود، یعنی جامائیکا، بازگردانده شد.

در پرواز اخراج این ماه به گواتمالا، مهاجران هندوراسی نیز به کشور خود بازگردانده شدند.

با این حال، برخی کشور‌ها سیاست‌هایی دارند که از پذیرش مهاجران اخراج‌شده از آمریکا خودداری می‌کنند، حتی اگر این انتقال‌ها شامل شهروندان خودشان باشد.

انتهای پیام/