افلاکی: اگر حق کسی ناحق شود، نتیجه نمی‌گیریم؛ فشار کار در تکواندو آنقدر بالا بود که سکته کرد‌م

سرمربی موفق تیم ملی تکواندو معتقد است فشار‌ها و استرس زیادی را برای موفقیت شاگردان تحمل کرده و حالا تیمش را آماده درخشش در رقابت‌های جهانی کرده است.

گفت‌وگوی جذاب و متفاوت مجید افلاکی با میزان را در ادامه از نظر می‌گذرانید:‌

آقای افلاکی، ارزیابی شما از شرایط فعلی تیم ملی تکواندو چیست؟

خوشبختانه شرایط تیم ملی خوب است و بچه‌ها با انگیزه تمرین می‌کنند، اما فراموش نکنیم که این جایگاه حاصل کار یک نفر نیست. همیشه باور دارم هیچ حقی نباید ناحق شود، چون اگر در حق کسی ظلم کنیم، خدا برکت را از کارمان می‌گیرد و نتیجه نمی‌گیریم. فعلاً همه چیز ایده آل است و با قدرت ادامه می‌دهیم.

درخصوص انتخاب دو تیم برای جهانی و کشور‌های اسلامی توضیح دهید.

بعد از بازی‌های آسیایی بلافاصله کار را شروع کردیم. اعضای کادرفنی واقعاً شبانه‌روز زحمت کشیدند. اردو‌ها و انتخابی‌ها با دقت برگزار شد تا عدالت رعایت شود. در نهایت دو تیم برای حضور در رقابت‌های جهانی و کشور‌های اسلامی انتخاب کردیم و خوشحالم که روند کار بدون حاشیه پیش رفت. همه چیز سر جای خودش است و بهترنی نفرات را انتخاب کرده‌ایم.

رقابت‌های جهانی پیش‌رو چه شرایطی دارد؟

تکواندو از نظر تعداد شرکت‌کننده یکی از شلوغ‌ترین مسابقات جهانی است. امسال نزدیک به هزار ورزشکار از حدود ۱۴۰ کشور حضور دارند. ضمن اینکه در تکواندو جدول بازنده نداریم؛ یعنی اگر در هر مرحله شکست بخوری، حذف می‌شوی. این موضوع سطح فشار مسابقه را بسیار بالا می‌برد، اما ما از همه چیز آگاه هستیم و بهانه‌ای برای عدم موفقیت نداریم.

هدف شما از حضور در این مسابقات چیست؟

برای شرکت کردن نمی‌رویم، برای قهرمانی می‌رویم. اگر به موفقیت ایمان نداشتم، اصلاً در این مسیر قدم نمی‌گذاشتم. همیشه به شاگردانم گفته‌ام از بهانه جویی خوشم نمی‌آید. باید طوری تلاش کنیم که بعد از پایان مسابقات، هیچ حسرتی باقی نماند. من به توانایی بازیکنانم ایمان دارم، چون بار‌ها ثابت کرده‌ایم که اگر متحد باشیم، به نتیجه می‌رسیم.

فشار کار در تیم ملی چقدر است؟

بسیار زیاد. از بیرون شاید فکر کنند در تیم ملی همه‌چیز آماده است، اما واقعیت برعکس است. استرس، فشار روانی، مسئولیت سنگین و زندگی در اردو شرایط سختی را ایجاد می‌کند. حدود یک سال و نیم پیش سکته کردم. خیلی‌ها حرف و حدیث درست کردند، اما کسی از سختی‌هایی که پشت آن بود خبر نداشت. هزینه‌های درمان را خودم و شرکت محل کارم پرداخت کردیم، نه فدراسیون. این را نه از سر گلایه، بلکه از سر باور شخصی می‌گویم؛ دوست ندارم کسی فکر کند منت دارم.

ترسی از رویارویی با رقیبان تا دندان مسلح در رقابت‌های جهانی ندارید؟

شاید رقیبان تورنمنت‌های بیشتری شرکت کردند و اردو‌های تدارکاتی زیادی داشتند، اما ما ایران هستیم و همه توان بچه‌های ما را در المپیک دیدند. درستش این است که آنها باید از ما بترسند!

بعد از موفقیت در المپیک خیلی‌ها فکر می‌کردند شاید از تیم ملی کنار بروید.

تصمیماتی در سرم داشتم، اما به هر حال شرایط طوری پیش رفت که ماندنی شدم و تا لحظه‌ای که کار دست من باشد، از هیچ تلاشی دریغ نمی‌کنم و یک تیم جنگنده به مسابقات مختلف اعزام خواهم کرد.

درباره آینده کاری‌تان در تیم ملی تصمیم گرفته‌اید؟

بله، برای خودم زمانی مشخص کرده‌ام. بعد از آن هم باید تیم ملی به دست اهلش سپرده شود. این تیم متعلق به هیچ فردی نیست، بلکه سرمایه کشور است. من هم تا وقتی هستم، با تمام توان کار می‌کنم و بعد از آن با افتخار کنار می‌کشم. به وقتش در این خصوص به طور کامل صحبت می‌کنم.

انتهای پیام/