قهرمانی تیمی جهان زیر سایه شکست سنگین داوودی/ قهرمانی تاریخی، یک ناکامی فراموش‌نشدنی!

نودمین دوره رقابت‌های وزنه‌برداری قهرمانی ۲۰۲۵ جهان در حالی با قهرمانی مقتدرانه تیم ملی ایران در فورده نروژ به پایان رسید که ملی‌پوشان کشورمان با کسب ۳۸۸ امتیاز و برای دومین بار در تاریخ موفق به کسب عنوان نخست تیمی جهان شدند. آخرین قهرمانی ایران در این مسابقات به سال ۲۰۱۷ بازمی‌گشت و ملی‌پوشان کشورمان پس از ۸ سال، دوباره بر سکوی نخست جهان ایستادند.

هرچند تیم ۸ نفره ایران موفق به کسب ۶ مدال (یک طلا، ۴ نقره و یک برنز) شد و تا روز پایانی و پیش از آغاز مسابقات فوق‌سنگین عملکرد نسبتاً مطلوبی داشت، اما‌ ناکامی مطلق علی داوودی و نمایش ناامیدکننده‌اش در روز پایانی کام دوستداران این رشته را تلخ کرد تا شیرنی قهرمانی تحت تأثیر عملکرد ضعیف نایب‌قهرمان المپیک قرار گیرد.

تیم ملی ایران با ترکیب عبدالله بیرانوند، ایلیا صالحی‌پور، علی عالی‌پور، علیرضا معینی، علیرضا نصیری، ابوالفضل زارع، علی داوودی و آیت شریفی در رقابت‌های جهانی حاضر شد که شاید مهمترین نکته در تیم کنونی پوست‌اندازی و میانگین سنی حدود ۲۲ سال ملی‌پوشان بود که نویدبخش ترکیبی جوان، پرانرژی و آینده‌دار برای ایران در رقابت‌های پیش رو باشد تا بار دیگر جایگاه وزنه‌برداری کشورمان را در میان ابرقدرت‌های جهان به رخ بکشد. در هرحال این نتایج نشان داد که پشتوانه‌سازی و برنامه‌ریزی دقیق فدراسیون، این رشته را در مسیر بازگشت به دوران طلایی قرار داده است، هرچند هنوز راه زیادی تا رسیدن به موفقیت پیش رو قرار دارد.

اما بهداد سلیمی و سجاد انوشیروانی بهتر از هر کسی می‌دانند که حتی قهرمانی جهان تنها با کسب یک مدال طلا نمی‌تواند چندان لذت‌بخش باشد و قطعاً برای رفع معایب و نقاط ضعف باید خیلی زود دست به کار شوند چراکه بازی‌های آسیایی ناگویا و المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس از آنچه تصور می‌کنند نزدیک‌تر است. البته با توجه به شرایط سنی تیم و از سوی دیگر زمان مطلوب باقیمانده تا این رقابت‌ها می‌توان به پیشرفت و درخشش ملی‌پوشان در رویدادهای پیش رو امیدوار بود.

تیم ملی ایران از نظر مدالی در رده دهم تیم‌های شرکت کننده قرار گرفت و از سهم ۲۴ مدال طلای این مسابقات تنها یک مدال را برداشت. کشور‌های کره‌شمالی، چین، ارمنستان، تایلند و ازبکستان با ۳ مدال طلا بیشتر سهم را در میان کشور‌های حاضر داشتند.

درخشش معینی و امید به آینده

در میان مدال‌آوران، علیرضا معینی با درخشش در دسته ۹۴ کیلوگرم توانست با مهار وزنه ۱۸۲ کیلوگرمی، رکورد جهانی حرکت یک‌ضرب را بشکند و مدال طلای این بخش را به‌دست آورد تا تنها طلایی ایران لقب بگیرد. او در ادامه با مجموع ۳۹۱ کیلوگرم به مدال نقره مجموع نیز دست یافت تا عنوان پرافتخارترین ملی‌پوش ایران در این رقابت‌ها را به خود اختصاص دهد. علی عالی‌پور دیگر نماینده کشورمان در همین وزن، در حرکت یک‌ضرب با ۱۷۶ کیلوگرم صاحب مدال نقره شد.

در دسته ۱۱۰ کیلوگرم نیز علیرضا نصیری، پدیده ۲۰ ساله وزنه‌برداری ایران، با ثبت رکورد ۲۳۱ کیلوگرم در حرکت دوضرب و ۴۱۵ کیلوگرم در مجموع، دو مدال نقره ارزشمند دیگر برای ایران به ارمغان آورد و ضمن پشت‌سر گذاشتن چهره‌های سرشناسی، چون نورالدینوف از ازبکستان، رکورد جوانان جهان را نیز جابه‌جا کرد. در همین دسته، ابوالفضل زارع نیز با ثبت مجموع ۳۸۶ کیلوگرم، در جایگاه ششم گروه B قرار گرفت و نمایش قابل قبولی از خود نشان داد.

استراتژی ضعیف کادرفنی در انتخاب وزنه برای داوودی

در روز پایانی مسابقات و در رقابت دسته فوق‌سنگین، علی داوودی، نایب‌قهرمان المپیک و جهان، در حرکت یک‌ضرب با مهار وزنه ۱۹۶ کیلوگرمی به مدال برنز رسید. هرچند وی مدعی شد مصدومیت کتف اجازه درخشش را از او گرفته، اما عملکرد فاجعه‌بارش در حرکت دوضرب که حتی موفق به ثبت یک وزنه صحیح هم نشد، جای هیچ دفاعی را باقی نمی‌گذارد. دیگر نماینده ایران در این دسته، آیت شریفی قهرمان آسیا بود که وی به دلیل آسیب‌دیدگی از ادامه مسابقات انصراف داد.

یکی دیگر از انتقاداتی که می‌توان به کادرفنی و فدراسیون وزنه‌برداری داشت اعزام شریفی به مسابقات با علم به مصدومیت این وزنه‌بردار بود که بدون شک می‌شد تصمیمی بهتر در این خصوص گرفت یا حداقل این اعزام در چنین شرایطی صورت نمی‌گرفت.

در هرحال این انتقاد هم به کادرفنی تیم ملی وارد است که شاید باتوجه به عملکرد نه چندان مطلوب داوودی در یک ضرب می‌توانست با وزنه‌های کمتری در دوضرب کار را آغاز کنند تا حداقل پس از مسجل شدن مدال این حرکت و مجموع برای رسیدن به مدال‌های خوشرنگ‌تر گام بردارند. اما شاید با توجه به عملکردی که داوودی در تمرینات قبل از مسابقات داشت و ثبت وزنه فوق‎‌العاده ۲۶۱ کیلوگرمی این انتخاب صورت گرفته تا داوودی در رقابت برای کسب عنوان قهرمانی و رسیدن به مدال طلا قرار گیرد.

پیش از این، در روز نخست رقابت‌ها عبدالله بیرانوند در دسته ۷۹ کیلوگرم با مجموع ۳۴۰ کیلوگرم در جایگاه نهم ایستاد و در یک‌ضرب با ۱۵۶ و در دوضرب با ۱۸۴ کیلوگرم به کار خود پایان داد.

ایلیا صالحی‌پور نیز در دسته ۸۸ کیلوگرم و در نخستین حضور خود در رقابت‌های جهانی بزرگسالان، عملکردی تحسین‌برانگیز داشت. او در یک‌ضرب با مهار وزنه ۱۶۳ کیلوگرمی در جایگاه چهارم و در دوضرب با رکورد ۱۹۳ کیلوگرم در رده هشتم قرار گرفت و در مجموع با ۳۵۶ کیلوگرم ششم شد تا نویدبخش آینده‌ای درخشان برای وزنه‌برداری ایران باشد.

تهدیدها و فرصت‌های پیش رو در مسیر موفقیت

در هر حال همانطور که عنوان شد کسب عنوان تاریخی قهرمانی تیمی جهان افتخار ارزشمندی برای وزنه‌برداری و ورزش ایران است، اما نباید فراموش کرد همانگونه که ما پوست اندازی کرده بودیم و با تیمی جوان گام به این رقابت‌ها گذاشته بودیم، بسیاری از کشورهای دیگر نیز این مهم را در دستور کار خود قرار داده‌اند تا در فاصله مطلوبی که تا بازی‌های المپیک لس انجلس باقیمانده است اقدام به ترمیم تیم خود کنند. 

سجاد انوشیروانی و همکارانش که نشان داده‌اند برنامه‌ریزی مدونی برای بازگشت وزنه‌برداری به اوج دارند نیز این فرصت را دارند تا بررسی نقاط ضعف و تقویت نقاط قوت و چراغ راه قرار دادن نتایج مسابقات جهانی برای افتخارآفرینی در میادین بزرگ پیش رو گام بردارند چراکه مسابقات جهانی قسمتی از پازل بزرگ موفقیت در المپیک و بازگشت به سکوهای افتخار است؛ اتفاقی که با توجه به حضور بزرگان این رشته در فدراسیون و همدلی خوبی که بین اسطوره‌های وزنه‌برداری ایجاد شده چندان هم دور از دسترس نیست.

انتهای پیام/