بوم‌کُشی غزه؛ استراتژی رژیم صهیونیستی در کنار نسل‌کشی

مردمی بی‌سرزمین و سرزمینی بی‌مردم؛ اینها اهداف رژیم صهیونیستی در غزه هستند. ۲ راه برای دستیابی به این اهداف وجود دارد. اولی کشتار جمعی و اخراج فلسطینی‌ها است. دومی غیرقابل سکونت کردن این سرزمین است. 

در کنار جنایت نسل‌کشی، وحشت بزرگ دیگری نیز آشکار می‌شود؛ یعنی بوم‌کُشی. 

درحالی که تخریب ساختمان‌ها و زیرساخت‌ها در غزه در هر ویدیویی که می‌بینیم قابل مشاهده است، تخریب موازی اکوسیستم‌ها و وسایل امرار معاش کمتر قابل مشاهده است. 

پیش از آغاز جنگ غزه در ۷ اکتبر (۱۵ مهر ۱۴۰۲) که باعث حمله فعلی به غزه شد، در حدود ۴۰ درصد از زمین‌های نوار غزه کشاورزی می‌شد. با وجود تراکم شدید جمعیت، غزه به‌طور عمده در سبزیجات و مرغداری خودکفا بود و بخش زیادی از تقاضای جمعیت برای زیتون، میوه و شیر را برآورده می‌کرد. 

اما ماه گذشته سازمان ملل گزارش داد که اکنون تنها ۱.۵ درصد از زمین‌های کشاورزی این باریکه هم قابل دسترسی و هم بدون آسیب باقی مانده است. این میزان حدود ۲۰۰ هکتار است، که تنها منطقه باقی مانده بوده که به‌طور مستقیم برای تغذیه بیش از ۲ میلیون نفر در دسترس است.

بخشی از دلیل این وضعیت تخریب نظام‌مند زمین‌های کشاورزی توسط ارتش رژیم صهیونیستی است. نیرو‌های زمینی ارتش اشغالگر گلخانه‌ها را تخریب کرده‌اند؛ بولدوزر‌ها باغ‌ها را ویران کرده‌اند، محصولات را شخم زده و خاک را از بین برده‌اند؛ و هواپیما‌ها علف‌کش‌ها را بر روی مزارع پاشیده‌اند.

نظامیان صهیونیست این حمله‌ها را با این ادعا توجیه می‌کنند که نیرو‌های مقاومت به‌طور معمول از درون باغ‌ها، مزارع و زمین‌های کشاورزی عملیات انجام می‌دهد؛ و البته از بیمارستان‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها، شهرک‌های صنعتی و هر منبع دیگری که فلسطینی‌ها به آن وابسته هستند. 

گاردین در گزارشی نوشت که تنها کاری که ارتش اشغالگر برای توجیه تخریب باید انجام دهد این است که بگوید مقاومت از چیزی که اشغالگران می‌خواهند نابود کنند، عملیات انجام داده یا ممکن است انجام دهد. 

ارتش رژیم صهیونیستی به‌طور پیوسته در حال گسترش منطقه حائل در امتداد مرز شرقی غزه است که اتفاقا شامل بخش زیادی از زمین‌های کشاورزی نوار غزه است. همان‌طور که حمزه حموشین، کارشناس حقوق بشر، اشاره می‌کند، رژیم صهیونیستی زمین‌های حاصل‌خیز و مرغوب را به بیابان تبدیل می‌کند.

کابینه رژیم صهیونیستی دهه‌هاست که درختان زیتون باستانی فلسطینی‌ها را قطع می‌کند تا آنها را از معیشت محروم کند، روحیه‌شان را تضعیف کند و ارتباط آنها را با زمین قطع کند. زیتون هم از نظر مادی بسیار مهم است و ۱۴ درصد از اقتصاد فلسطین را تشکیل می‌دهد و هم از نظر نمادین قدرتمند است؛ اگر درخت زیتونی نباشد، شاخه زیتونی هم نمی‌تواند وجود داشته باشد.

سیاست زمین سوخته مورد نظر رژیم صهیونیستی، همراه با محاصره منابع غذایی، قحطی را تضمین می‌کند.

• بیشتر بخوانید:
• نسخه انگلیسی ترامپ برای غزه؛ استعمار مدرن سرزمین فلسطینی
• جنایت‌های رژیم صهیونیستی در غزه؛ موضوع اصلی سخنرانی‌های مجمع عمومی سازمان ملل

حمله ارتش اشغالگر به غزه باعث فروپاشی تصفیه فاضلاب نیز شده است. فاضلاب خام زمین را فرا می‌گیرد، به سفره‌های آب زیرزمینی نفوذ می‌کند و آب‌های ساحلی را مسموم می‌کند. همین اتفاق برای دفع زباله‌های جامد نیز افتاده است؛ کوه‌هایی از زباله اکنون در میان ویرانه‌ها پوسیده و دود می‌شوند یا به محل‌های دفن زباله غیررسمی رانده می‌شوند و آلاینده‌ها را از خود عبور می‌دهند. 

مردم غزه پیش از جنگ جاری به حدود ۸۵ لیتر آب به ازای هر نفر در روز دسترسی داشتند که اگرچه کم است، اما حداقل سطح توصیه شده را برآورده می‌کند. میانگین از فوریه امسال (بهمن/اسفند ۱۴۰۳) به ۵.۷ لیتر کاهش یافته است. سفره آب زیرزمینی ساحلی حیاتی غزه بیشتر در معرض تهدید قرار گرفته است؛ نفوذ نمک، فراتر از یک نقطه خاص، سفره آب زیرزمینی را غیرقابل استفاده می‌کند.

برنامه محیط زیست سازمان ملل سال گذشته تخمین زد که در هر متر مربع از غزه به‌طور متوسط ۱۰۷ کیلوگرم آوار ناشی از بمباران و تخریب وجود دارد. بخش زیادی از این آوار‌ها با آزبست، مهمات منفجر نشده، بقایای انسانی و سموم آزاد شده توسط سلاح‌ها مخلوط شده‌اند. مهمات حاوی فلزاتی مانند سرب، مس، منگنز، ترکیبات آلومینیوم، جیوه و اورانیوم ضعیف شده هستند.

گزارش‌های معتبری از استفاده غیرقانونی ارتش رژیم صهیونیستی از فسفر سفید نیز وجود دارد؛ یک سلاح شیمیایی و آتش‌زا وحشتناک که باعث آلودگی گسترده خاک و آب نیز می‌شود.

استنشاق گرد و غبار سمی و دود تأثیر‌های عمده‌ای بر سلامت مردم دارد.

علاوه بر تاثیر‌های فوری مخرب بر زندگی مردم غزه، انتشار کربن ناشی از حمله رژیم صهیونیستی عجیب و غریب است؛ ترکیبی از انتشار مستقیم گسترده ناشی از جنگ و هزینه سرسام‌آور آب و هوایی بازسازی غزه؛ بازسازی غزه به تنهایی گاز‌های گلخانه‌ای معادل انتشار سالانه یک کشور متوسط تولید می‌کند.

زمانی که پدیده بوم‌کشی در کنار نسل‌کشی در نظر گرفته می‌شود، درک کلیت تلاش رژیم صهیونیستی برای حذف فلسطینی‌ها و سرزمین مادری‌شان آسان‌تر می‌شود. 

برای رژیم صهیونیستی، نابودی اکوسیستم‌ها و ابزار بقای مردم، به نظر یک هدف استراتژیک کلیدی است. به نظر می‌رسد که این رژیم به دنبال چیزی است که برخی آن را هولوسید نامیده‌اند، یعنی نابودی کامل هر جنبه‌ای از زندگی در غزه. 

گاردین نوشت: حتی بدون قانون مشخصی برای بوم‌کشی، نابودی اکوسیستم‌های فلسطینی در تضاد آشکار با ماده ۸ اساسنامه رم است و باید در کنار جنایت بزرگ نسل‌کشی در نظر گرفته شود.

انتهای پیام/