استراحتی که ابدی شد

 

 

روحیه دیکتاتوری، وابستگی محض و صد در صدی به بیگانگان، عدم اعتماد به نفس، خودشیفتگی مزمن، بی اعتقادی مذهبی، ناتوانی در اداره امور، فساد اخلاقی و همچنن اشرافیت و بی اعتنایی به مردم، مهمترین دلایل سقوط شاه مخلوع ایران شد. فراری که از سوی خاندان پهلوی«استراحت» خوانده شد درحالیکه گذر زمان ثابت کرد این استراحت همیشگی و پایان ناپذیر خواهد بود.

 

 

شاه مخلوع قبل از سوار شدن بر هواپیما که او را برای همیشه از ایران دور می کرد در مصاحبه ای کوتاه به خبرنگاران گفت: «مدتی است احساس خستگی می کنم و احتیاج به استراحت دارم. ضمناً گفته بودم پس از این که خیالم راحت شود و دولت مستقر گردد، به مسافرت خواهم رفت. این سفر اکنون آغاز می شود و تهران را به سوی آسوان در مصر ترک می کنم. امروز با رأی مجلس شورا ملی که پس از رأی سنا داده شد، امیدوارم که دولت بتواند هم به جبران گذشته و هم پایه گذار آینده ای موفق شود.»

 

جریان فرار محمدرضا پهلوی از ایران که در ۲۶ دی ماه ۵۷ رخ داد، از زبان فرح دیبا همسر وی این‌چنین نقل شده است:
«عزیمت اشک آلوده محمدرضا و من در ۲۶ دی ماه ۱۳۵۷ انجام شد. دخالت امریکا در امور داخلی ایران به اندازه‌ای رسیده بود که دیگر حتی ما را هم در جریان امور قرار نمی‌دادند، مثلا ژنرال رابرت هایزر مدت‌ها بود به ایران آمده و فعالیت می‌کرد در حالی که ما اصلا اطلاع نداشتیم. وقتی محمدرضا فهمید ژنرال هایزر در تهران است بیشتر مشکوک شد و به من گفت: به محض اخذ رای اعتماد توسط بختیار کشور را ترک خواهم کرد. ما در روزی که بختیار به مجلس رفته بود در فرودگاه بودیم و جریان مجلس را از طریق تلفن بی سیم گوش می‌کردیم».

 

 

 

و این چنین شد که ساعت حدود چهار بعد از ظهر روزنامه‌های اطلاعات و کیهان با تیتر «شاه رفت» منتشر شدند. تیتر روزنامه ها از همیشه درشت تر بود. مردم روزنامه ها را بر سر و دست گرفته بودند و به یکدیگر نشان می دادند. برخی بین کلمه «شاه» و «رفت» ابرو باز کرده، با دست کلمه «در» را اضافه کرده بودند. در نتیجه تیتر روزنامه ها به صورت  «شاه در رفت» خوانده می شد که بیانگر یک واقعیت غیرقابل انکار بود.

 

فرار پهلوی دوم بیش از دو سال دوام نداشت و سرانجام شاه مخلوع ایران در سن ۶۱ سالگی و در ۵ مرداد ماه سال ۵۹ در قاهره مصر مُرد.

 

پس از ۲۶ دی روز فرار طاغوت پر نخوت زمانه از ایران، درست ۲۶ روز تاریخی بر ملت انقلابی ایران گذشت تا در ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ انقلاب شکوهمند اسلامی که ثمره خون پاک شهدای انقلاب بود به پیروزی رسید.