«عملیات مهندسی» روایتی واقعی از جنایات هولناک منافقین است

طبق اعلام روابط عمومی رسانه ملی، نویسنده سریال «عملیات مهندسی»، درباره ماهیت این قصه بیان کرد: ماجرا به نیمه اول سال ۱۳۶۱ بازمی‌گردد؛ زمانی که بعد از زدن خانه موسی خیابانی در بهمن سال ۱۳۶۰، منافقین تصمیم می‌گیرند انتقام بگیرند و کشف کنند که چطور خانه مرکزی این گروهک ضربه خورده است.

حسین تراب‌نژاد ادامه داد: کلیّت سریال «عملیات مهندسی» بر اساس ماجرایی واقعی نوشته شده و چند کتاب نیز درباره این واقعه تاریخی به رشته تحریر درآمده است. اصل ماجرا به این ترتیب بوده که اعضای سازمان منافقین چند نفر از نیرو‌های کمیته و همچنین مردم عادی را می‌دزدند و به خانه‌ای در خیابان بهار می‌برند و شکنجه می‌کنند تا بفهمند نیرو‌های امنیتی چگونه به آنها ضربه زده‌اند. در اصل ماجرا، نیرو‌های امنیتی بعد از این اتفاق، متوجه کاری که منافقین انجام داده‌اند، می‌شوند. پیشنهاد نگارش این سریال در بهمن سال ۱۳۹۹ از سوی سیمافیلم به من داده شد. آن زمان نسخه اولیه را نوشتیم که به دلایلی کار به سرانجام نرسید، تا سال گذشته که خواستند کار شود و دوباره متن را دست گرفتیم و بازنویسی کردیم.

این نویسنده تأکید کرد: در قصه «عملیات مهندسی» خشونت بی‌حدوحصر منافقین نشان داده می‌شود. من قبلاً هم در قصه‌هایی، چون «ماجرای نیمروز»، «رد خون» یا سریال «خانه امن» به این گروهک و فعالیت‌های آنان پرداخته بودم. اما این بار موضوع شکنجه آدم‌ها توسط این گروهک مطرح شده است؛ کاری که نهایت رذالت این گروهک را نشان می‌دهد. شکنجه در هر دین، مذهب و آیینی مذموم است و ما تلاش کرده‌ایم در این سریال آدم‌های مسخ‌شده‌ای را نشان بدهیم که تحت القائات مقام‌های بالادستی‌شان دست به شکنجه می‌زنند.

وی ادامه داد: این قصه نشان می‌دهد کسانی که می‌خواستند جمهوری اسلامی سرنگون شود، از هر وسیله‌ای استفاده می‌کردند و سریال «عملیات مهندسی» مصداق بارز تصویرسازی این جمله است که «هدف وسیله را توجیه می‌کند»؛ موضوعی که می‌توان آن را به زمان حال نیز سرایت داد: همکاری منافقین با رژیم‌صهیونیستی و آمریکا برای کشتن مردم عادی برای ناامن کردن جامعه و درنهایت، رسیدن به سرنگونی نظام.

تراب‌نژاد در پاسخ به این سؤال که چه مقدار از این قصه واقعی و چه مقدار برگرفته از خیال است، گفت: هسته مرکزی این سریال بر اساس واقعیت است؛ اما روند کشف این ماجرا و واکنش نیرو‌های امنیتی به آن و نیز خرده‌داستان‌هایی که در کار دیده می‌شود، زاییده تخیل ماست. البته تخیلی که مبتنی بر واقعیت است. من درباره منافقین بسیار کار کرده و کتاب‌های زیادی خوانده‌ام. ممکن است از جا‌های دیگری که مربوط به این قصه نبوده، استفاده کرده و آن را به دورانی مشخص که درباره‌اش صحبت می‌شود، تعمیم داده باشم.

وی افزود: در نوشتن و اجرای این قصه مشکل خاصی نداشتم؛ چراکه تعامل خوبی با مشاوران در جریان بود. حین تولید هم شاید ۱۰ درصد متن با توجه به لوکیشن و جنس بازیگران و سلیقه کارگردان تغییر کرده باشد.

این نویسنده در پاسخ به این سؤال که آیا تکرار تجربه او در نوشتن داستان‌هایی درباره مجاهدین خلق باعث شکلی از تکامل و دنبال هم بودن قصه‌هایش شده است یا هرکدام جدا هستند، گفت: ناخودآگاه وقتی درگیر چنین داستان‌هایی می‌شوید، کتاب می‌خوانید و مستند می‌بینید، ذهن شما پخته‌تر می‌شود. دیالوگ‌هایی که من درباره منافقان نوشته‌ام، امروز در قیاس با روز اول، حتماً تغییر کرده‌اند. ولی اینکه در امتداد هم باشند، این‌گونه نیست؛ چون زمان‌های مختلفی را روایت کرده‌اند.

انتهای پیام/