شهادت خبرنگاران فلسطینی؛ نسل‌کشی بدون حضور شاهدان

رژیم صهیونیستی در ۱۰ آگوست (۱۹ مرداد) به‌طور عمدی ۵ خبرنگار را در شهر غزه به شهادت رساند؛ این خبرنگاران عبارتند از انس الشریف، محمد قریقع، ابراهیم ظاهر، محمد نوفل و مؤمن علیوه. آنها در چادری در خارج از بیمارستان الشفاء مشغول به کار بودند که رژیم صهیونیستی آنها را در یک حمله هدفمند به شهادت رساند. 

ارتش رژیم صهیونیستی به این کشتار‌ها اعتراف کرد و به دروغ مدعی شد که الشریف از فرماندهان حماس بوده است.

به مدت ۲۲ ماه، جامعه بین‌المللی شاهد قتل سیستماتیک روزنامه‌نگاران توسط اسرائیل بوده و آن را تلفات قابل قبول در یک جنگ عادلانه نامیده است. 

تاکنون حدود ۳۰۰ نفر از کارکنان رسانه‌ای در جنگ علیه غزه به شهادت رسیده‌اند که این جنگ را به مرگبارترین جنگ برای خبرنگاران که در تاریخ ثبت شده، تبدیل می‌کند. 

با این حال، واکنش جهان نوشتن نامه‌های تند و در عین حال ارسال سلاح‌های بیشتر بوده است. 

پایگاه موندوییس نوشت: تحریم‌هایی که پس از آغاز جنگ اوکراین اعمال شد کجا هستند؟ دادگاه‌های جنایت‌های جنگی که فرماندهان نظامی رواندا را تحت پیگرد قانونی قرار دادند کجا هستند؟ همبستگی جهانی رسانه‌ای که باید فراتر از مرز‌ها و سیاست باشد کجاست؟ ظاهرا این همبستگی فقط زمانی وجود دارد که قربانیان فلسطینی نباشند.

براساس ماده ۷۹ پروتکل الحاقی اول کنوانسیون‌های ژنو، خبرنگاران به صراحت به‌عنوان افراد غیرنظامی در مناطق درگیری مسلحانه محافظت می‌شوند. هدایت عمدی حمله‌ها علیه غیرنظامیان، از جمله خبرنگاران، براساس اساسنامه رم دادگاه کیفری بین‌المللی، یک جنایت جنگی محسوب می‌شود و نقض فاحش کنوانسیون‌های ژنو است. 

قانون واضح است؛ جرم آشکار است؛ اما، رژیم صهیونیستی با طرح ادعا‌های واهی علیه خبرنگاران، هر خبرنگار فلسطینی را به یک هدف مشروع تبدیل کرده است. این الگو تکرار می‌شود، زیرا اجازه داده شده که به یک روال تبدیل شود. 

رژیم صهیونیستی ورود خبرنگاران بین‌المللی به غزه را ممنوع می‌کند و تنها صدا‌های فلسطینی‌ها را برای مستندسازی نسل‌کشی باقی می‌گذارد. سپس، به‌طور نظام‌مند، آن صدا‌ها را از بین می‌برد، درحالی که جهان به جای مطالبه پاسخگویی، در مورد توجیه‌پذیر بودن این اقدام بحث می‌کند.

اجازه داده شده که فلسطینی‌ها به چهره‌های اسطوره‌ای، شهیدانِ پیش‌فرض، تبدیل شوند، گویی ظرفیت فوق بشری آنها برای تحمل رنج، رها کردن آنها را توجیه می‌کند. فلسطینی‌ها نباید شهید شوند. فلسطینی‌ها نباید مجبور باشند شهادت خود را به‌عنوان امری اجتناب‌ناپذیر بپذیرند. 

انس جدا از فرزندانش زندگی می‌کرد، زیرا می‌دانست رژیم صهیونیستی او را هدف قرار خواهد داد. آنها (صهیونیست‌ها) این را به او گفته بودند. او در یک پیامک به یکی از دوستانش نوشت: من غزه را ترک نخواهم کرد مگر اینکه به بهشت ختم شود.

موسسه‌های رسانه‌ای غربی مسئولیت خونین این کشتار را برعهده دارند. آنها دهه‌هاست که به‌عنوان بازوی روابط عمومی رژیم صهیونیستی به آن خدمت کرده‌اند و نسل‌کشی را با لحنی منفعل و تعادلی کاذب، تطهیر می‌کنند. آنها به شهادت رسیده توسط رژیم صهیونیستی را به «در خشونت کشته شده» تبدیل می‌کنند، هر ادعای رژیم اشغالگر را بزرگنمایی می‌کنند درحالی که از شاهدان فلسطینی مدرک غیرممکن می‌خواهند و صدای فلسطینی‌ها را زیر ادعا‌های بی‌پایان صهیونیست‌ها دفن می‌کنند. 

چقدر راحت است که سخنگویان نظامی رژیم صهیونیستی همیشه برای مصاحبه در دسترس هستند درحالی که خبرنگاران فلسطینی قبل از اینکه بتوانند صحبت کنند، هدف قرار می‌گیرند. هر رسانه غربی که تبلیغات رژیم صهیونیستی را بدون چالش پخش کرده است، مسئول شهادت انس و همکارانش است. این رسانه‌ها مسئول صد‌ها هزار شهید هستند. نام این رسانه‌ها با خون فلسطینی‌ها نوشته شده است.

اکنون، رژیم صهیونیستی پس از اعلام برنامه‌هایی برای اشغال بیشتر غزه، خبرنگاران را به شهادت می‌رساند، زیرا کشتار خبرنگاران اجازه می‌دهد نسل‌کشی بدون وجود شاهدان ادامه یابد. وقتی رسانه‌های غربی این تهدید را محکوم نکردند، همدست جنایت‌های رژیم صهیونیستی شدند.

پایگاه موندوییس نوشت: زمانی که خبرنگاران رسانه‌های غربی سرانجام وارد غزه شوند، باید بدانند که بزدلی اخلاقی‌شان مانند سایه‌ای آنها را دنبال خواهد کرد. آنها از میان ویرانه‌های نسل‌کشی که نتوانستند از آن جلوگیری کنند، عبور خواهند کرد، با بازماندگانی مصاحبه خواهند کرد که از باور کردن آنها امتناع ورزیدند، و جنایت‌هایی را مستند خواهند کرد که می‌توانستند با گفتن حقیقت به سادگی جلوی آنها را بگیرند. آنها هرگز شجاعت خبرنگاران فلسطینی که توسط اسرائیل به قتل رسیدند را نخواهند داشت. 

جهان ممکن است خبرنگاران فلسطینی را رها کرده باشد، اما خبرنگاران فلسطینی هرگز جهان را به تاریکی خود رها نخواهند کرد.

انتهای پیام/