حمله به صداوسیما؛ رژیم صهیونیستی بزرگ‌ترین دشمن حقیقت
رژیم صهیونیستی روز دوشنبه، ۲۶ خرداد در اقدامی جنایتکارانه صداوسیمای جمهوری اسلامی ایران را هدف قرار داد.
این رژیم که هرگز با هیچ پاسخگویی در قبال اقدام‌های جنایتکارانه خود مواجه نبوده، هیچ خط قرمزی برای ارتکاب جنایت علیه غیرنظامیان و زیرساخت‌های نظامی قائل نیست.
هدف قرار دادن صداوسیما تنها این موضوع را ثابت می‌کند که رژیم صهیونیستی به‌دنبال سرکوب رسانه‌ها و صدا‌های آزاد است تا نتوانند به اطلاع‌رسانی درباره اقدام‌های متجاوزانه و جنایت‌های این رژیم بپردازند.
بسیاری از کارشناسان حمله رژیم صهیونیستی به صداوسیما را به عنوان عملی غیرقانونی و جنایت جنگی محکوم کرده‌اند.
رژیم صهیونیستی به حدی وقیح شده است که پس از این حمله آشکارا از اقدام جنایتکارانه خود حمایت کرده و آن را با طرح ادعا‌هایی توجیه کرده است.
اسماعیل بقایی، سخنگوی وزارت امور خارجه، درباره حمله رژیم صهیونیستی به صداوسیما گفت: دنیا دارد تماشا می‌کند؛ حمله به صداوسیما جنایت سبعانه دیگری را رقم زد؛ رژیم صهیونیستی بزرگ‌ترین دشمن حقیقت است و رکورددار کشتار خبرنگاران و اهالی رسانه است.
بقایی همچنین تاکید کرد که شورای امنیت سازمان ملل باید به مسئولیت خود برای توقف تجاوز رژیم نسل‌کش صهیونیستی علیه ملت ایران عمل کند.
قوانین بین‌المللی درباره حمله به رسانه‌ها
غیرقانونی بودن حمله به خبرنگاران و رسانه‌های خبری از حمایتی که براساس حقوق بین‌الملل بشردوستانه به غیرنظامیان و اهداف غیرنظامی اعطا می‌شود، و از این واقعیت ناشی می‌شود که رسانه‌ها نباید به‌عنوان اهداف نظامی درنظر گرفته شوند.
به عبارت دیگر، هم خبرنگاران و هم تجهیزات آنها از حمایت عمومی که غیرنظامیان و اهداف غیرنظامی از آن برخوردارند، بهره‌مند می‌شوند.
تاسیسات رادیویی و تلویزیونی اشیاء غیرنظامی هستند و به‌همین دلیل از حمایت عمومی برخوردارند. ممنوعیت حمله به اشیاء غیرنظامی از ابتدای قرن بیستم به‌طور قطعی در حقوق بین‌الملل بشردوستانه تثبیت شده و در پروتکل اول ۱۹۷۷ و در اساسنامه دیوان کیفری بین‌المللی دوباره بر آن تایید شده است.
به‌طور خاص، از تعهد دوگانه ذکر شده در ماده ۴۸ پروتکل اول، یعنی تمایز قائل شدن بین اهداف غیرنظامی و اهداف نظامی در همه زمان‌ها و بر این اساس، هدایت عملیات فقط علیه اهداف نظامی، می‌توان نتیجه گرفت که اهداف غیرنظامی، همراه با جمعیت غیرنظامی، از حمایت عمومی مندرج در ماده ۵۲ برخوردارند.
درحالی که ماده ۸۵ همان پروتکل، حمله به غیرنظامیان را جنایت جنگی می‌داند، هیچ ماده مشابهی برای اهداف غیرنظامی وجود ندارد. با این وجود، حمله به برخی از اشیاء که از حمایت ویژه برخوردارند، یعنی مکان‌های بی‌دفاع، مناطق غیرنظامی، بنا‌های تاریخی، آثار هنری و اماکن مذهبی جنایت جنگی است. پروتکل دوم هیچ حمایت عمومی برای اشیاء غیرنظامی قائل نیست. تنها اشیاء خاصی که برای غیرنظامیان اهمیت ویژه‌ای دارند حق حمایت ویژه دارند؛ یعنی واحد‌های پزشکی و وسایل حمل‌ونقل، اشیاء ضروری برای بقای جمعیت غیرنظامی و اشیاء فرهنگی.
انتهای پیام/