بدون همکاری جهانی، تحقق توسعه‌ی پایدار ممکن نیست

به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی دولت، متن سخنرانی شینا انصاری معاون رئیس جمهور و رئیس سازمان حفاظت محیط زیست، در نشست همکاری‌های محیط زیستی کشور‌های عضو بریکس به شرح زیر است:

میهمانان گرامی، خانم‌ها و آقایان.

مایه‌ی افتخار است که در این کنگره در کنار شما هستم. گرد هم آمده‌ایم نه صرفاً برای بحث درباره‌ی موضوعی مهم، بلکه برای پاسخ‌گویی به مسئولیتی مشترک؛ مسئولیتی برای ساختن آینده‌ای که هم با طبیعت در هماهنگی باشد و هم رفاه و سعادت بشر را تضمین کند.

وقتی از توسعه‌ی پایدار سخن می‌گوییم، منظور ما الگوی فکری‌ای است که توازن میان رشد اقتصادی، عدالت اجتماعی و حفظ منابع طبیعی را دنبال می‌کند. توسعه‌ی پایدار بر اصولی استوار است که روزبه‌روز به‌عنوان لازمه‌ی آینده‌ی کره‌ی زمین و نسل‌های آینده بیشتر مورد توجه قرار می‌گیرد.

امروزه توسعه‌ی پایدار نه‌تنها برای حفاظت از محیط زیست، بلکه برای بهبود کیفیت زندگی و ایجاد فرصت‌های برابر در سراسر جوامع امری حیاتی است.

در ایران، گام‌های مؤثری در راستای اصول توسعه‌ی پایدار برداشته شده است. از جمله، ارائه‌ی مشوق‌هایی برای شرکت‌هایی که گزارش مسئولیت اجتماعی (CSR) ارائه می‌کنند و اصول ESG (محیط‌زیستی، اجتماعی و حاکمیتی) را رعایت می‌نمایند.

این اقدام نشان می‌دهد که ایران در مسیر هم‌راستایی با استاندارد‌های بین‌المللی حرکت می‌کند و در تلاش است تا اصول توسعه‌ی پایدار را در فرآیند‌های اقتصادی و تجاری خود نهادینه سازد. چنین تلاش‌هایی نه‌تنها به پایداری زیست‌محیطی کمک می‌کند، بلکه باعث می‌شود بخش خصوصی در رشد اقتصادی مسئولانه و منافع اجتماعی نقش مؤثری ایفا کند و در نهایت این روند به نفع کل جامعه و کشور خواهد بود.

خانم‌ها و آقایان.

در حالی که راه‌حل‌های گوناگونی برای مسائل زیست‌محیطی ارائه شده است، توسعه‌ی پایدار رویکردی عمیق‌تر و فراگیرتر ارائه می‌دهد. برخلاف راه‌حل‌های فنی یا حقوقی که اغلب کوتاه‌مدت‌اند، توسعه‌ی پایدار ریشه‌های مشکلات زیست‌محیطی، اقتصادی و اجتماعی را هدف قرار می‌دهد.

ویژگی منحصر‌به‌فرد توسعه‌ی پایدار، توانایی آن در ایجاد تغییر در نگرش‌هاست. این رویکرد، انسان‌ها و جوامع را به بازنگری در رفتار‌ها و تأثیرات‌شان بر زمین وامی‌دارد. چنین دگرگونی ذهنی، بسیار اثرگذارتر از راه‌حل‌های موقت فنی یا قانونی است.

در این مقطع حساس، ضروری است که توسعه‌ی پایدار از یک چارچوب داوطلبانه به یک الزام قانونی تبدیل شود تا تغییرات واقعی و پایدار حاصل گردد. با الزام‌آور شدن آن، می‌توان از نیت‌های خوب به سمت تعهدات شفاف و قابل پیگیری حرکت کرد.

در حالی که توسعه‌ی پایدار نیازمند همکاری جهانی است، چالش‌های ژئوپلیتیکی مانند وضعیت جاری در غزه اغلب مانع این تلاش‌ها می‌شوند. با این حال، باور دارم که علی‌رغم همه‌ی دشواری‌ها، همکاری تنها راه پیش رو است. بدون همکاری جهانی، تحقق توسعه‌ی پایدار ممکن نیست.

برای پیشرفت واقعی، ابتدا باید شرایط لازم برای تحقق توسعه‌ی پایدار را فراهم کنیم. بدون زیرساخت مناسب، آموزش و آگاهی عمومی، نمی‌توان انتظار داشت شهروندان مفاهیمی را بپذیرند که هرگز به‌درستی با آنها آشنا نشده‌اند. افزون بر این، اگر کشور‌ها به‌تنهایی و بدون هماهنگی تصمیم بگیرند، نه‌تنها اثرگذاری این تلاش‌ها کاهش می‌یابد، بلکه خودِ توسعه‌ی پایدار ممکن است به شعاری توخالی یا حتی فریبنده تبدیل شود.

برای آنکه توسعه‌ی پایدار معنا پیدا کند، باید تلاشی جمعی و جهانی باشد؛ تلاشی که در آن کشور‌ها هم‌راستا و هماهنگ عمل کنند.

در مسیر پیش‌رو، رسیدن به اجماع و همبستگی جهانی، گامی حیاتی است. با همکاری مشترک و بهره‌گیری از دانش متخصصان، می‌توانیم طرحی بنیادین و راهبردی برای این مسیر طراحی کنیم. همچنین باید توسعه‌ی پایدار را در فرهنگ جوامع نهادینه کنیم و هم در چارچوب‌های قانونی. تنها از راه پذیرش فرهنگی و الزام قانونی است که توسعه‌ی پایدار در عمل به واقعیتی ماندگار بدل خواهد شد.

انتهای پیام/