حضرت معصومه(س)، بانویی از تبار نور، هدایت و کرامت
نوع رفتار با همسران و دختران را می‌توان از حضرت پیامبر اعظم و اهل بیت ایشان الگو گرفت که در زمانی که جهالت در جهان بیداد میکرد و زنان را یا ابزاری برای خدمت به مردان می‌دیدند و یا آن‌ها را زنده به گور می‌کردند، اهل بیت و سرآمد آن‌ها پیامبر عظیم‌الشان اسلام زنان و دختران خود را تکریم می‌کردند.
با نگاهی گذرا به سال‌های زیست اهل بیت می‌توان فهمید که زن و دختر چه جایگاهی در بین آل الله داشته‌اند.
حضرت فاطمه الزهرا، حضرت زینب بانو ام‌البنین مادر گرامی حضرت عباس و خانم فاطمه المعصومه نمونه‌ای از چگونگی زیست زن هستند که در سخت‌ترین شرایط هیچگاه وظیفه اجتماعی و شرعی خود را فراموش نکرده‌اند.
تاکنون هر آنچه به شخصیت حضرت معصومه(س) پرداخته شده درباره کرامت این بانوی بزرگوار بوده که قطعا هیچگاه حق مطلب درباره شخصیت ایشان و کرامتشان ادا نشده است، اما می‌توان یک بار هم به اثرگذاری این بانو در جامعه اشاره کرد و اینکه چگونه با حفظ کرامت زن فعالیت‌های اجتماعی نیز داشته‌اند.
در ادامه نگاه کوتاهی به زندگی پربار حضرت معصومه داشته‌ایم که می‌خوانید؛ سال‌های پرباری که در تاریک‌ترین دوره‌های تاریخ روشنی راه شد و این روشنی تا به امروز هم ادامه داشته و تا ظهور حضرت منجی ادامه خواهد داشت.
حضرت فاطمه معصومه (س) یکی از چهره‌های درخشان اهل بیت (علیهم‌السلام) و از بانوان بزرگوار اسلام است که به دلیل مقام علمی، معنوی و اخلاقی بلند خود، جایگاهی ویژه در میان شیعیان یافته است. ایشان در سال ۱۷۳ هجری قمری در شهر مدینه متولد شدند. پدر بزرگوارشان امام موسی بن جعفر (ع) امام هفتم شیعیان و مادرشان حضرت نجمه خاتون (س) بود که همچنین مادر امام رضا (ع) است. از این رو، حضرت معصومه (س) از سلاله پاک و نورانی اهل بیت پیامبر (ص) به‌شمار می‌آید.
دوران کودکی حضرت معصومه (س) با محیط علم و تقوا و در کنار پدر و برادر بزرگواری چون امام رضا (ع) سپری شد. پس از شهادت پدرشان توسط حکومت عباسی، ایشان تحت تربیت مستقیم امام رضا (ع) قرار گرفتند و در علم، زهد و معرفت به مقامی عالی دست یافتند؛ آن‌چنان که برخی از علمای بزرگ گفته‌اند، حضرت معصومه (س) همانند حضرت زهرا (س) در طهارت روح و کرامت انسانی نمونه‌ای بی‌بدیل بودند.
با دعوت مأمون عباسی، امام رضا (ع) به اجبار از مدینه به خراسان هجرت کردند. حضرت معصومه (س) که دلتنگ برادر بودند و عشق به امام زمان خود را در دل داشتند، تصمیم گرفتند برای دیدار ایشان راهی ایران شوند. در مسیر سفر و پس از پشت سر گذاشتن شهرهای مختلف، وقتی به ساوه رسیدند، به دلیل بیماری (که برخی آن را ناشی از مسمومیت دانسته‌اند)، قادر به ادامه سفر نشدند. مردم قم که از جایگاه والای ایشان آگاه بودند، با افتخار از حضرت معصومه (س) دعوت کردند تا به شهرشان بیایند. این بانو وارد قم شدند و پس از ۱۷ روز عبادت و راز و نیاز در خانه موسی بن خزرج، به جوار رحمت الهی پیوستند.
پیکر مطهر حضرت معصومه (س) با احترام فراوان و با حضور علما و بزرگان قم، به خاک سپرده شد. مزار ایشان به تدریج به مرکز زیارتی مهم و قطب معنوی برای شیعیان تبدیل شد. بسیاری از بزرگان دینی، علما و مراجع تقلید در کنار مضجع شریف ایشان مدفون شده‌اند.
امامان معصوم (علیهم‌السلام) درباره مقام حضرت معصومه (س) تأکیدات فراوانی داشته‌اند. از امام رضا (ع) نقل شده است که فرمودند:
«هر کس حضرت معصومه را در قم زیارت کند، بهشت بر او واجب می‌شود.» این سخن گویای عظمت و مقام والای این بانوی گرامی است. »
قم به برکت وجود حضرت معصومه (س) به مرکز علمی و فرهنگی تشیع بدل شد. حوزه علمیه قم که امروز یکی از معتبرترین مراکز علمی دینی جهان اسلام است، در سایه نورانیت این بانوی بزرگوار شکل گرفت و رشد کرد.
حضرت معصومه (س) الگویی بی‌نظیر از ایمان، شجاعت، معرفت، پاکدامنی و عشق به ولایت است. سیره و زندگی ایشان نیز الهام‌بخش زنان و مردان مسلمان است تا در راه علم‌آموزی، بندگی خدا و دفاع از حق و ولایت گام بردارند.
انتهای پیام/