گزارش|
«دوچرخه‌های گران، مدیریت ارزان»/ بحران ادامه‌دار دوچرخه‌سواری ایران در سایه بهانه‌جویی آقای رئیس
در حالی که رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری، قیمت ۱۰ میلیاردی دوچرخه‌های تیم ملی ژاپن را دلیلی بر عقب‌ماندگی ایران می‌داند، کارشناسان معتقدند که مشکل اصلی، نه تجهیزات، بلکه ضعف مدیریت، نبود برنامه‌ریزی و عدم حمایت از استعدادهای داخلی است.
خبرگزاری میزان -
چندی پیش، فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران با چالش‌های متعددی مواجه بود. یکی از مهم‌ترین مشکلات، بدهی‌های انباشته‌ای بود که طی بیش از یک دهه به دلیل سهل‌انگاری‌ها ایجاد شده بود و تهدید تعلیق دوچرخه‌سواری ایران از سوی فدراسیون جهانی (UCI) را به همراه داشت که با اقدامات رسول اسدی، رئیس فدراسیون، این بدهی‌ها تسویه و تهدید تعلیق برطرف شد.
اما در حوزه فنی و ورزشی، تیم‌های ملی دوچرخه‌سواری ایران در مسابقات اخیر نتوانستند مدالی کسب کنند که این موضوع نگرانی‌هایی را در جامعه ورزشی این رشته ایجاد کرده است. با این حال، رسول اسدی اظهار امیدواری کرده که در مسابقات جاده، تیم ایران بتواند به مدال دست یابد. او تأکید کرده که تیم ملی با ترکیبی رقابتی به این مسابقات اعزام خواهد شد و انتظار مدال دارد.
اما روز گذشته رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران در مصاحبه‌ای اعلام کرده که قیمت دوچرخه‌های تیم ملی ژاپن حدود ۱۰ میلیارد تومان است، در حالی که دوچرخه‌های ایران کیفیت پایینی دارند. او همچنین از مشکلات مالی، تجهیزات نامناسب و عدم حمایت از دوچرخه‌سواران انتقاد کرده و از کسب تنها یک مدال در مسابقات قهرمانی آسیا ابراز ناراحتی کرده است. اما این اظهارات چقدر واقعیت دارد؟
بر اساس اطلاعات موجود، دوچرخه‌های تیم ملی ژاپن که در المپیک استفاده شدند، حدود ۱۳۵ هزار دلار قیمت داشتند که با نرخ تبدیل دلار به تومان در آن زمان، تقریباً معادل ۸ میلیارد تومان بوده است.
با توجه به نوسانات نرخ ارز و گذشت زمان، ممکن است ارزش این دوچرخه‌ها در حال حاضر به حدود ۱۰ میلیارد تومان رسیده باشد. بنابراین، ادعای رئیس فدراسیون دوچرخه‌سواری ایران درباره قیمت ۱۰ میلیارد تومانی دوچرخه‌های تیم ملی ژاپن می‌تواند معتبر باشد.
اگرچه رئیس فدراسیون در مورد قیمت دوچرخه‌های تیم ملی ژاپن حقیقت را گفته، اما این واقعیت نباید بهانه‌ای برای ناکامی‌های دوچرخه‌سواری ایران باشد. در نقد او می‌توان به چند نکته اشاره کرد:
مدیریت ضعیف داخلی: کمبود تجهیزات و حمایت مالی در ورزش ایران چیز جدیدی نیست. اما سوال اینجاست که فدراسیون دوچرخه‌سواری چه اقدام موثری برای بهبود شرایط انجام داده است؟ آیا برنامه‌ای برای جذب اسپانسر، تولید داخلی یا حمایت از ورزشکاران وجود داشته است؟
ضعف در استعدادیابی و توسعه: حتی اگر تیم ملی ایران دوچرخه‌های ارزان‌تری داشته باشد، کشورهای دیگری با امکانات کمتر هم موفقیت‌هایی داشته‌اند. آیا مشکل فقط تجهیزات است، یا ضعف در برنامه‌ریزی، مربی‌گری و سرمایه‌گذاری روی نسل جدید؟
عدم پیگیری و مقایسه نادرست: درست است که دوچرخه‌های ژاپنی‌ها گران هستند، اما این کشور برنامه‌ریزی بلندمدت و سرمایه‌گذاری عظیمی در ورزش دارد. فدراسیون ایران به جای مقایسه صرف با کشورهای پیشرفته مانند ژاپن، باید به دنبال راه‌حل‌های داخلی باشد.
گرچه بیان مشکلات ضروری است، اما اینکه رئیس فدراسیون فقط به قیمت دوچرخه اشاره کند و از عملکرد فنی و مدیریتی خود دفاع نکند، نوعی فرافکنی است. آیا مشکل اصلی واقعاً تجهیزات است، یا نبود برنامه‌ریزی و مدیریت کارآمد؟
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
