کنفرانس امنیتی مونیخ و آشکار شدن تنشهای اروپا و آمریکا
کنفرانس امنیتی مونیخ در حالی آغاز شد که سخنرانی معاون رئیسجمهور آمریکا و حملات لفظی وی به اروپا، تنشهای میان واشنگتن و بروکسل را آشکار کرد.
خبرگزاری میزان -
شصتویکمین کنفرانس امنیتی مونیخ (MSC) از روز ۱۴ فوریه (۲۶ بهمن) آغاز به کار کرده و تا روز ۱۶ فوریه (۲۸ بهمن) ادامه خواهد داشت.
این کنفرانس از صبح روز جمعه آغاز شد و بسیاری از سران کشورها پس از سخنرانی افتتاحیه فرانک والتر اشتاینمایر، رئیسجمهور آلمان، روی صحنه رفتند.
آنها بر چالشهای امنیتی جهانی، از جمله حکمرانی جهانی، انعطافپذیری دموکراتیک، امنیت آبوهوا و بسیاری موضوعهای دیگر تمرکز دارند.
علاوه بر گفتوگوهای فشرده مورد انتظار درباره جنگ اوکراین و طرح صلح دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، این کنفرانس همچنین به خاورمیانه، روند سیاسی سوریه، درگیریها در آفریقا و تنشها در جنوب شرقی آسیا میپردازد.
جیدی ونس، معاون رئیس جمهور آمریکا، ولودیمیر زلنسکی، رئیسجمهور اوکراین، مارک روته، دبیرکل ناتو و اورسولا فون در لاین، رئیس کمیسیون اروپا نیز در این کنفرانس حضور دارند.
جنگ در اوکراین و فشار رئیسجمهور آمریکا برای مذاکره با روسیه در دستور کار کنفرانس امنیتی مونیخ است، اما تشدید تنش بین آمریکا و اروپا در کانون توجه قرار گرفت.
جیدی ونس، یکی از اولین کسانی بود که سخنرانی کرد و یک سخنرانی ۱۵ دقیقهای را ارائه کرد.
معاون رئیسجمهور آمریکا گفت که دعوت نشدن احزاب افراطی راست به کنفرانس امنیتی مونیخ یک رسوایی است.
وی حمله ایدئولوژیک تندی را به اروپا آغاز کرده و سران آن را به سرکوب آزادی بیان، ناتوانی در توقف مهاجرت غیرقانونی و فرار از ترس از باورهای واقعی رایدهندگان متهم کرد.
به گزارش گلوبالتایمز، کنفرانس امنیتی سالانه مونیخ در سال ۲۰۲۵، با موضوع «چندقطبی شدن»، نشاندهنده تشخیص مهم، هر چند با اکراه، از طرف غرب جمعی است که دوران تکقطبی آمریکا به پایان رسیده است.
گزارش سالانه کنفرانس آشکارا این تغییر را تایید میکند و اشاره میکند که اکنون قدرت در میان تعداد بیشتری از بازیگران پراکنده شده است و بر مسائل کلیدی جهانی به شیوههایی تأثیر میگذارد که تصمیمگیری تکقطبی نمیتواند آن را بپذیرد.
این تغییر، اگرچه از مدتها پیس قابل پیشبینی بود، اما دههها طول کشید تا در تفکر راهبردی غرب به رسمیت شناخته شود.
بارزترین نشانه پایان تکقطبی، تغییر لفاظی و استراتژیک در سیاست خارجی آمریکاست؛ بهنظر میرسد واشنگتن بهجای پذیرش نظم جهانی چندجانبه، مبتنی بر نهادهای چندجانبه و شیوههای اجماعسازی دیپلماتیک و فراگیر، در حال تحکیم نفوذ خود از طریق یک دریچه متعارف قدرتهای بزرگ است، چیزی که حوزههای نفوذ را در اولویت قرار میدهد.
همزمان، دولت آمریکا به دنبال راهبرد خروج از جنگ اوکراین است؛ واشنگتن در مواجهه با افزایش هزینهها و کاهش دستاوردهای استراتژیک، در حال تنظیم مجدد موقعیت خود است.
موضوع کنفرانس امنیتی مونیخ ۲۰۲۵ منعکس کننده این واقعیت است؛ غرب دیگر در موقعیتی نیست که بتواند شرایط را به بقیه جهان دیکته کند و اکنون باید چشماندازی را طی کند که در آن مراکز متعدد قدرت، امور جهانی را شکل میدهند.
در حالی که واکنش واشنگتن به چندقطبی به سمت موازنه سنتی قدرت متمایل است، بازیگران دیگر مدتهاست که نوع متفاوتی از نظم جهانی را متصور شدهاند؛ نظمی که ریشه در چندجانبهگرایی، همزیستی مسالمتآمیز و وابستگی متقابل اقتصادی دارد.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *