وضعیت کودکان بومی استرالیا؛ مخفی‌کاری و حذف شواهد از سوی نهادهای دولتی

خبرگزاری میزان - «ماموریت متحد بومیان»، یک مرکز مربوط به سابقه بومیان و خانه‌های نگهداری کودکان بومی در ملبورن استرالیا دارای سوابق حیاتی درباره موسسات دولتی برای نگهداری کودکان بومی بوده، اما بسیاری از این سوابق و اسناد از بین رفته‌اند.

هنگامی که «ماموریت متحد بومیان» در سال ۲۰۲۰ خاتمه یافت، جعبه‌های سوابق آن ناپدید شدند و این امر بازماندگان «نسل‌های بروده شده» را با سؤالات دردناکی مواجه کرد.

«کات آپما تراویس»، شهروند بومی استرالیا، ماه‌های متوالی و هر روز به دفتر ماموریت متحد بومیان می‌رفت، به این امید که کسی را پیدا و بتواند سوابق مربوط به مادرش را پیدا کند؛ این دفتر تنها مکان شناخته شده برای «ماموریت متحد بومیان» (UAM) بود، اما هرگز کسی در آنجا حضور نداشت.

در دوران اوج خود، «ماموریت متحد بومیان» یکی از بزرگترین ماموریت‌های استرالیا برای بومیان بود؛ این موسسه که در سال ۱۸۹۵ در «نیو ساوت ولز» تأسیس شد، مؤسساتی را در ۳ ایالت، از جمله «کولبروک» در استرالیای جنوبی، اداره می‌کرد، جایی که مادر «تراویس»، تنها در سن ۳ هفتگی به آنجا برده شد و تا ۲۶ سالگی در این موسسه زندگی کرد. 

هنگامی که او در سال ۱۹۶۵ صاحب فرزندی شد، «ماموریت متحد بومیان»، نوزاد او را به یک خانواده غیربومی واگذار کرد و این کودک تا ۲۰ سال نتوانست مادر خود را ببیند.

یک روز در سال ۲۰۱۷، وقتی «تراویس» به دفتر ملبورن مراجعه کرد، در باز بود و فردی اجازه داد که او وارد شود.

«تراویس»، می‌گوید که با ورود به این دفتر، هرچند اجازه ورود کامل به او داده نشد، اما می‌توانست ۲ اتاق را ببیند «تنها پر از جعبه، و قفسه‌های کاغذ و پرونده‌ها.»

این شهروند بومی در استرالیا، می‌گوید که جعبه‌ها سوابق مربوط به «ماموریت متحد بومیان» بود و تنها در عرض چند دقیقه پرونده مادرش را در میان این جعبه‌ها پیدا کرده است.

به گفته وی، من نام مادرم را به فردی که در دفتر بود گفتم، که در یک دوره در «کولبروک» بود، او توانست کارت پذیرش مادرم را به من نشان دهد که در آن نوشته شده بود چه روزی پذیرش شده و چه روزی خارج شده است. به من اجازه داده شد از برخی مدارک عکس بگیرم. من سعی می‌کردم خیلی سریع اطلاعات بیشتری را درباره بسیاری از افرادی که می‌شناختم به دست بیاورم.

این شهروند بومی استرالیا که یک محقق در دانشگاه ویکتوریاست، می‌گوید که نگرانی زودگذری داشت و سوابق آزادانه تحویل داده می‌شد.

وی می#گوید که به عنوان یک مورخ، من بسیاری از مخازن بایگانی را جست‌وجو کردم؛ جایی که شما درخواست دسترسی به چیز خاصی را می‌دهید که به دست شما می‌رسد. این از همان ابتدا یک فرآیند واقعا عجیب و غریب به نظر می‌رسید، یک فرآیند نامطلوب.

از بین بردن مدارک بومیان

با این وجود دیگر به او اجازه ورود به این دفتر داده نشده و «ماموریت متحد بومیان»، عملیات خود را در سال ۲۰۲۰ خاتمه داد، این دفتر فروخته شد و محل اختفای تمام آن جعبه‌هایی که «تراویس» مشاهده کرده، مورد اختلاف است.

مؤسسه دیگری که از سوی «ماموریت متحد بومیان» اداره می‌شود، یکی از خانه‌های سابق کودکان بومی در استرالیاست؛ بسیاری از بازماندگان نسل‌های ربوده شده روز‌هایی را به یاد می‌آورند که در این مرکز حضور داشته و از خانواده‌های خود جدا بودند.

«آدلاید ونبرگ»، شهروند بومی استرالیا، ۴ ساله بود که او، برادر و وخواهرانش از سوی هیأت حفاظت از بومیان نیوساوث‎ولز از خانواده خود گرفته شدند.

او به یاد می‌آورد که ماموران خانه بومیان نیوساوث‎ولز در سال ۱۹۴۳ به خانه آن‌ها رفته و هر ۹ فرزند را از پدر و مادرشان، گرفتند و بعد از این جدایی اجباری هرگز به یکدیگر نپیوستند.

گور‌های بی‌نشان در موسسات سابق بومیان

گزارش‌هایی درباره تعدادی از گور‌های بی‌نشان در موسسات دولتی کودکان بومی استرالیا منتشر شده است؛ درباره ۳ مرکز کودکان بومی در نیوساوث‎ولز و ۴ مرکز دیگر در استرالیای غربی این گزارش‌ها مطرح هستند.

«آدلاید ونبرگ»، می‌گوید: هیچ‌کس واقعا نمی‌فهمد که در آن خانه‌های کودکان بومی چه گذشت.

دفترهای «ماموریت متحد بومیان» در طول زمان به نوزادان و کودکانی اشاره کردند که تحت مراقبت آن‌ها جان خود را از دست دادند.

با این وجود بسیاری از این سوابق در دفترهای «ماموریت متحد بومیان» از بین رفته و یا مخفی شده است؛ این نهاد در طول سال‌ها فعالایت خود هیچ مدرکی را ارائه نکرده که برای هیچ یک از بازماندگان یا خانواده‌ نسل‌های ربوده شده، مفید باشد.

انتهای پیام/