نقض حقوق بشر و اعمال تحریم‌های حقوق بشری؛ ۲ روی سکه رویکرد غرب در قبال ایران

خبرگزاری میزان – اعتیاد غرب به اعمال تحریم‌های مکرر علیه ایران نه تنها بی‌اثر بودن و ناکارآمدی این اقدام‌های مکرر را آشکار کرده، بلکه به کم آمدن اهداف تحریمی در ایران نیز منجر شده است!

کشورهای غربی مدعی حقوق بشر در تداوم روند اعمال تحریم‌ علیه ایران، برای خالی نبودن عریضه و کوتاه نیامدن از موضع تحریمی خود و پذیرش واقعیت‌ها، با استفاده از ادعا‌های بی‌اساس، ایران را هدف تحریم‌های به بهانه نقض حقوق بشر قرار داده‌اند.

روند اعمال تحریم‌های حقوق بشری علیه ایران از سوی کشور‌های غربی و برخی از سازمان‌های بین‌المللی از اوایل دهه ۱۳۹۰ به‌صورت جدی در دستور کار قرار گرفت و کشورهای غربی مدعی حقوق بشر مسیر اعمال تحریم‌های حقوق بشری را به‌صورت جدی دنبال کردند.

آن‌ها نه تنها دست به اعمال تحریم‌های حقوق بشری علیه ایران زدند، بلکه سازمان‌ها و نهادهای بین‌المللی را نیز در این رابطه مورد سوءاستفاده قرار دادند.

صدور قطعنامه‌های حقوق بشری ضد ایرانی و اعمال ‌تحریم‌هایی در این زمینه در سازمان‌ها و نهاد‌های بین‌المللی مانند سازمان ملل و پارلمان اروپا همگی به پیشنهاد کشور‌هایی صورت گرفت که خود با وجود کارنامه سیاه حقوق بشری انگشت اتهام خود درباره نقض حقوق بشر را به سمت ایران نشانه رفته‌اند؛ دستمایه اعمال تحریم‌ها و قطعنامه‌های مذکور، انتقاد و ادعاهای کشور‌های ناقض حقوق بشر از آنچه وضعیت حقوق بشر در ایران خوانده‌اند، بوده است؛ این کشور‌ها خوراک دروغین را نیز برای به‌اصطلاح گزارشگر ویژه سازمان ملل درباره نقض حقوق بشر در ایران تامین می‌کنند.

دلایل متعددی در اتخاذ رویکرد تحریم‌های حقوق بشری ایران از سوی کشور‌های غربی وجود دارد؛ شکست تحریم‌های مختلف و متعدد ضدایرانی، التهاب‌آفرینی در افکار عمومی، حفظ جریان مستمر و پیوسته اخبار منفی درباره ایران در رسانه‌های بین‌المللی، اعتیاد این کشور‌ها به استفاده ابزاری از تحریم و در نهایت عصبانیت و استیصال ناشی از عدم دستیابی به اهداف در بیش از چهار دهه گذشته.

ادعای نقض حقوق بشر از سوی ایران بهانه جدیدی است که کشور‌های غربی طی ماه‌های گذشته از آن برای توجیه اعمال تحریم‌ها علیه افراد، مقام‌ها و سازمان‌های ایرانی به شکل قابل توجهی استفاده کرده و می‌کنند.

اصلی‌ترین اعمال‌کنندگان تحریم‌های حقوق بشری علیه ایران

از کشور‌های غربی که طی یک سال گذشته به شکلی کاملا هدفمند و گسترده ایران را هدف تحریم‌های حقوق بشری خود قرار داده اند، می‌توان به موارد زیر اشاره کرد:

کانادا: این کشور در ۲۴ شهریور گذشته فهرست تحریم‌های حقوق بشری خود علیه ایران را تمدید کرد؛ این تحریم‌ها، چهاردهمین بسته تحریم‌های کانادا علیه مقام‌ها و سازمان‌های ایرانی است.

آمریکا: این کشور تاکنون به دفعات افراد و نهاد‌های ایرانی را به بهانه نقض حقوق بشر و تحت قانون ادعایی «ماگنیتسکی» مورد تحریم‌های حقوق بشری قرار داده است.

جیک سالیوان، مشاور امنیت ملی کاخ سفید مدعی است که واشنگتن به اعمال تحریم‌های ضد ایرانی به بهانه حقوق بشر ادامه می‌دهد.

انگلیس: لندن با اتخاذ مواضع مداخله‌جویانه از جمله اعمال‌کنندگان تحریم‌های حقوق بشری علیه کشورمان بوده است.

انگلیس از زمان آغاز اغتشاش‌های سال گذشته تاکنون این رویه را تشدید کرده است.

استرالیا: این کشور با استناد به ادعای آنچه گروه‌های حقوق بشری و نگرانی از وضعیت حقوق بشر در ایران خوانده، از زمان آغاز ناآرامی‌های سال گذشته تاکنون دست به اعمال تحریم‌های حقوق بشری علیه کشورمان زده است.

اتحادیه اروپا: این بلوک سیاسی و اقتصادی در مسیر تحریم نهادها و شخصیت‌های ایرانی به بهانه نقض حقوق بشر گام برداشته است.

فراموشی یا فرار از واقعیت تلخ

کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر در حالی بر اعمال تحریم‌های حقوق بشری علیه ایران تاکید دارند که عامدانه چشم بر نقض‌های گسترده حقوق بشر در خاک خود و شرکا و متحدانشان از یک‌سو و جنایت‌های حقوق بشری فرامرزی خود از سوی دیگر می‌بندند.

نگاهی کوتاه به آمارها، مطالعات و گزارش‌ها نشان می‌دهد که نقض حقوق بشر در این کشور‌ها با نرخ بالایی قربانی می‌گیرد و آسیب می‌زند.

این مدعیان حقوق بشر که عمدتا سابقه استعمارگری را نیز دارند، نه‌تنها تلاشی برای رفع نقض گسترده حقوق بشر در کشور‌های خود نمی‌کنند، بلکه با فرافکنی تلاش می‌کنند تا توجهات را از این موضوع دور کنند.

زندان‌های این کشورها، از مراکز اصلی و عمده نقض حقوق بشر در جهان است؛ خشونت پلیس این کشور‌ها نتایج مرگ‌باری به دنبال دارد؛ بومیان در این کشور‌ها نه‌تنها عذرخواهی و غرامتی بابت جنایت‌های پیشین صورت گرفته دریافت نکردند، بلکه از نژادپرستی گسترده و مرگ‌بار رنج می‌برند؛ نقض حقوق زنان و کودکان در این کشور‌ها به موضوعی روزمره تبدیل شده است؛ ...

این موارد تنها بخشی از نقض‌های گسترده حقوق بشر در کشور‌های غربی هستند؛ با وجود این روند آشکار، گسترده و مداوم نقض حقوق بشر، کشور‌های مذکور انگشت اتهام خود را به سمت دیگر کشور‌ها گرفته و از این طریق در امور داخلی آن‌ها مداخله می‌کنند.

واقعیت رویکرد حقوق بشری کشورهای مدعی درباره وضعیت حقوق بشر در ایران

مدعیان غربی حقوق بشر تلاش گسترده‌ای می‌کنند تا با کمک بازو‌های رسانه‌ای خود موضوع نقض حقوق بشر مردم ایران به‌ویژه بیماران ایرانی به دلیل اعمال تحریم‌های ظالمانه را به حاشیه ببرند.

اما واقعیت این است که بر اثر تحریم‌های یک و چندجانبه آمریکا، کانادا و کشور‌های اروپایی علیه ایران، بیماران زیادی در کشورمان از دسترسی به دارو‌های مورد نیاز محروم شدند، یکی از مهم‌ترین گروه‌های قربانی تحریم‌های آمریکا علیه ایران، بیماران پروانه‌ای هستند؛ این تحریم‌ها به جان باختن شماری از کودکان بیمار ای‌بی منجر شد.

در عین حال، کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر در بیش از یک سال گذشته بار‌ها ادعای دفاع از حقوق زنان ایرانی را مطرح کردند؛ این در حالی است که زنان و دختران ایران از اصلی‌ترین اهداف تحریم‌های این کشور‌ها علیه ایران بودند؛ کشور‌های غربی مدعی حقوق بشر در میانه ادعای دفاع از حقوق زنان و دختران ایرانی اقدام به لغو عضویت ایران از کمیسیون جایگاه مقام زن سازمان ملل نیز کردند.

از سوی دیگر، این کشورها به‌عنوان فروشندگان اصلی تسلیحات شیمیایی به رژیم صدام، نقش مهمی در نقض حقوق بشری ایرانیانی داشتند که هدف حملات شیمیایی قرار گرفتند.

کشورهای مدعی حقوق بشر همچنین از طریق میزبانی، حمایت مالی، سیاسی و اطلاعاتی از گروه‌های تروریستی که دستشان به خون هزاران ایرانی بیگانه آلوده است، همدست این عناصر هستند.

در پایان پرسش بی‌پاسخ در این رابطه این است: چگونه کشورهای غربی با کارنامه بلند نقض حقوق بشر مردم ایران می‌توانند مدعی حفاظت از حقوق بشر آن‌ها باشند؟

انتهای پیام/