زباله‌های ماندگار رادیواکتیو؛ حاصل توسعه برنامه تسلیحات اتمی آمریکا

خبرگزاری میزان - دولت فدرال آمریکا و شرکت‌هایی که مسئول تولید بمب هسته‌ای و سایت‌های ذخیره زباله اتمی در منطقه «سنت لوئیس» در اواسط قرن بیستم بودند، از خطرات بهداشتی، نشت‌ها، آلاینده‌های نامناسب ذخیره‌ شده و سایر مشکلات آگاه بودند، اما اغلب آن‌ها را نادیده می‌گرفتند. 

اسنادی که از سوی «آسوشیتد پرس» بررسی شده، این پنهانکاری‌‎ها را تایید می‌کند و چندین دهه بعد، حتی با تکمیل پاکسازی، عواقب بعدی این منطقه را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. 

محققان بهداشت فدرال خطر افزایش یافته ابتلا به سرطان را برای برخی از افرادی که در کودکی در نهر‌های آلوده به زباله‌های اورانیوم بازی می‌کردند، مشاهده کرده‌اند.

سال گذشته یک مدرسه به دلیل نگرانی‌های ناشی از تشعشعات رادیواکتیو در «سنت لوئیس» تعطیل شد؛ یک اپراتور دفن زباله میلیون‌ها دلار هزینه می‌کند تا ذوب‌های زیرزمینی به زباله‌های هسته‌ای که به‌طور غیرقانونی در دهه ۱۹۷۰ دفن شده‌اند، نرسد.

«آسوشیتد پرس» صد‌ها صفحه از یادداشت‌های داخلی، گزارش‌های بازرسی و سایر موارد مربوط به اوایل دهه ۱۹۵۰ را بررسی کرد و متوجه بی‌تفاوتی و انفعال نسبت به خطرات مواد مورد استفاده در ساخت سلاح‌های هسته‌ای در طول جنگ جهانی دوم و پس از آن شد.

این روایت بخشی از یک همکاری مداوم بین ۳ نهاد رسانه‌ای «The Missouri Independent»، وبسایت خبری غیردولتی «MuckRock» و «آسوشیتد پرس» است.

اسناد دولتی آمریکا از سوی محققان خارجی از طریق قانون آزادی اطلاعات به دست آمده و با این آژانس‌‎های خبری به اشتراک گذاشته شده است.

یک گزارش بازرسی دولتی در سال ۱۹۶۶ از سایتی در شهر سنت لوئیس تاکید کرد: در تعدادی از نقاط در امتداد جاده موادی که بعدا آزمایش رادیواکتیویته آن‌ها مثبت شد، به نظر می‌رسد از وسایل نقلیه افتاده است.

بازرسی بعدی سه ماه بعد از آن نشان داد که مواد هنوز در جاده مانده است؛ شرکت «کانتیننتال» به عنوان مسئول حمل این زباله‌های هسته‌ای در پاسخ گفت که با پیمانکار مشکل دارد؛ کاری که انجام شد این بود که فردی از بیل و جارو برای جمع آوری زباله‌های اتمی و گذاشتن آن در یک کامیون استفاده می‌کرد.

با این وجود این شرکت به دلیل کوتاهی خود هیچگاه جریمه نشد و مورد بازخواست قرار نگرفت.

آنچه که «آسوشیتدپرس» پیدا کرد، موارد مکرری بود که شرکت‌ها، پیمانکاران یا دولت آمریکا می‌توانستند مشکلات مهمی را حل کنند، اما این کار را نکردند.

«داون چپمن» از گروه فعال «Just Moms STL»، گروهی که برای پاکسازی و خرید‌های فدرال در منطقه‌ای نزدیک فرودگاه تلاش می‌کند، گفت که این منطقه هزینه هنگفتی را در برنامه تسلیحات هسته‌ای پرداخت کرد؛ او گفت: ما یک منطقه قربانی ملی هستیم.

نقش تاریخی سنت لوئیس

«سنت لوئیس» بخشی از یک تلاش پراکنده جغرافیایی در سراسر آمریکا برای ساخت بمب هسته‌ای بود که در نیومکزیکو آزمایش شد؛ بیشتر کار در منطقه سنت لوئیس شامل اورانیوم بود، جایی که شرکت شیمیایی «مالینکرودت» پردازشگر اصلی این عنصر به شکل متمرکز بود که می‌توانست در جا‌های دیگر به موادی که آن را به سلاح تبدیل می‌کرد، تصفیه شود.

»مالینکرودت» در سال ۱۹۴۱ شروع به پردازش اورانیوم در نزدیکی مرکز شهر «سنت لوئیس» کرد؛ در سال ۱۹۴۶ دولت آمریکا زمینی در نزدیکی فرودگاه خرید و حمل زباله‌های هسته‌ای را از تاسیسات «مالینکرودت» آغاز کرد.

در همین حال، از سال ۱۹۴۱، دولت آمریکا شروع به ساخت مواد منفجره در یک کارخانه جدید در «ولدون اسپرینگ» کرد؛ تولید در آنجا در سال ۱۹۴۵ به پایان رسید، اما پیش از اتمام فعالیت کارخانه، خاک، رسوبات و برخی چشمه‌های آب آلوده به مواد رادیواکتیو ماندگار شده بودند.

در سال ۱۹۵۷، کمیسیون انرژی اتمی آمریکا یک کارخانه در «ولدون اسپرینگ» افتتاح کرد و «مالینکرودت» فرآوری اورانیوم خود را به آنجا منتقل کرد؛ زباله‌های رادیواکتیو منطقه را آلوده کردند، از جمله معدن بزرگی که در نهایت در سال ۱۹۸۷ به محل پاکسازی «سوپرفاند» (یک برنامه فدرال که از سوی کنگره تأسیس شد، پیچیده‌ترین، کنترل‌نشده‌ترین یا متروک‌ترین مکان‌های زباله خطرناک) تبدیل شد؛ بقیه سایت ولدون اسپرینگ دو سال بعد اضافه شد.

«آلیسون کریک»، یکی از کارگردانان فیلم مستند «اولین شهر مخفی» درباره تاریخ هسته‌ای این منطقه، پس از جنگ گفت: برخی از شرکت‌ها فکر می‌کردند که محصولات جانبی مواد رادیواکتیو می‌توانند فروخته شوند، اما این اتفاق روی نداد و بنابراین زباله‌ها به مکان‌های جدید منتقل شدند و زمین‌های بیشتری را در نزدیکی افراد بیشتری آلوده کردند.

در سال ۱۹۶۶، کمیسیون انرژی اتمی آمریکا ساختمان‌های موجود در سایت فرودگاه «سنت لوئیس» را تخریب و مدفون کرد؛ کمیسیون در آن زمان گفت که شرکت «کانتیننتال» زباله‌ها را به خیابانی در نزدیکی «بریجتون» منتقل کرد و آن‌ها را در توده‌ای انباشته کرد.

بشکه‌های رادیواکتیو بیرون حصار قرار داشتند، ذخیره سازی آنقدر نامنظم بود که حتی مسیر منتهی به سایت به وسیله کامیون‌هایی که از سال ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۹ زباله‌ها را در بار‌های خود پخش می‌کردند، آلوده شد.

بازرسان ایالتی و فدرال تشخیص دادند که چندین تن از آن زباله‌های هسته‌ای به «کول‌واتر کریک» سرازیر شده و آبراه‌های غالباً پرآب و محوطه‌های مجاور را تا ۱۴ مایل آلوده کرده است.

پاکسازی دولتی چشمه «ولدون» کامل شده است، اما سایت به طور دائم آسیب دیده و به نظارت دائمی نیاز دارد؛ به جای حذف زباله، دولت تپه‌ای به ارتفاع ۷۵ فوت، پوشیده از سنگ، ساخت تا به عنوان سلول دفع دائمی برای بسیاری از زباله‌ها عمل کند.

اما بحران تنها در «سنت لوئیس» نبود؛ به عنوان مثال، در سایت خشک «لوس آلاموس» در نیومکزیکو که در آن تسلیحات تولید می‌شد، زباله‌ها به دره‌های مجاور پرتاب می‌شدند.

انتهای پیام/