روایت گاردین از مقاومت مردم یمن در برابر تجاوزگری عربستان؛ ریاض جنایتی بی رحمانه علیه ساکنان یمنی به اجرا گذاشت
نشریه گاردین در گزارشی به قلم یوهانس بروئر رئیس هیئت نمایندگی کمیته بین المللی صلیب سرخ در یمن به موضوع وخامت اوضاع انسانی در این کشور فقیر جنگ زده پرداخته است.
خبرگزاری میزان -
بروئر در گاردین نوشت: پس از گذراندن چند سال در یمن و در بحبوبه تلاشها برای نابودی این کشور، شاهد جنگی سخت و دشواری شرایط زندگی برای میلیونها نفر از مردم عادی بودهام.
در دیدار با خانواده های آواره جنگی که در مدرسهای در حدیده زندگی می کردند، زنان دو چیز میخواستند: غذا و پول نقد.
گرسنگی همچنان ادامه دارد. خانوادههای این زنان لاغر و بچه هایشان بدون کفش بودند.
غذای آنها سوپی آبکی بود که در بعضی وعدهها یک گوجه فرنگی به آن اضافه میشود. بچهها به مدرسه نمیرفتند. جنایتی بی رحمانه علیه ساکنان یمنی - خانوادههای آواره شده از جنگ – در جریان بود. یک خانواده ۲۰ نفری در یک کلاس درس زندگی میکردند. داستانهای مشابه این، تنها یک داستان از تیم ما است که در هفته گذشته گزارش شد و این داستان هر روز بیشتر و بیشتر میشود.
زندگی در یمن حتی در زمان صلح نیز دشوار است. اما هنگامی که یک جنگ به این زندگی افزوده شود تاثیرات نابودگری بر خانوادههای متوسط دارد و افراد را به مرز فاجعه نزدیک میکند.
موج گرسنگی شدید و سو تغذیه متعاقب آن که گروههای بشردوستانه درباره آن هشدار میدهند در صورت عدم ایجاد تغییر در شرایط، کشور را در خواهد نوردید. طی دو ماه گذشته قیمتها به صورتی روزافزون افزایش یافته است. با کاهش ارزش پول یمن، مردم به راحتی قادر به خرید مواد غذایی نخواهند بود.
با تشدید این گرسنگی که در حال حاضر به سمت قحطی بالقوه در حرکت است، شرایط شکننده سلامت وخیمتر میشود. تشدید سوتغذیه سبب شیوع وبا، سرخک و دیفتری حتی بدتر از این موارد خواهد شد.
به طور خلاصه، ما در مورد کشوری صحبت میکنیم که اگر تاکنون به صورتی جزئی در مسیر توسعه در حرکت بود، حال به سمت تخریب مطلق به پیش میرود.
در صورت فقدان راه حلی سیاسی ما با فاجعهای گسترده و شدید مواجه خواهیم شد که مدتهاست جهان به خود ندیده بود.
وقتی برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ وارد یمن شدم، مناقشات محلی در جریان بود. این مناقشات در مناطق خاصی مانند صعده متمرکز بود. درگیریها پس از آن افزایش یافت و هزاران نفر را تحت تاثیر قرار داد. امروز با گسترش جنگ به شهرهای بزرگ دیگر میلیونها نفر از این شرایط رنج میبرند.
از جمعیت ۲۸ میلیون نفری کشور یمن، نزدیک به ۱۸ میلیون نفر با کمکهای غذایی به زندگی خود ادامه میدهند. بیش از نیمی از زیرساختهای بهداشتی و درمانی در کشور بسته شدهاند. خانوادههایی که اکنون قدرت خرید بسیار اندکی دارند، اغلب باید بین دو گزینه غذا و مراقبتهای پزشکی به سختی انتخاب کنند.
بیشتر کارمندان دولتی بیش از دو سال است که حقوقی دریافت نکردهاند. حقوق کارکنان بخش پزشکی و درمانی پرداخت نمیشود، در صورتی که این افراد همچنان به ارائه خدمات به افراد نیازمند ادامه میدهند. این نشان دهنده تعهد واقعی این افراد است.
یمنیها مردمی مغرور و پر افتخار با تواناییها و مهارتهای عالی هستند. اگرچه تقریبا ۷۵ درصد از مردم نیاز به کمک دارند، اما نشانهای از نیاز از خود بروز نمیدهند. با وجود ادامه جنگ که آنها را به تلاش برای ادامه زندگی مجبور کرده است سعی میکنند روی پای خود بایستند.
به همین دلیل خانوادههایی که در مدرسهای در حدیده زندگی میکنند درخواست داشتند به آنان پول نقد داده شود. آنان از دریافت غذا، لباس و مراقبتهای پزشکی ناامید شده اند. آنها میخواهند خودشان برای زندگیشان تصمیم بگیرند. آنها میخواهند به زندگی عادی بازگردند.
به گزارش گروه بین الملل ، نشریه گاردین در گزارشی به قلم یوهانس بروئر رئیس هیئت نمایندگی کمیته بین المللی صلیب سرخ در یمن به موضوع وخامت اوضاع انسانی در این کشور فقیر جنگ زده پرداخته است.
بروئر که در دهه گذشته و در دوران جنگ سه ساله یمن در این کشور مستقر بوده است در این گزارش اعلام میکند که مردم یمن هم مانند همه ما یک زندگی عادی با غذا، لباس و دارو میخواهند.
بروئر در گاردین نوشت: پس از گذراندن چند سال در یمن و در بحبوبه تلاشها برای نابودی این کشور، شاهد جنگی سخت و دشواری شرایط زندگی برای میلیونها نفر از مردم عادی بودهام.
در دیدار با خانواده های آواره جنگی که در مدرسهای در حدیده زندگی می کردند، زنان دو چیز میخواستند: غذا و پول نقد.
گرسنگی همچنان ادامه دارد. خانوادههای این زنان لاغر و بچه هایشان بدون کفش بودند.
غذای آنها سوپی آبکی بود که در بعضی وعدهها یک گوجه فرنگی به آن اضافه میشود. بچهها به مدرسه نمیرفتند. جنایتی بی رحمانه علیه ساکنان یمنی - خانوادههای آواره شده از جنگ – در جریان بود. یک خانواده ۲۰ نفری در یک کلاس درس زندگی میکردند. داستانهای مشابه این، تنها یک داستان از تیم ما است که در هفته گذشته گزارش شد و این داستان هر روز بیشتر و بیشتر میشود.
زندگی در یمن حتی در زمان صلح نیز دشوار است. اما هنگامی که یک جنگ به این زندگی افزوده شود تاثیرات نابودگری بر خانوادههای متوسط دارد و افراد را به مرز فاجعه نزدیک میکند.
موج گرسنگی شدید و سو تغذیه متعاقب آن که گروههای بشردوستانه درباره آن هشدار میدهند در صورت عدم ایجاد تغییر در شرایط، کشور را در خواهد نوردید. طی دو ماه گذشته قیمتها به صورتی روزافزون افزایش یافته است. با کاهش ارزش پول یمن، مردم به راحتی قادر به خرید مواد غذایی نخواهند بود.
با تشدید این گرسنگی که در حال حاضر به سمت قحطی بالقوه در حرکت است، شرایط شکننده سلامت وخیمتر میشود. تشدید سوتغذیه سبب شیوع وبا، سرخک و دیفتری حتی بدتر از این موارد خواهد شد.
به طور خلاصه، ما در مورد کشوری صحبت میکنیم که اگر تاکنون به صورتی جزئی در مسیر توسعه در حرکت بود، حال به سمت تخریب مطلق به پیش میرود.
در صورت فقدان راه حلی سیاسی ما با فاجعهای گسترده و شدید مواجه خواهیم شد که مدتهاست جهان به خود ندیده بود.
وقتی برای نخستین بار در سال ۲۰۰۷ وارد یمن شدم، مناقشات محلی در جریان بود. این مناقشات در مناطق خاصی مانند صعده متمرکز بود. درگیریها پس از آن افزایش یافت و هزاران نفر را تحت تاثیر قرار داد. امروز با گسترش جنگ به شهرهای بزرگ دیگر میلیونها نفر از این شرایط رنج میبرند.
از جمعیت ۲۸ میلیون نفری کشور یمن، نزدیک به ۱۸ میلیون نفر با کمکهای غذایی به زندگی خود ادامه میدهند. بیش از نیمی از زیرساختهای بهداشتی و درمانی در کشور بسته شدهاند. خانوادههایی که اکنون قدرت خرید بسیار اندکی دارند، اغلب باید بین دو گزینه غذا و مراقبتهای پزشکی به سختی انتخاب کنند.
من به زودی و پس از سه سال کار مستمر در اینجا، یمن را ترک خواهم کرد. بخش غم انگیز و در عین حال امیدبخش کار من در یمن در سال جاری، رساندن غذا به ۸۵۰ هزار زندانی در ماه بوده است. ما تلاش کردیم برای این افراد که اغلب در تعارضات و جنگها از یادها میروند، غذا فراهم کنیم.
بیشتر کارمندان دولتی بیش از دو سال است که حقوقی دریافت نکردهاند. حقوق کارکنان بخش پزشکی و درمانی پرداخت نمیشود، در صورتی که این افراد همچنان به ارائه خدمات به افراد نیازمند ادامه میدهند. این نشان دهنده تعهد واقعی این افراد است.
یمنیها مردمی مغرور و پر افتخار با تواناییها و مهارتهای عالی هستند. اگرچه تقریبا ۷۵ درصد از مردم نیاز به کمک دارند، اما نشانهای از نیاز از خود بروز نمیدهند. با وجود ادامه جنگ که آنها را به تلاش برای ادامه زندگی مجبور کرده است سعی میکنند روی پای خود بایستند.
به همین دلیل خانوادههایی که در مدرسهای در حدیده زندگی میکنند درخواست داشتند به آنان پول نقد داده شود. آنان از دریافت غذا، لباس و مراقبتهای پزشکی ناامید شده اند. آنها میخواهند خودشان برای زندگیشان تصمیم بگیرند. آنها میخواهند به زندگی عادی بازگردند.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *