وقتی کسی جرات اعتراض ندارد/ از طعنههای مجازی تا مربیان منفعل!
کاراته بانوان ایران در میدان جهانی اسپانیا نتایج خوبی کسب نکرد، اما مشکل اصلی این تیم عدم اتحاد است.
خبرگزاری میزان - 
با علم به اینکه در عدم نتیجهگیری این تیم خیلی مسائل دخیل است و میتوان روزها و هفتهها در این مورد صحبت کرد، به همین جمله بسنده میکنیم که "ستایش کاذب نکوهش است" و اگر از این تیم ناموفق بیجهت دفاع شود، در آینده شاهد نتایج بدتر از این هم خواهیم بود.
اما نکتهای که در این بین وجود دارد، اختلاف بین اهالی کاراته بانوان است که باید اعتراف کرد هیچ اتحاد و همدلی در این مجموعه دیده نشود و بانوان کاراته ایران برای فرار از کمیته انضباطی که تخصص مسندنشینان فدراسیون است، رو به اعتراض کردن به طور غیر مستقیم در صفحات مجازی میآورند.
چندی پیش بود که کاپیتان تیم ملی کاراته در میدان آسیایی مقابل نماینده هند شکست خورد و در آن برهه زمانی این باخت با واکنشهایی در صفحات مجازی همراه بود. برخی از ملیپوشان سابق کاراته بانوان در همان شب و به صورت اتفاقی استوریهایی از فیلمهای بالیوودی و ستایش از هنرمندان هندی گذاشتند! خیلی جالبی است که این اتفاق دقیقا همزمان با شکست پگاه زنگنه مقابل نماینده هند بود.
اما رقابتهای کاراته جهانی اسپانیا هم به صورت کاملا تصادفی با همچین موضوعی همراه شد! بانوان کاراته ایران در کومیته تیمی تا آستانه کسب مدال برنز پیش رفتند و در بازی سرنوشت ساز مقابل اسپانیا با ترکیب فاطمه چالاکی، پگاه زنگنه و حمیده عباسعلی وارد تاتامی شدند که در این بین چالاکی با حریف خود مساوی کرد و زنگنه با نتیجه دو بر صفر شکست خورد و عباسعلی هم هانسوکو شد.
وقتی این واکنشهای مجازی را در کنار شایعاتی که در خصوص درگیریهای داخلی این تیم شنیده میشود قرار میدهیم به این نتیجه میرسیم که هیچ اثری از تیم بودن در کاراته بانوان دیده نمیشود و سوال اصلی اینجاست که پشت پرده این چنددستگی چیست؟
چرا هر کسی سرمربی این تیم میشود باز هم تصمیمگیرنده شخص دیگری است؟ چرا باید برخیها با وجود شکستهای سریالی بدون هیچ گزینشی در ترکیب تیم باشند؟ چرا نباید به طراوت خاکسار برای حضور در کومیته تیمی شانس داده شود؟ نقش مسعود رهنما در این تیم چیست و آیا حضورش کمکی به بانوان کاراته کرده است؟ و چندین سوال دیگر که بعید است از سوی مسئولان محتاط فدراسیون پاسخ روشنی برای آنها وجود داشته باشد.
امثال موسوی میآیند و میروند، اما مشکل کاراته بانوان، مربیان نیستند. مشکل از آنجایی شروع میشود که یک مرد تمام تصمیمات کاراته در این بخش را اتخاذ میکند و وقتی نتیجه نمیگیرد خود را در سایه قرار داده و مربیان را مقابل منتقدان قرار میدهد. در مقابل به غیر از بداغی که چند وقت یکبار در این خصوص شفافسازی میکند، سایر مربیان سیاست سکوت را اختیار میکنند، چون به هر حال بازیهای المپیک ۲۰۲۰ نزدیک است و هرکسی یک شانس حداقلی برای خودش قائل است، غافل از اینکه شنیدهها حاکی از این است که هیچ یک از مربیان نام آشنای بانوان شانسی برای حضور در المپیک ندارند و مربی این تیم برای المپیک ژاپن از همین حالا انتخاب شده است!
به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، تیم کاراته بانوان ایران در میدان جهانی اسپانیا با یک برنز سارا بهمنیار در بخش انفرادی به کار خود پایان داد و نتایج این تیم طبق پیشبینیها چنگی به دل نزد. در خصوص این تیم پیش از اعزام بارها صحبت شد و دیگر پرداختن به این موضوع که هر کسی سرمربی این تیم شود تصمیم گیرنده شخص دیگری است، تکرار مکررات است.
با علم به اینکه در عدم نتیجهگیری این تیم خیلی مسائل دخیل است و میتوان روزها و هفتهها در این مورد صحبت کرد، به همین جمله بسنده میکنیم که "ستایش کاذب نکوهش است" و اگر از این تیم ناموفق بیجهت دفاع شود، در آینده شاهد نتایج بدتر از این هم خواهیم بود.
اما نکتهای که در این بین وجود دارد، اختلاف بین اهالی کاراته بانوان است که باید اعتراف کرد هیچ اتحاد و همدلی در این مجموعه دیده نشود و بانوان کاراته ایران برای فرار از کمیته انضباطی که تخصص مسندنشینان فدراسیون است، رو به اعتراض کردن به طور غیر مستقیم در صفحات مجازی میآورند.
چندی پیش بود که کاپیتان تیم ملی کاراته در میدان آسیایی مقابل نماینده هند شکست خورد و در آن برهه زمانی این باخت با واکنشهایی در صفحات مجازی همراه بود. برخی از ملیپوشان سابق کاراته بانوان در همان شب و به صورت اتفاقی استوریهایی از فیلمهای بالیوودی و ستایش از هنرمندان هندی گذاشتند! خیلی جالبی است که این اتفاق دقیقا همزمان با شکست پگاه زنگنه مقابل نماینده هند بود.
اما رقابتهای کاراته جهانی اسپانیا هم به صورت کاملا تصادفی با همچین موضوعی همراه شد! بانوان کاراته ایران در کومیته تیمی تا آستانه کسب مدال برنز پیش رفتند و در بازی سرنوشت ساز مقابل اسپانیا با ترکیب فاطمه چالاکی، پگاه زنگنه و حمیده عباسعلی وارد تاتامی شدند که در این بین چالاکی با حریف خود مساوی کرد و زنگنه با نتیجه دو بر صفر شکست خورد و عباسعلی هم هانسوکو شد.
این نتیجه باز هم به صورت اتفاقی واکنش یکی از ملیپوشان کاراته را در صفخات اجتماعی به همراه داشت که معتقد بود "همیشه بخاطر کار دیگران بقیه قربانی میشوند"!
وقتی این واکنشهای مجازی را در کنار شایعاتی که در خصوص درگیریهای داخلی این تیم شنیده میشود قرار میدهیم به این نتیجه میرسیم که هیچ اثری از تیم بودن در کاراته بانوان دیده نمیشود و سوال اصلی اینجاست که پشت پرده این چنددستگی چیست؟
چرا هر کسی سرمربی این تیم میشود باز هم تصمیمگیرنده شخص دیگری است؟ چرا باید برخیها با وجود شکستهای سریالی بدون هیچ گزینشی در ترکیب تیم باشند؟ چرا نباید به طراوت خاکسار برای حضور در کومیته تیمی شانس داده شود؟ نقش مسعود رهنما در این تیم چیست و آیا حضورش کمکی به بانوان کاراته کرده است؟ و چندین سوال دیگر که بعید است از سوی مسئولان محتاط فدراسیون پاسخ روشنی برای آنها وجود داشته باشد.
روشن است که در این تیم تفرقه وجود دارد و شرایط طوری شده که حتی در ظاهر هم وضعیت روبهراه نیست و دلیل این همه چند دستگی در کاراته هم دخالتهای بی جا و نفوذ بیش از حد پدرخوانده است. مردی که با تصمیمات قالبا اشتباه خود وضعیت کاراته بانوان را روز به روز بدتر میکند و در نهایت اگر کسی مخالفش باشد به سادگی کنار گذاشته میشود.
امثال موسوی میآیند و میروند، اما مشکل کاراته بانوان، مربیان نیستند. مشکل از آنجایی شروع میشود که یک مرد تمام تصمیمات کاراته در این بخش را اتخاذ میکند و وقتی نتیجه نمیگیرد خود را در سایه قرار داده و مربیان را مقابل منتقدان قرار میدهد. در مقابل به غیر از بداغی که چند وقت یکبار در این خصوص شفافسازی میکند، سایر مربیان سیاست سکوت را اختیار میکنند، چون به هر حال بازیهای المپیک ۲۰۲۰ نزدیک است و هرکسی یک شانس حداقلی برای خودش قائل است، غافل از اینکه شنیدهها حاکی از این است که هیچ یک از مربیان نام آشنای بانوان شانسی برای حضور در المپیک ندارند و مربی این تیم برای المپیک ژاپن از همین حالا انتخاب شده است!
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *