شدت گرفتن جنبش ترک اراضی اشغالی

خبرگزاری میزان - روزنامه صهیونیستی «معاریو» به تازگی از آغاز جنبش جدیدی موسوم «به ترک اراضی به صورت دسته جمعی» خبر داد که هدف آن تسهیل مهاجرت صهیونیست‌ها به آمریکا در پی برگزاری انتخابات سراسری اخیر در اراضی اشغالی است.

به گزارش «میدل ایست»، جنبش مذکور که هدایتش را سیاستمدار ضد «بنیامین نتانیاهو» در دست دارد، قصد دارد در نخستین مرحله خود 10 هزار صهیونیست را از اراضی اشغالی خارج کند.

به گفته «کاهانا»، عامل فعال انتقال صهیونیست‌ها به سرزمین‌های اشغالی، خروج استعمارگران صهیونیست از فلسطین پدیده جدیدی نیست.

او می‌گوید: من تصمیم گرفتم پس از سال‌ها قاچاق صهیونیست‌ها از مناطق جنگی در یمن، افغانستان، سوریه و اوکراین به اراضی اشغالی، به آن‌ها کمک کنم تا به آمریکا بروند.

این تاجر صهیونیست همچنین گفت که اگرچه صحبت از مهاجرت صهیونیست‌ها به رومانی یا یونان نیز به میان می‌آید، اما من فکر می‌کنم که مهاجرتشان به آمریکا بسیار آسان تر خواهد بود؛ من حتی به شماری از صهیونیست‌ها پیشنهاد دادم که مزرعه بزرگ من در نیوجرسی آمریکا را به «کیبوتس» تبدیل کنند.

او تاکید کرد که با چنین کابینه ای در اسرائیل، دولت آمریکا باید به صهیونیست‌ها برای مهاجرت کمک کند.

اسکان صهیونیست‌ها در آمریکا در بحبوحه مهاجرت گسترده صهیونیست‌ها از سال 1882 تا 1914، که حدود 2 میلیون مهاجر صهیونیست را به آمریکا برد، نیز از این دست اقدامات است.

 «موریس دو هیرش»، صهیونیست فرانسوی – آلمانی پیشرو انتقال صهیونیست‌ها از اراضی اشغالی به آمریکا، در سال 1981 انجمن استعمار یهودی (JCA) را در لندن تاسیس کرد.

اولین مستعمره کشاورزی JCA در آمریکا در سال 1891 در جنوب نیوجرسی تاسیس شد و در ادامه  در سال 1890، «هیرش»، با تاسیس یک انجمن دیگر به کوچ مستعمره نشینان صهیونیست از ساحل شرقی آمریکا به داخل این کشور کمک کرد؛ این کار تا سال 1972 ادامه داشت.

خروج استعمارگران صهیونیست از اراضی اشغالی، پدیده ای جدیدی است و قدمتش به آغاز فرآیند استعمار فلسطین توسط صهیونیست‌ها در دهه 1880 میلادی می‌رسد؛ در آن زمان، استعمارگران صهیونیست اوکراینی، فلسطین را پس از ناامیدی از نتایج تلاش‌های استعماری خود، ترک کرده و به آمریکا رفتند.

حدود 10 درصد استعمارگران صهیونیست نیز بین سال‌های 1920 و 1948، فلسطین را ترک کردند که این رقم مازاد بر استعمارگران صهیونیستی است که پس سیطره استعماری انگلیس بر فلسطین، این کشور را ترک کردند.

به گفته یک محقق صهیونیست، هزاران مستعمره نشین دیگر می‌خواستند اراضی اشغالی را ترک کنند، اما امکان آن را نداشتند.

به عنوان مثال، هزاران صهیونیست پس از جنگ جهانی دوم از سازمان ملل درخواست کردند که «مانند آوارگان پراکنده در سراسر اروپا، در فهرست پناهندگانی که حق بازگشت به اروپا را دارند»، گنجانده شوند.

سازمان مهاجران صهیونیست آلمانی مستقر در فلسطین از سازمان ملل خواست که به آن‌ها کمک کند تا به اتریش و چکسلواکی بازگردند.

• بیشتر بخوانید:
• تبعیض قومی در بیمارستان‌های اراضی اشغالی
• عادی‌ سازی جنایات رژیم صهیونیستی علیه فلسطینیان در جامعه بین‌الملل

در سال 1947، استعمارگران صهیونیست 485 درخواست برای پاسپورت اتریشی ارائه کردند، در حالی که کنسول لهستان در «تل آویو» گزارش داد که 14 هزار و 500 مستعمره صهیونیست لهستانی برای بازگشت به میهن خود درخواست ویزا کردند، اگرچه سران صهیونیست با لهستانی‌ها توطئه کردند تا تاخیر بی پایان در رسیدگی به درخواست‌ها ایجاد کنند.

با وجود تلاش برای منصرف کردن مهاجران صهیونیست احتمالی پس از تاسیس رژیم جعلی اسرائیل، مهاجرت همچنان یکی از ویژگی‌های تجربه استعمارگران صهیونیست در این رژیم بود، اما بین سال‌های 1948 و اواسط دهه 1950، 10 درصد از استعمارگران جدید نیز اراضی اشغالی را ترک کرده بودند.

شکست  پروژه شهرک نشینی- استعماری سبب نگرانی رژیم صهیونیستی شده که برای حفظ استعمارگران صهیونیست در اراضی اشغالی، محدودیت‌های شدیدی را برای مهاجرت آن‌ها از سال 1948 تا 1961 با الزام به ویزای خروج اعمال کرد.

 با وجود چنین محدودیت‌هایی، تا دهمین سالگرد تاسیس رژیم جعلی اسرائیل در سال 1958، 100 مستعمره‌نشین صهیونیست اراضی اشغالی را ترک کردند؛ تا سال 1967، بیش از 180 هزار صهیونیست مهاجرت کردند.

 در دهه 1960 و پس از آن، به ویژه در پی تشکیل نخستین کابینه صهیونیستی توسط «بنیامین نتانیاهو»، این محدودیت‌ها بیشتر شد؛ با وجود این، تا سال 1980، بیش از نیم میلیون صهیونیست فقط به آمریکا مهاجرت کرده بودند.

 تا پایان سال 2003، رژیم صهیونیستی تخمین زد که بیش از 750 هزار صهیونیست به طور دائم در خارج از اراضی اشغالی زندگی می‌کردند که اکثریت آن‌ها ساکن آمریکا و کانادا بودند.

در سال‌های اخیر تخمین زده می‌شود که از 600 تا 750 هزار صهیونیست ساکن آمریکا، 230 هزار صهیونیست متولد اراضی اشغالی هستند.

براساس ادعای رژیم صهیونیستی، بین سال‌های 1948 تا 2015، 720 هزار صهیونیست اراضی اشغالی را ترک کرده و هرگز بازنگشته اند؛ در عین حال، جمعیت فلسطینی‌های ساکن سرزمین‌های بین رودخانه و دریا از تعداد صهیونیست‌های ساکن اراضی اشغالی بیشتر است.

در این میان، بیش از یک میلیون صهیونیست در دو دهه گذشته تابعیت دوگانه را به دست آورده‌اند که ملیت دوم همواره اروپایی یا آمریکایی بوده است؛ هدف آن‌ها این بود که در صورت تشدید مشکلات در اراضی اشغالی، آن جا را ترک کنند.

پیش از این در سال 2016 نیز تخمین زده شد که حدود 30 درصد از صهیونیست‌های فرانسوی که به اراضی اشغالی مهاجرت کرده بودند، با وجود تلاش‌های شدید رژیم و گروه‌های صهیونیستی برای جذب و نگه داشتن آن‌ها در مستعمره شهرک نشینان، در نهایت به فرانسه بازگشتند.

اهمیت جنبش جدید «ترک دسته جمعی» این است که نتیجه فوری به قدرت رسیدن کابینه جدید رژیم صهیونیستی است.

برای فلسطینی‌ها، کابینه جدید رژیم صهیونیستی احتمالا تنها در لفاظی آشکار خود درباره صهیونیست‌ها با پیشینیان خود متفاوت است، اما  این که بسیاری از صهیونیست‌های ساکن اراضی اشغالی و حامیان آن‌ها در خارج از اراضی اشغالی از ماهیت کابینه آینده «نتانیاهو» وحشت زده شده اند، بیشتر ناشی از نگرانی در مورد سرنوشت رژیم صهیونیستی است.

آن‌ها بر این باورند که رژیم صهیونیستی یک نظام نژادپرست است که همین امر در آینده می‌تواند سبب نابودیش شود.

برای فلسطینی‌ها، «اسرائیل» از زمان تاسیس جعلی اش، یک نظام نژادپرست و مهم‌تر از همه، یک سیستم شهرک نشین- استعماری بوده است.

اکنون اکثر فلسطینی‌ها امیدوارند که گروه «ترک خاک به صورت دسته جمعی» منادی خوبی برای استعمارزدایی نهایی در آینده نزدیک باشد.

انتهای پیام/