خواستههای ایران برای پایان جنگ چه بود؟
ما از ابتدا برای پایان جنگ ۴ خواسته داشتیم که بعد از عملیات بیتالمقدس و آزادسازی خرمشهر هم سازمان ملل زیر بار خواستههای ما نرفت. یک عقل سیلم هم در کشور پیدا نمیشود که بگوید یکی از این ۴ خواسته غیرمنطقی بوده است.
خبرگزاری میزان -
به گزارش خبرنگار گروه سیاسی ، امیر سرتیپ «غلامحسین دربندی» سخنگوی پیشین ارتش در گفتوگوی تفصیلی خود با میزان، در خصوص خواستههای ایران برای پایان جنگ در زمان دفاع مقدس توضیحاتی را ارائه داد.
بخشی از این توضیحات به قرار زیر است:
با یقین کامل میگویم کسانی که معتقدند ما باید جنگ را بعد از آزادسازی خرمشهر تمام میکردیم کوچکترین اطلاعی از تاریخ و وضعیت آن روز جنگ ندارند. اینکه ما الان پشت میز و زیر باد کولر بنشینیم و دلستر و شربت بخوریم و در رابطه با آن موقع صحبت کنیم بسیار متفاوت است با آن زمان که ما روی زمین بودیم و تانکها و جنگندههای دشمن روبروی ما قرار داشتند و هنوز دشمن به صورت کامل خاک ما را تخلیه نکرده بود. ما الان اصلا نمیتوانیم به جای تصمیمگیرندگان آن روز تصمیم بگیریم. برخی امروز میآیند و میگویند که بعد از عملیات بیتالمقدس، عربستان آمده و گفته که من خسارت ایران را میدهم درحالی که یک سند هم در رابطه با این موضوع وجود ندارد. ما از ابتدا برای پایان جنگ ۴ خواسته داشتیم که بعد از عملیات بیتالمقدس و آزادسازی خرمشهر هم سازمان ملل زیر بار خواستههای ما نرفت. یک عقل سیلم هم در کشور پیدا نمیشود که بگوید یکی از این ۴ خواسته غیرمنطقی بوده است. «برگشتن به پشت مرزهای بینالمللی»، «استرداد کلیه اسرا»، «تعیین متجاوز» و «پرداخت غرامت» ۴ خواسته جمهوری اسلامی ایران بودند. در قطعنامه سازمان ملل که بعد از آزادسازی خرمشهر صادر شد هم به پس دادن مابقی سرزمینهای ما توسط صدام اشارهای نشده بود. سازمان ملل وقتی قدرت شگفتانگیز ملت ایران را در جریان عملیاتهای ثامنالائمه، طریقالقدس، فتحالمبین و بیتالمقدس دید و هنگامی که حس کرد بغداد در خطر است، در قطعنامهاش از ضرورت آتش بس صحبت کرد و گرنه تا قبل از آن و هنگام پیشروی بعثیها مدام از آشتی ۲ طرف صحبت کرد. مثلا در قطعنامه ۴۷۹ سازمان ملل که اولین قطعنامه این سازمان برای جنگ تحمیلی است و در روز ۲۸ سپتامبر ۱۹۸۰ (۶ مهر ۵۹) صادر شد، آمده بود: «ابراز نگرانی میکنیم از به کار بردن زور بیشتر. طرفین آشتی و میانجیگری را بپذیرند». آن زمان صدام بسیاری از شهرهای ما مثل بستان، سوسنگرد و سرپلذهاب را گرفته بود. معنی این قطعنامه سازمان ملل این بود که جاهایی که صدام از ایران گرفته، نوش جان او. مشخص بود که ما این قطعنامه را که صددرصد به نفع دشمن ما بود را قبول نمیکنیم. اما ۲۱ تیر سال ۶۱ یعنی یکی دو ماه بعد از عملیات بیت المقدس، قطعنامه ۵۱۴ سازمان ملل صادر میشود. در این قطعنامه که در آن آمده بود «خواهان آتش بس و خاتمه کلیه عملیاتهای نظامی هستیم» هیچ حرفی از برگشتن به پشت مرزهای بین المللی و استرداد اسرا و تعیین متجاوز و پرداخت غرامت به میان نیامده بود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *