بردهداری؛ فصل سیاه تاریخ آمریکا
بردهداری بخشی تاریک و جدایی ناپذیر از تاریخ آمریکاست که انسانهای بیگناه بسیاری را از حقوقشان محروم کرده و این روند همچنان ادامه دارد.
خبرگزاری میزان -
خبرگزاری میزان - در سال 1619، یک کشتی با 20 اسیر در «پوینت کامفورت» ویرجینیا توقف کرد و دوران بردهداری آمریکا را آغاز کرد.
به گزارش «گاردین و وکس»، معرفی بسیاری از آمریکاییها به تاریخ این کشور ورود 102 مسافر در «می فلاور» در سال 1620 است. اما یک سال قبل، 20 آفریقایی برده شده بر خلاف میل خود به مستعمرات انگلیس آورده شدند.
در طول 400 سال بعد، ورود بردهها تقریبا همه لحظات مهم تاریخ آمریکا را نشان میدهد، حتی اگر این تاریخ حول افراد دیگری به جز آفریقاییها و آمریکاییهای آفریقایی تبار تنظیم شده باشد.
تاریخ بردهداری آمریکا به طور کلی مجموعهای از تصاویر آشنا را به ذهن متبادر میکند؛ مزارع گسترده و سفید با پنبه، گروههایی از آمریکاییهای آفریقاییتبار بردهشده که بر فراز مزارع خمیدهاند.
ایده اصلی رویای آمریکایی این فرض نهفته است که همه فرصت برابر برای تولید ثروتی دارند که به کلمات «زندگی، آزادی و جستجوی خوشبختی»، معنی میدهد اما همواره این باور ادعایی توسط احکام و قوانین خود دولت این کشور که فرصتهای ثروتسازی را برای سیاهپوستان آمریکایی سلب میکرد، رد شده است.
امروزه، متوسط ثروت خانواده سفیدپوست تقریبا 10 برابر ثروت متوسط خانواده سیاهپوست است. فارغ التحصیلان سفید پوست بیش از هفت برابر بیشتر از فارغ التحصیلان سیاه پوست ثروت دارند.
بردهداری، صاحبان سفید پوست بردهها و فرزندان آنها را غنی میکرد و به اقتصاد قویتر آمریکا دامن میزد و در عین حال باعث سرکوب ثروت برای بردگان میشد. آمریکا هنوز به نوادگان سیاهپوستان آمریکایی غرامتی برای کار آنها پرداخت نکرده است.
دولت فدرال این کشور نیز برای سرمایه از دست رفته ناشی از مسکن، حمل و نقل و سیاست تجاری ضد سیاه پوستان تاوان نداده است.
بردهداری، جداسازی و قوانین «جیم کرو»، شیوههای ضد سیاهپوستان مانند خط قرمز کردن، و سایر سیاستهای عمومی تبعیضآمیز در عدالت و آموزش، فرصتهای ایجاد ثروت را از سیاهپوستان آمریکایی سلب کرده است.
اما چگونه بردهداری به اولین تجارت بزرگ آمریکا تبدیل شد؟ از میان بسیاری از روایتهایی که در مورد بردهداری آمریکا گفته میشود، یکی از بزرگترین آنها این است که این یک عمل قدیمی بود که فقط تعداد کمی از مردان را غنی میکرد.
اما این استدلال اغلب برای کاهش مقیاس بردهداری در آمریکا و تقلیل آن به جنایتی است که توسط چند کشاورز روی داده، استفاده میشود، جنایتی که بقیه آمریکا را تحت تأثیر قرار نداده است.
اما مانند بسیاری از روایتها در مورد بردهداری، این نادرست است. بردهداری، به ویژه بردهداری در مزارع پنبه که از پایان قرن هجدهم تا آغاز جنگ داخلی وجود داشت، یک تجارت کاملا معمول بود، تجارتی که به طور مداوم برای به حداکثر رساندن سود در حال تغییر بود.
جسم بردگان بزرگترین دارایی مالی آمریکا بود و آنها مجبور شدند بیشترین کالاهای صادراتی آمریکا را حفظ کنند. در 60 سال، از 1801 تا 1862، مقدار پنبه برداشت روزانه توسط یک برده 400 درصد افزایش یافت. سود حاصل از پنبه، آمریکا را به جایگاهی به عنوان یکی از منابع پیشرو در جهان سوق داد.
بردگان سیاهپوست نقش عمدهای، هرچند ناخواسته و عموما بدون پاداش، در پیریزی پایههای اقتصادی آمریکا ایفا کردند.
اما بردهداری در آمریکا به قیمت جان افراد بسیاری تمام شده است؛ اگرچه تعیین میزان دقیق کشته شدن و مرگ بردهها غیرممکن است اما روایتهای مختلف حاکی از آن است که بردهداری در آمریکا جان میلیونها نفر را گرفته است.
انتهای پیام/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *