ناکامی بزرگ برای بسکتبال ایران/ «ترونیچ» از کدام عادات بد بازیکنان حرف می‌زند؟

به گزارش خبرنگار گروه ورزشی ، گزارش صد روزه رامین طباطبایی رئیس سه ماهه بسکتبال به وزیر ورزش بدون برگ زرین ماند! برگی که می‌توانست با نخستین صعود جهانی نوجوانان جلوی چشم وزیر بدرخشد و طباطبایی را سربلند کند. هر چند این تیم که در دست محمد مهدی ایزدپناه و سپس نناد ترونیچ بود بیشتر دست پرورده فدراسیون مشحون است تا طباطبایی! رییس جدید بسکتبال نمی‌توانست وارث تمام و کمال جهانی شدن نوجوانان باشد همان طور که حالا هم او تنها مقصر نیست.

شاگردان ترونیچ طبق آمار در ۱۵ ثانیه آخر قافیه را به نیوزلند که تیم تازه وارد آسیا محسوب می‌شود، واگذار کردند تا حریف‌شان همراه با استرالیا، چین و فیلیپین به نیمه نهایی آسیا برود.

نیوزلندی‌ها طی باختی با برنامه به چین شرایط را برای رویایی با تیم ایران چیدند و بسکتبالیست‌های نوجوانان ایران با حداقل تدارکات ممکن و دو برد روی کاکل متین آقاجان کاپیتان تیم به بازی حساس ما قبل نیمه نهایی رسیدند. جایی که وقتی موتور کاپیتان خاموش شد، بقیه بازیکنان برای جبران تلاش کردند.

 

بسکتبال نوجوانان بهترین مقامش از این پیکار‌ها را سال ۲۰۰۹ با سومی تیم قاسم کیانی گرفت و یک ششمی و‌ حذف در مرحله گروهی تمام دستاورد پایه‌های بسکتبال ایران در آسیا است تا حسرت جهانی شدن همچنان به قوت خود باقی بماند. اما نکته مشکوک در مصاحبه بعد از بازی نناد ترونیچ شاید کلید قفل این ناکامی‌های سلسه وار باشد.

 

ترونیچ می‌گوید: «متاسفانه بازیکنان ما عادات و رفتار‌های بد داخل و حتی خارج از زمین دارند که باید برطرف شود!» او توضیح بیشتری درباره اینکه این عادات و رفتار‌ها چیست نداده، اما بخش زیادی از آن قابل حدس است. موضوعاتی که در گذشته هم توجه کافی به آن نشد تا همراه برخی همین بازیکنان به رده‌های بالاتر منتقل شود.

 

رامین طباطبایی هم از سرمایه‌گذاری و‌ حفظ همین تیم گفته، اما جا دارد بپرسیم پشت سر این تیم چی در چنته دارید؟ آیا به فکر ساخت تیمی برای اولین صعود جهانی افتادید؟ چرا که دوره بعد نتایج کاملا به پای فدراسیون شما نوشته می‌شود!

 

بسکتبال که یک دهه به سبب ظهور نسل طلایی دیوار بلندی روبروی منتقدان کشید، در سال‌های آخر دوران مشحون رو به افول رفت و حالا اگر آینده‌ای بهتر از گذشته می‌خواهد وقت این است که مربیان وطنی را جای خود، علم روز را به اندازه کافی و تدارکات استاندارد را کنار هم داشته باشیم تا با گریه در رختکن از آسیا خداحافظی نکنیم.