ایمپلنتهای استخوانی با فناوری نانو در بدن جذب می شوند
پژوهشگران دانشگاه تهران و دانشگاه تکنولوژی مالزی، با فناوری نانو اقدام به ساخت آزمایشگاهی ایمپلنتهایی کردند که نیازی به جراحی ثانویه جهت برداشت در محل نبوده و قابل جذب در بدن باشد.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فضای مجازی ، سالانه در دنیا بیش از ۱۰ میلیون ایمپلنت در بدن بیماران کارگذاشته میشود که بیشتر آنها باید دوباره از بدن بیمار خارج شوند.
این ایمپلنتها بیشتر فلزی و از جنس تیتان و یا استیل بوده و دلیل خارج کردن آنها، به خاطر مشکلاتی است که در روشهای تشخیصی، چون ام آر آی و سی تی اسکن ایجاد میکنند. در جراحی دوم در بهترین حالت، بیمار باید درد التیام زخم را تحمل کرده و حداقل چند روزی را در بیمارستان بماند.
علاوه بر این، هزینه جراحی دوم برای در آوردن ایمپلنتها سالانه چندین میلیارد تومان است؛ بنابراین نیاز است تا ایمپلنتهایی ساخته شود که این معضل را در پی نداشته باشد.
ژینا حدیثی، دانشجوی دکتری مهندسی پزشکی دانشگاه تهران و محقق این پروژه اظهار داشت: ایمپلنت فلزی متشکل از آلیاژ منیزیم، استحکامی همچون ایمپلنتهای تیتانی دارد. این ایمپلنت آلیاژی علاوه بر استحکام بالای مکانیکی، انعطافی همچون بافت استخوان داشته و ۱۰۰ درصد قابلجذب توسط بدن و دفع توسط کلیههاست؛ بنابراین نیازی به خارج کردن آن از بدن نخواهد بود و به همین دلیل توجه محققان بسیاری را به خود جلب کرده است.
وی افزود: با وجود مزیتهای بیان شده، در استفاده از آلیاژهای منیزیم دو مشکل عمده وجود دارد که شامل خواص آنتی باکتریال ضعیف و سرعت خوردگی بالای ایمپلنتهای منیزیمی است که تا حدی باعث مرگ سلولی نیز میشود. به همین دلیل، ما در این پروژه سعی کردیم با بکارگیری فناوری نانو، در جهت بهبود خواص آنتی باکتریال و زیست سازگاری آلیاژ منیزیم گام برداریم.
حدیثی عنوان کرد: راهکار ما استفاده از پوششی از جنس نانوالیاف ژلاتین و حاوی داروی آنتی باکتری سیپروفلوکساسین بود که به روش الکتروریسی بر روی آلیاژ منیزیم پوشش داده شده است. با کاربرد این نانوالیاف دو مشکل مطرح شده در خصوص آلیاژ منیزیم تا حد قابل قبولی برطرف شده است.
به گفته این محقق، در واقع به دلیل وجود این پوشش نانوالیافی، سرعت خوردگی منیزیم کنترل شده که خود منجر به افزایش زیستسازگاری آلیاژ منیزیم میشود. از طرفی با کمک رهایش کنترل شده داروی سیپروفلوکساسین، خواص آنتی باکتریال آلیاژ منیزیم به صورت چشمگیری افزایش پیدا کرده است. برخورداری از خاصیت آنتی باکتریال سبب خواهد شد که در این ایمپلنت ریسک عفونت بسیار کاهش یابد و از طرفی هزینههای ناشی از برداشت ثانویه نیز حذف میشود.
وی افزود: کاربرد این محصول در زمینه مهندسی پزشکی و ایمپلنتهای استخوانی خواهد بود. همانطور که اشاره شد آلیاژهای منیزیمی به دلیل زیست تخریب پذیر بودن نیازی به جراحی ثانویه ندارند؛ بنابراین انتظار میرود که در صورت دستیابی به تولید انبوه، در ایران نیز مصرف بالایی داشته باشند.
وی ادامه داد: البته هم اکنون این طرح در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است، اما تمامی امکانات و تجهیزات مورد نظر برای تولید در مقیاس بالا در دسترس است.
وی با بیان اینکه این ایمپلنت زیست سازگار و آنتی باکتریال، از جنس آلیاژ منیزیم بوده و دارای پوششی از جنس نانوالیاف است، خاطرنشان کرد: نمونههای ساخته شده توسط آزمونهای فیزیکی و شیمیایی شامل بررسی میکروسکوپی و تست FTIR ارزیابی شدهاند. همچنین زیست سازگاری و خاصیت آنتی باکتریال آنها نیز توسط آزمونهای برون تنی شامل تست MTT و دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفته است.
منبع:مهر
به گزارش گروه فضای مجازی ، سالانه در دنیا بیش از ۱۰ میلیون ایمپلنت در بدن بیماران کارگذاشته میشود که بیشتر آنها باید دوباره از بدن بیمار خارج شوند.این ایمپلنتها بیشتر فلزی و از جنس تیتان و یا استیل بوده و دلیل خارج کردن آنها، به خاطر مشکلاتی است که در روشهای تشخیصی، چون ام آر آی و سی تی اسکن ایجاد میکنند. در جراحی دوم در بهترین حالت، بیمار باید درد التیام زخم را تحمل کرده و حداقل چند روزی را در بیمارستان بماند.
علاوه بر این، هزینه جراحی دوم برای در آوردن ایمپلنتها سالانه چندین میلیارد تومان است؛ بنابراین نیاز است تا ایمپلنتهایی ساخته شود که این معضل را در پی نداشته باشد.
ژینا حدیثی، دانشجوی دکتری مهندسی پزشکی دانشگاه تهران و محقق این پروژه اظهار داشت: ایمپلنت فلزی متشکل از آلیاژ منیزیم، استحکامی همچون ایمپلنتهای تیتانی دارد. این ایمپلنت آلیاژی علاوه بر استحکام بالای مکانیکی، انعطافی همچون بافت استخوان داشته و ۱۰۰ درصد قابلجذب توسط بدن و دفع توسط کلیههاست؛ بنابراین نیازی به خارج کردن آن از بدن نخواهد بود و به همین دلیل توجه محققان بسیاری را به خود جلب کرده است.
وی افزود: با وجود مزیتهای بیان شده، در استفاده از آلیاژهای منیزیم دو مشکل عمده وجود دارد که شامل خواص آنتی باکتریال ضعیف و سرعت خوردگی بالای ایمپلنتهای منیزیمی است که تا حدی باعث مرگ سلولی نیز میشود. به همین دلیل، ما در این پروژه سعی کردیم با بکارگیری فناوری نانو، در جهت بهبود خواص آنتی باکتریال و زیست سازگاری آلیاژ منیزیم گام برداریم.
حدیثی عنوان کرد: راهکار ما استفاده از پوششی از جنس نانوالیاف ژلاتین و حاوی داروی آنتی باکتری سیپروفلوکساسین بود که به روش الکتروریسی بر روی آلیاژ منیزیم پوشش داده شده است. با کاربرد این نانوالیاف دو مشکل مطرح شده در خصوص آلیاژ منیزیم تا حد قابل قبولی برطرف شده است.
به گفته این محقق، در واقع به دلیل وجود این پوشش نانوالیافی، سرعت خوردگی منیزیم کنترل شده که خود منجر به افزایش زیستسازگاری آلیاژ منیزیم میشود. از طرفی با کمک رهایش کنترل شده داروی سیپروفلوکساسین، خواص آنتی باکتریال آلیاژ منیزیم به صورت چشمگیری افزایش پیدا کرده است. برخورداری از خاصیت آنتی باکتریال سبب خواهد شد که در این ایمپلنت ریسک عفونت بسیار کاهش یابد و از طرفی هزینههای ناشی از برداشت ثانویه نیز حذف میشود.
وی افزود: کاربرد این محصول در زمینه مهندسی پزشکی و ایمپلنتهای استخوانی خواهد بود. همانطور که اشاره شد آلیاژهای منیزیمی به دلیل زیست تخریب پذیر بودن نیازی به جراحی ثانویه ندارند؛ بنابراین انتظار میرود که در صورت دستیابی به تولید انبوه، در ایران نیز مصرف بالایی داشته باشند.
وی ادامه داد: البته هم اکنون این طرح در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است، اما تمامی امکانات و تجهیزات مورد نظر برای تولید در مقیاس بالا در دسترس است.
وی با بیان اینکه این ایمپلنت زیست سازگار و آنتی باکتریال، از جنس آلیاژ منیزیم بوده و دارای پوششی از جنس نانوالیاف است، خاطرنشان کرد: نمونههای ساخته شده توسط آزمونهای فیزیکی و شیمیایی شامل بررسی میکروسکوپی و تست FTIR ارزیابی شدهاند. همچنین زیست سازگاری و خاصیت آنتی باکتریال آنها نیز توسط آزمونهای برون تنی شامل تست MTT و دیسک دیفیوژن مورد بررسی قرار گرفته است.
منبع:مهر
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *