سوال خبرنگار ایرانی معاون صدام را فراری داد
نشست خبری آیتالله خامنهای(رئیس جمهور وقت ایران) در حاشیه اجلاس هراره که به آن می پردازیم.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فضای مجازی ، نشست خبری آیتالله خامنهای(رئیس جمهور وقت ایران) در حاشیه اجلاس هراره که به آن می پردازیم.
ادامه نشست خبری آیتالله خامنهای (رئیس جمهور وقت ایران) در حاشیه اجلاس هراره:
ـ. رهبر لیبى، آقاى قذافى گفتند که جنبش عدمتعهد بىفایده است. نظر شما چیست؟
من جنبش غیرمتعهدها را چهارچوب خوبى براى تلاشهاى جهان سوم، در راه رسیدن به آرمانهاى جهان سومى مىدانم. البته معتقدم که تحرک و تلاشِ جنبش، در حد و توان و مقدوراتش ـ. یعنى در حد توقعى که از او مىرفته ـ. نبوده. جنبش باید و مىتواند تحرک بیشترى پیدا کند.
ـ. در حال حاضر، یک جنبش مذهبى در لبنان وجود دارد که اینها خودشان را پیروان ایدئولوژى شما اعلام مىکنند و گروگانهاى غربى را در دست دارند؛ آیا شما براى آزادى آنها میانجی گرى مىکنید؟
من نمىدانم شما به چه و کجا اشاره مىکنید؟ ما هیچگونه گروگانى را در اختیار نداریم و اساساً علاقهاى هم به گروگانگیرى نداریم. ما دربارة آن جنبشى که شما به آن اشاره مىکنید، اطلاعات زیادى نداریم. البته ما مىدانیم که در لبنان، گروگانهایى وجود دارند، اما شما مىدانید که در لبنان، گروههاى مبارز و مسلح فراوانى هستند؛ بسیار مشکل است که انسان بتواند بگوید که این گروگانها دست چه گروهی هستند. ممکن است نفوذ زیادى که ما در لبنان بر روى گروههاى مختلف داریم، این فکر را در شما بهوجود آورده باشد که ما این گروگانگیرها را مىشناسیم.
ـ. در رابطة با پاسخى که در پایان صحبتتان دادید. چطور مىشود، این قابل قبول باشد که شما هیچ اطلاع ندارید در لبنان چه مىگذرد، درحالىکه اکثر رهبران آنها به تهران سفر مىکنند و بالاخره با شما ملاقاتهایى دارند.
در مورد سؤال اولتان که رهبران لبنانى به ایران مسافرت مىکنند؛ این درست است و در سطوح بالا هم با مسئولین ایرانى ملاقات مىکنند و اینها رهبران همان گروههاى مسلح اسلامى هستند که در لبنانند. اما آن رهبران، افراد شناختهشدهاى هستند و هرگز به ما نگفتند که گروگانهایى از فرانسه یا آمریکا یا جاهاى دیگر در اختیار آنهاست؛ و شما تصدیق مىکنید؛ دراینصورت ما حق داریم که از چنین چیزى مطلع نباشیم.
در مورد روابط با شورویها همان طوری که گفتید، ما روابطی با آنها داریم و رفتوآمدهایی هم بین ما وجود دارد. اینها بیشتر در مورد مسائلى است که دو کشور همسایه با یکدیگر بتوانند داشته باشند؛ مسائل سیاسى و اقتصادى و فنى و تجارى. اما جز به این مسائل، نهخیر! مسئلة حزب توده، هرگز جا نداشته و آن یک مسئلة داخلى است. آنها یک گروه خرابکار بودند و منتظر محاکمه و مجازات خودشان هستند. لابد وقتى محاکمه شدند، عدهاى بیگناه و عدهاى گناهکار معرفى خواهند شد.
اما در مورد افغانستان باید بگویم اطلاعات شما در مورد ارتباط ما با مردم افغانستان اطلاعات ناقصى است و بههیچوجه اینطورکه شما گفتید، نیست. ما به ملت افغانستان احترام مىگذاریم و آنها را داراى حق انتخاب زمامدارانشان مىدانیم و معتقدیم که دولتى بایستى در آنجا بر سر کار بیاید که مردم افغانستان آن را بخواهند و بپسندند. در این میان فرقى بین شیعه و سنى وجود ندارد.
متشکرم.
شاید برخی خبرنگارها متوجه نشدهاند؛ اما باتجربهها و بهخصوص غربیها، کاملاً متوجه شدهاند که آقای خامنهای چقدر با سیاست و زرنگی جوابهای آنها را داده اند؛ یعنی کاملاً حرفهای؛ و این از رئیسجمهورِ نظامِ تازهتأسیسشدهای که هفت سال از عمرش میگذرد و از فردی که تحصیلاتش درعلوم مذهبی است، عجیب است. البته باید هم تعجب کنند؛ که اینها، عقبة این رئیسجمهور را نمیدانند. او و خیلی از مسئولان جمهوری اسلامی، بارها زیر دست مأموران آموزشدیدة ساواک بازجویی شدهاند، اما چیزی خلاف مصلحت نگفتهاند. این روحانی میانسال، همة جوانیاش را در میدان مبارزه گذرانده و یک نَفَس هم ـ. با رعایت هزاران ریزهکاری امنیتی ـ. دست از مبارزه علیه طاغوت برنداشته. طوری مبارزه میکرده که در اوج اثرگذاری، بهانهای دست مأموران سفاک شاهِ ظالم ندهد؛ و این نوع مبارزهاش آن قدر معروف شده بود که به او لقب «ماهی لیز» داده بودند.
این مرد، در اوج صداقت و جرأت، بسیار تیزهوش است و مخاطبشناس. نیتهای شوم بعضی از این خبرنگاران کارکشته را میداند که میخواهند یک ضعف یا تناقض یا تزلزل در جوابها پیدا کنند و آن را فریاد بزنند. مصاحبه، با قدرت و صلابت رئیسجمهور ایران به پایان میرسد و سؤالها و جوابها در جهان مخابره میشوند.
در روزهای بعد، طارق عزیز، معاون صدام و وزیر خارجة عراق هم که سعی میکند ادای آزادی بیان و آزادی مطبوعات دربیاورد، یک مصاحبة مطبوعاتی راه میاندازد؛ اما در میانة سؤالها، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی از او میپرسد:
«شورای امنیت سازمان ملل، کاربرد سلاح شیمیایی را توسط عراق در جنگ با ایران تأیید کرده، آیا ممکن است باز هم این کار را تکرار کنید؟» طارق عزیز بهوضوح قرمز میشود. کمی آب میخورد و باعصبانیت جواب میدهد:
«ما مجموعة مقررات بینالمللی را قبول داریم. نمیشود فقط قسمتی از آن را پذیرفت» بعد هم بدون مقدمه، جلسه را تعطیل میکند و میرود. قرار بود این جلسه وجههای برای صلحطلبی صدام باشد، اما برعکس شد.
برنامة بعد از جلسة خبری، دیدار با رئیسجمهور مالی «موسی ترائوره» است. آقای خامنهای گویا این جلسات دیدار را مجلسی متصل میبینند که هر فرازش، مطلبی نو و بدیع میطلبد. به غیر از صحبتهای معمول، در هر جلسهای، نکتة جدیدی میگویند که سهم آن طرف گفتگو است. مهمان بعدازظهر پنجشنبه، از یک کشور مسلمانِ نسبتاً فقیر و گرفتار قحطی است. آقای خامنهای اینبار از آفریقا، بهعنوان قارهای مظلوم و رنجور شروع میکنند: «ما دوست داریم که روابطمان را با کشورهای آفریقایی بیشتر کنیم. حقیقت این است که ما با شما در آفریقا احساس خویشاوندی میکنیم و میخواهیم با آفریقاییها که ستم استعمار را کشیدهاند، بیشتر رابطه داشته باشیم. این استراتژی جمهوری اسلامی است و خط استراتژیک ما، ناشی از تفکر اسلامی ماست؛ و حمایت ما از ملتهای مظلوم، تلاش برای متحد کردن آنان درمقابلِ استکبار جهانی است.»
کلمات چنان دقیق و حسابشدهاند که گویا از روی متنی که مدتها رویش کارشده است، خوانده میشوند. ترائوره، رئیسجمهور مالی، چند دقیقهای از وضع کشورش و از مشکلاتی که دارند تعریف میکند. در واقع، او هم اینجا، در کنار این مردِ حقیقتاً روحانی، احساس قرابت و راحتی میکند و دوست دارد درد دل کند.
بعد در مورد آفریقای جنوبی و اجلاس صحبت میکنند. ترائوره از نطق آقای خامنهای و نظراتی که دربارة مبارزة با رژیم نژادپرست دادهاند، تشکر و تعریف میکند: «امیدواریم با این اندیشة جالب و عالیِ شما بتوانیم کشورهای خط مقدم را درمقابلِ آپارتاید حفظ کنیم.» در آخر صحبتها هم بحث قحطی در آفریقا و مالی میشود و ترائوره از کمکهای ایران به آفریقا و مالی تشکر میکند و میگوید: «سلام من را به امام خمینی و مردم ایران برسانید. امیدوارم سالم و موفق باشند.»
به گزارش گروه فضای مجازی ، نشست خبری آیتالله خامنهای(رئیس جمهور وقت ایران) در حاشیه اجلاس هراره که به آن می پردازیم.ادامه نشست خبری آیتالله خامنهای (رئیس جمهور وقت ایران) در حاشیه اجلاس هراره:
ـ. رهبر لیبى، آقاى قذافى گفتند که جنبش عدمتعهد بىفایده است. نظر شما چیست؟
من جنبش غیرمتعهدها را چهارچوب خوبى براى تلاشهاى جهان سوم، در راه رسیدن به آرمانهاى جهان سومى مىدانم. البته معتقدم که تحرک و تلاشِ جنبش، در حد و توان و مقدوراتش ـ. یعنى در حد توقعى که از او مىرفته ـ. نبوده. جنبش باید و مىتواند تحرک بیشترى پیدا کند.
ـ. در حال حاضر، یک جنبش مذهبى در لبنان وجود دارد که اینها خودشان را پیروان ایدئولوژى شما اعلام مىکنند و گروگانهاى غربى را در دست دارند؛ آیا شما براى آزادى آنها میانجی گرى مىکنید؟
من نمىدانم شما به چه و کجا اشاره مىکنید؟ ما هیچگونه گروگانى را در اختیار نداریم و اساساً علاقهاى هم به گروگانگیرى نداریم. ما دربارة آن جنبشى که شما به آن اشاره مىکنید، اطلاعات زیادى نداریم. البته ما مىدانیم که در لبنان، گروگانهایى وجود دارند، اما شما مىدانید که در لبنان، گروههاى مبارز و مسلح فراوانى هستند؛ بسیار مشکل است که انسان بتواند بگوید که این گروگانها دست چه گروهی هستند. ممکن است نفوذ زیادى که ما در لبنان بر روى گروههاى مختلف داریم، این فکر را در شما بهوجود آورده باشد که ما این گروگانگیرها را مىشناسیم.
این درست است که گروههاى اسلامى لبنان، نسبت به ما علاقه مندند، اما آن گروگانگیرها را ما نمىشناسیم.
ـ. در رابطة با پاسخى که در پایان صحبتتان دادید. چطور مىشود، این قابل قبول باشد که شما هیچ اطلاع ندارید در لبنان چه مىگذرد، درحالىکه اکثر رهبران آنها به تهران سفر مىکنند و بالاخره با شما ملاقاتهایى دارند.
سؤال دوم این است که دوازده ماه است که مشورتهایى بین ایران و شوروى در جریان هست؛ آیا این صحبتها و مشورتها، سرنوشت حزب توده را هم در برخواهد داشت یا نه؟
زیرا مدتى است که از آنها چیزى نشنیدیم و نمىدانیم چه اتفاقى افتاده.
سؤال سوم این است که چرا شما به شیعیان افغانى کمک مىکنید که از کشور خارج بشوند، ولی به سنیها نمیکنید؟
در مورد سؤال اولتان که رهبران لبنانى به ایران مسافرت مىکنند؛ این درست است و در سطوح بالا هم با مسئولین ایرانى ملاقات مىکنند و اینها رهبران همان گروههاى مسلح اسلامى هستند که در لبنانند. اما آن رهبران، افراد شناختهشدهاى هستند و هرگز به ما نگفتند که گروگانهایى از فرانسه یا آمریکا یا جاهاى دیگر در اختیار آنهاست؛ و شما تصدیق مىکنید؛ دراینصورت ما حق داریم که از چنین چیزى مطلع نباشیم.
در مورد روابط با شورویها همان طوری که گفتید، ما روابطی با آنها داریم و رفتوآمدهایی هم بین ما وجود دارد. اینها بیشتر در مورد مسائلى است که دو کشور همسایه با یکدیگر بتوانند داشته باشند؛ مسائل سیاسى و اقتصادى و فنى و تجارى. اما جز به این مسائل، نهخیر! مسئلة حزب توده، هرگز جا نداشته و آن یک مسئلة داخلى است. آنها یک گروه خرابکار بودند و منتظر محاکمه و مجازات خودشان هستند. لابد وقتى محاکمه شدند، عدهاى بیگناه و عدهاى گناهکار معرفى خواهند شد.
اما در مورد افغانستان باید بگویم اطلاعات شما در مورد ارتباط ما با مردم افغانستان اطلاعات ناقصى است و بههیچوجه اینطورکه شما گفتید، نیست. ما به ملت افغانستان احترام مىگذاریم و آنها را داراى حق انتخاب زمامدارانشان مىدانیم و معتقدیم که دولتى بایستى در آنجا بر سر کار بیاید که مردم افغانستان آن را بخواهند و بپسندند. در این میان فرقى بین شیعه و سنى وجود ندارد.
متشکرم.
شاید برخی خبرنگارها متوجه نشدهاند؛ اما باتجربهها و بهخصوص غربیها، کاملاً متوجه شدهاند که آقای خامنهای چقدر با سیاست و زرنگی جوابهای آنها را داده اند؛ یعنی کاملاً حرفهای؛ و این از رئیسجمهورِ نظامِ تازهتأسیسشدهای که هفت سال از عمرش میگذرد و از فردی که تحصیلاتش درعلوم مذهبی است، عجیب است. البته باید هم تعجب کنند؛ که اینها، عقبة این رئیسجمهور را نمیدانند. او و خیلی از مسئولان جمهوری اسلامی، بارها زیر دست مأموران آموزشدیدة ساواک بازجویی شدهاند، اما چیزی خلاف مصلحت نگفتهاند. این روحانی میانسال، همة جوانیاش را در میدان مبارزه گذرانده و یک نَفَس هم ـ. با رعایت هزاران ریزهکاری امنیتی ـ. دست از مبارزه علیه طاغوت برنداشته. طوری مبارزه میکرده که در اوج اثرگذاری، بهانهای دست مأموران سفاک شاهِ ظالم ندهد؛ و این نوع مبارزهاش آن قدر معروف شده بود که به او لقب «ماهی لیز» داده بودند.
این مرد، در اوج صداقت و جرأت، بسیار تیزهوش است و مخاطبشناس. نیتهای شوم بعضی از این خبرنگاران کارکشته را میداند که میخواهند یک ضعف یا تناقض یا تزلزل در جوابها پیدا کنند و آن را فریاد بزنند. مصاحبه، با قدرت و صلابت رئیسجمهور ایران به پایان میرسد و سؤالها و جوابها در جهان مخابره میشوند.
در روزهای بعد، طارق عزیز، معاون صدام و وزیر خارجة عراق هم که سعی میکند ادای آزادی بیان و آزادی مطبوعات دربیاورد، یک مصاحبة مطبوعاتی راه میاندازد؛ اما در میانة سؤالها، خبرنگار خبرگزاری جمهوری اسلامی از او میپرسد:
«شورای امنیت سازمان ملل، کاربرد سلاح شیمیایی را توسط عراق در جنگ با ایران تأیید کرده، آیا ممکن است باز هم این کار را تکرار کنید؟» طارق عزیز بهوضوح قرمز میشود. کمی آب میخورد و باعصبانیت جواب میدهد:
«ما مجموعة مقررات بینالمللی را قبول داریم. نمیشود فقط قسمتی از آن را پذیرفت» بعد هم بدون مقدمه، جلسه را تعطیل میکند و میرود. قرار بود این جلسه وجههای برای صلحطلبی صدام باشد، اما برعکس شد.
برنامة بعد از جلسة خبری، دیدار با رئیسجمهور مالی «موسی ترائوره» است. آقای خامنهای گویا این جلسات دیدار را مجلسی متصل میبینند که هر فرازش، مطلبی نو و بدیع میطلبد. به غیر از صحبتهای معمول، در هر جلسهای، نکتة جدیدی میگویند که سهم آن طرف گفتگو است. مهمان بعدازظهر پنجشنبه، از یک کشور مسلمانِ نسبتاً فقیر و گرفتار قحطی است. آقای خامنهای اینبار از آفریقا، بهعنوان قارهای مظلوم و رنجور شروع میکنند: «ما دوست داریم که روابطمان را با کشورهای آفریقایی بیشتر کنیم. حقیقت این است که ما با شما در آفریقا احساس خویشاوندی میکنیم و میخواهیم با آفریقاییها که ستم استعمار را کشیدهاند، بیشتر رابطه داشته باشیم. این استراتژی جمهوری اسلامی است و خط استراتژیک ما، ناشی از تفکر اسلامی ماست؛ و حمایت ما از ملتهای مظلوم، تلاش برای متحد کردن آنان درمقابلِ استکبار جهانی است.»
کلمات چنان دقیق و حسابشدهاند که گویا از روی متنی که مدتها رویش کارشده است، خوانده میشوند. ترائوره، رئیسجمهور مالی، چند دقیقهای از وضع کشورش و از مشکلاتی که دارند تعریف میکند. در واقع، او هم اینجا، در کنار این مردِ حقیقتاً روحانی، احساس قرابت و راحتی میکند و دوست دارد درد دل کند.
بعد در مورد آفریقای جنوبی و اجلاس صحبت میکنند. ترائوره از نطق آقای خامنهای و نظراتی که دربارة مبارزة با رژیم نژادپرست دادهاند، تشکر و تعریف میکند: «امیدواریم با این اندیشة جالب و عالیِ شما بتوانیم کشورهای خط مقدم را درمقابلِ آپارتاید حفظ کنیم.» در آخر صحبتها هم بحث قحطی در آفریقا و مالی میشود و ترائوره از کمکهای ایران به آفریقا و مالی تشکر میکند و میگوید: «سلام من را به امام خمینی و مردم ایران برسانید. امیدوارم سالم و موفق باشند.»
منبع:روزنامه کیهان
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *