پولیتیکو: "رئیس جمهور افغانستان" یک تکنوکرات آیندهنگر و طرفدار غرب است
پولیتیکو نوشت: اشرف غنی بدون شک یک تکنوکرات آیندهنگر و طرفدار غرب است، اما او ثابت کرده گوش شنوای سیاسی ندارد و پایگاه اجتماعیاش را از دست داده است.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش سرویس بین الملل پولیتیکو در گزارشی نوشت: انتظار میرود ترامپ بهزودی برای افغانستان تصمیم بگیرد. پنتاگون سربازان بیشتری میخواهد و مشخص نیست رییسجمهور چه تصمیمی اتخاذ خواهد کرد.
در ادامه این گزارش آمده است: در جریان طولانیترین جنگ آمریکا، استراتژیهای بیشماری تدوین شدند ولی هیچکدام کارآمد نبودند. بیش از 12 گروه تروریستی بینالمللی در امتداد هر دو طرف مرز افغانستان-پاکستان فعالیت دارند.
در ماه گذشته، طالبان توانستند از 7 ایست بازرسی پلیس عبور کنند و به یک پایگاه ارتش در بلخ وارد شوند، جایی که آنها بیش از 150 سرباز افغان را کشتند.
شکست دادن گروههایی از القاعده گرفته تا داعش هدف استراتژیک اصلی آمریکا در افغانستان از زمان حمله به این کشور در سال 2001 بوده است.
اما اینکه چگونه به این هدف دست یابد، جای بحث دارد. آیا ایالات متحده باید سربازان بیشتری برای کمک به نیروهای امنیتی افغانستان بفرستد؟ آیا قواعد تعامل ارتش آسان شود؟ آیا حملات علیه رهبران طالبان در پاکستان مجاز است؟ یا آیا به آغاز گفتوگوهای صلح با طالبان اولویت داده شود؟ چگونه بازیگران منطقهای – پاکستان، هند، ایران، روسیه و چین – را در بازی درگیر سازد.
برای تغییر مسیر جنگ، یک استراتژی جامع سیاسی، اقتصادی، نظامی، دیپلماتیکی و منطقهای نیاز است. دولت اوباما این را میدانست، اما در مورد تعداد سربازان، برنامههای خروج و پایان دادن به جنگ سختگیر بود.
بهصورت مشخص، آمریکا باید در برابر این تصور که میتوانند با سربازان بیشتر روند حوادث را تغییر داده و طالبان را عقب بزنند، مقاومت کنند. در عوض، آنها باید بدانند که موفقیت در افغانستان صرف از راه یک توافق سیاسی میان تمام جناحهای افغانستان، از جمله طالبان، حاصل خواهد شد.
در اوایل سال 2011، هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت آمریکا، تصمیم ایالات متحده مبنی بر مصالحه با طالبان بهعنوان اصل اساسی سیاست این کشور در قبال افغانستان را اعلام کرد. در ماههای اخیر جمعی از کارشناسان اعلام کردند که زمان گفتوگو با طالبان است.
طالبان نمیخواهند با دولت کابل که آن را ضعیف و غیرمشروع میدانند، گفتوگو کنند. آنها از ترامپ نمیترسند. آنها همچنین فکر میکنند که در مسیر پیروزی قرار دارند.
سربازان ایالات متحده باید برای مدت نامعلومی در افغانستان حضور داشته باشند
بنابراین، چناچه پیروزی در میدان نبرد ممکن نیست و گفتوگوهای صلح یک رویای دست نیافتنی است، چه میتوان کرد؟
سربازان ایالات متحده باید برای مدت نامعلومی در افغانستان حضور داشته باشند. ژنرال جان نیکلسون، فرمانده ایالات متحده در افغانستان خواستار «چند هزار» سرباز اضافی برای «شکستن بنبست» با طالبان شده است. ائتلاف به رهبری آمریکا نتوانست با 140000 سرباز در سال 2010 پیروز شود، عمدتا به این دلیل که اوباما یک تاریخ خروج خودسرانه اعلام کرده بود.
طالبان (و پاکستان به عنوان حامی مالی) فهمیدند که میتوانند منتظر خروج آمریکاییها بمانند. حضور نامشخص ایالات متحده به نیروهای امنیتی افغانستان قوت قلب خواهد داد و به عقب زدن دستاوردهای اخیر طالبان کمک خواهد کرد.
در ادامه این گزارش آمده است: باید از حکومت مرکزی افغانستان حمایت کرد. سرنوشت افغانها توسط مردم این کشور مشخص خواهد شد. اشرف غنی بدون شک یک تکنوکرات آیندهنگر و طرفدار غرب است، اما او ثابت کرده است گوش شنوای سیاسی ندارد، خودش را با یک حلقه کوچک پشتونهای شرق محدود کرده و پایگاه اجتماعیاش را از دست داده است.
اگر قرار است گفتوگوهای صلح محقق شود، باید یک حکومت انعطافپذیر، محبوب، دارای پایگاه گسترده و مشروع در کابل وجود داشته باشد. اگر قرار است نیروهای امنیتی افغانستان بالاخره به پیروزی برسند، آنها باید باور کنند که حکومت در کابل پشتیبان آنهاست.
انتخابات ریاستجمهوری 2019 از اهمیت بالایی برخوردار است. اگر رایگیری مانند گذشتهها باشد – تقلبآمیز، بینتیجه یا منتج به حکومتی که افغانها آن را نامشروع مییابند – در آنصورت چشمانداز پیروزیهای نظامی یا مذاکرات صلح وجود ندارد.
بنابراین، کشورهای کمککننده مانند ایالات متحده باید مطمئن شوند که نتیجه انتخابات حکومت جدیدی خواهد بود که مشروع، انعطافپذیر و نمایندهی تمام افغانها باشد.
چنانچه در سال 2014 (و 2009) مشاهده شد، این کار آسان نخواهد بود. در حالیکه ایالات متحده نباید از کاندیدی حمایت کند، ضروری است که آمریکاییها یک مقام ارشد را برای هدایت تلاشهای کمککنندکان جهت هماهنگسازی واکنشها و حصول اطمینان از یک نتیجه مثبت از رایگیری در سال 2019 انتخاب کنند.
روسیه باید ارتباط اخیرش با طالبان را متوقف سازد. عربستان سعودی، چین و ایالات متحده باید بر پاکستان فشار وارد کنند تا طالبان را بیشتر تحت فشار قرار دهد. هند باید گامهایی را برای اطمینان دادن به پاکستان بردارد که تهدیدی در افغانستان نیست.
بدون تردید برخیها در کاخ سفید خروج را گزینه مناسبی میبینند. ترامپ طرفدار ملتسازی نیست. او شاید از خود بپرسد که چرا ایالات متحده باید میلیاردها دلار هزینه و جان آمریکاییهای بیشتری را در یک جنگ بدون چشمانداز پیروزی خطر بیاندازد؟
اطلاعات روز نوشت: این یک اشتباه بزرگ خواهد بود. اگر ایالات متحده از افغانستان خارج شود، دولت افغانستان احتمالاً سقوط خواهد کرد و پتانسیل بالایی برای خشونت وجود خواهد داشت و تروریستهای بینالمللی بهطور فزایندهای افغانستان را یک فضای بدون حکومت و بیثبات که پناهگاهی برای برنامهریزی حملات علیه ایالات متحده و متحدانش فراهم میکند، خواهند یافت.
/
به گزارش سرویس بین الملل پولیتیکو در گزارشی نوشت: انتظار میرود ترامپ بهزودی برای افغانستان تصمیم بگیرد. پنتاگون سربازان بیشتری میخواهد و مشخص نیست رییسجمهور چه تصمیمی اتخاذ خواهد کرد. در ادامه این گزارش آمده است: در جریان طولانیترین جنگ آمریکا، استراتژیهای بیشماری تدوین شدند ولی هیچکدام کارآمد نبودند. بیش از 12 گروه تروریستی بینالمللی در امتداد هر دو طرف مرز افغانستان-پاکستان فعالیت دارند.
در ماه گذشته، طالبان توانستند از 7 ایست بازرسی پلیس عبور کنند و به یک پایگاه ارتش در بلخ وارد شوند، جایی که آنها بیش از 150 سرباز افغان را کشتند.
شکست دادن گروههایی از القاعده گرفته تا داعش هدف استراتژیک اصلی آمریکا در افغانستان از زمان حمله به این کشور در سال 2001 بوده است.
اما اینکه چگونه به این هدف دست یابد، جای بحث دارد. آیا ایالات متحده باید سربازان بیشتری برای کمک به نیروهای امنیتی افغانستان بفرستد؟ آیا قواعد تعامل ارتش آسان شود؟ آیا حملات علیه رهبران طالبان در پاکستان مجاز است؟ یا آیا به آغاز گفتوگوهای صلح با طالبان اولویت داده شود؟ چگونه بازیگران منطقهای – پاکستان، هند، ایران، روسیه و چین – را در بازی درگیر سازد.
برای تغییر مسیر جنگ، یک استراتژی جامع سیاسی، اقتصادی، نظامی، دیپلماتیکی و منطقهای نیاز است. دولت اوباما این را میدانست، اما در مورد تعداد سربازان، برنامههای خروج و پایان دادن به جنگ سختگیر بود.
بهصورت مشخص، آمریکا باید در برابر این تصور که میتوانند با سربازان بیشتر روند حوادث را تغییر داده و طالبان را عقب بزنند، مقاومت کنند. در عوض، آنها باید بدانند که موفقیت در افغانستان صرف از راه یک توافق سیاسی میان تمام جناحهای افغانستان، از جمله طالبان، حاصل خواهد شد.
در اوایل سال 2011، هیلاری کلینتون، وزیر خارجه وقت آمریکا، تصمیم ایالات متحده مبنی بر مصالحه با طالبان بهعنوان اصل اساسی سیاست این کشور در قبال افغانستان را اعلام کرد. در ماههای اخیر جمعی از کارشناسان اعلام کردند که زمان گفتوگو با طالبان است.
طالبان نمیخواهند با دولت کابل که آن را ضعیف و غیرمشروع میدانند، گفتوگو کنند. آنها از ترامپ نمیترسند. آنها همچنین فکر میکنند که در مسیر پیروزی قرار دارند.
سربازان ایالات متحده باید برای مدت نامعلومی در افغانستان حضور داشته باشند
بنابراین، چناچه پیروزی در میدان نبرد ممکن نیست و گفتوگوهای صلح یک رویای دست نیافتنی است، چه میتوان کرد؟
سربازان ایالات متحده باید برای مدت نامعلومی در افغانستان حضور داشته باشند. ژنرال جان نیکلسون، فرمانده ایالات متحده در افغانستان خواستار «چند هزار» سرباز اضافی برای «شکستن بنبست» با طالبان شده است. ائتلاف به رهبری آمریکا نتوانست با 140000 سرباز در سال 2010 پیروز شود، عمدتا به این دلیل که اوباما یک تاریخ خروج خودسرانه اعلام کرده بود.
طالبان (و پاکستان به عنوان حامی مالی) فهمیدند که میتوانند منتظر خروج آمریکاییها بمانند. حضور نامشخص ایالات متحده به نیروهای امنیتی افغانستان قوت قلب خواهد داد و به عقب زدن دستاوردهای اخیر طالبان کمک خواهد کرد.
در ادامه این گزارش آمده است: باید از حکومت مرکزی افغانستان حمایت کرد. سرنوشت افغانها توسط مردم این کشور مشخص خواهد شد. اشرف غنی بدون شک یک تکنوکرات آیندهنگر و طرفدار غرب است، اما او ثابت کرده است گوش شنوای سیاسی ندارد، خودش را با یک حلقه کوچک پشتونهای شرق محدود کرده و پایگاه اجتماعیاش را از دست داده است.
اگر قرار است گفتوگوهای صلح محقق شود، باید یک حکومت انعطافپذیر، محبوب، دارای پایگاه گسترده و مشروع در کابل وجود داشته باشد. اگر قرار است نیروهای امنیتی افغانستان بالاخره به پیروزی برسند، آنها باید باور کنند که حکومت در کابل پشتیبان آنهاست.
انتخابات ریاستجمهوری 2019 از اهمیت بالایی برخوردار است. اگر رایگیری مانند گذشتهها باشد – تقلبآمیز، بینتیجه یا منتج به حکومتی که افغانها آن را نامشروع مییابند – در آنصورت چشمانداز پیروزیهای نظامی یا مذاکرات صلح وجود ندارد.
بنابراین، کشورهای کمککننده مانند ایالات متحده باید مطمئن شوند که نتیجه انتخابات حکومت جدیدی خواهد بود که مشروع، انعطافپذیر و نمایندهی تمام افغانها باشد.
چنانچه در سال 2014 (و 2009) مشاهده شد، این کار آسان نخواهد بود. در حالیکه ایالات متحده نباید از کاندیدی حمایت کند، ضروری است که آمریکاییها یک مقام ارشد را برای هدایت تلاشهای کمککنندکان جهت هماهنگسازی واکنشها و حصول اطمینان از یک نتیجه مثبت از رایگیری در سال 2019 انتخاب کنند.
روسیه باید ارتباط اخیرش با طالبان را متوقف سازد. عربستان سعودی، چین و ایالات متحده باید بر پاکستان فشار وارد کنند تا طالبان را بیشتر تحت فشار قرار دهد. هند باید گامهایی را برای اطمینان دادن به پاکستان بردارد که تهدیدی در افغانستان نیست.
بدون تردید برخیها در کاخ سفید خروج را گزینه مناسبی میبینند. ترامپ طرفدار ملتسازی نیست. او شاید از خود بپرسد که چرا ایالات متحده باید میلیاردها دلار هزینه و جان آمریکاییهای بیشتری را در یک جنگ بدون چشمانداز پیروزی خطر بیاندازد؟
اطلاعات روز نوشت: این یک اشتباه بزرگ خواهد بود. اگر ایالات متحده از افغانستان خارج شود، دولت افغانستان احتمالاً سقوط خواهد کرد و پتانسیل بالایی برای خشونت وجود خواهد داشت و تروریستهای بینالمللی بهطور فزایندهای افغانستان را یک فضای بدون حکومت و بیثبات که پناهگاهی برای برنامهریزی حملات علیه ایالات متحده و متحدانش فراهم میکند، خواهند یافت.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *