خوشحالی "کیم ایل سونگ" از ساخت موشک در ایران/ توصیه جالب رهبر وقت کره شمالی به مقام عالی رتبه سپاه

«محسن رفیق دوست» اولین وزیر سپاه با بیان اینکه کیم ایل سونگ، کیم جونگ ایل را از همه مخفی می کرد و هیچ کس تا آن زمان او را ندیده بود، گفت:  هروقت سراغش را می گرفتیم و می پرسیدیم پس چرا ایشان را نمی بینیم می گفتند تا وقتی رهبر بزرگ زنده است ایشان تحصیل می کند. در سالهای جنگ که رفت و آمد داشتیم هیچ وقت نشنیدیم توی کره باشد.

وی کیم ایل سونگ را آدم جالبی توصیف کرد و افزود: در ملاقاتی از بودائیسم، شینتوئیسم، کنفسیوئیسم، مائوئیسم و چند تا دین مسلک اسم برد و گفت همه اینها را می شناختم، اما از اسلام چیزی نمی دانستم ، تا اینکه یک مرتبه توی دنیا منفجر شد که یک رهبر اسلامی بر پایه دین در ایران تحت سلطه آمریکا انقلابی راه انداخته. می گفت: " ما بیست سال با آ‌مریکایی ها جنگیدیم توانستیم یک ضربه به ساق پای آمریکا بزنیم، کمی دردش آمد بعد خوب شد؛ نتوانستیم کاری بکنیم، اما یک رهبر دینی در زمان کوتاهی با تلفات بسیار کمی پیروز شد و به قلب آمریکا زد. فهمیدیم این اسلامی چیز خوبی است."بعد هم اعلام آمادگی کرد که حاضرم با هر امکاناتی که دارم به جمهوری اسلامی کمک کنم و این کار را کرد.

رفیق دوست همچنین در خصوص کاخ رهبر پیشین کره شمالی نیز اظهار کرد: هیچ ساختمان و عمارتی در کره شمالی قابل مقایسه با کاخ او نیست؛ در حد وزارتخانه‌های خودمان است. البته خانه‌های مسئولین نسبت به خانه‌های بقیه مردم خیلی بهتر بود، ولی آنچنان چشمگیر نبود. توی خیابان ها اتوبوس‌های قدیمی رفت و آمد می کردند، هر ساعتی هم یک ماشین سواری، آن هم مال عهد بوق رد می شد. بعد که به کره جنوبی رفتم، دیدم هیچ قابل مقایسه با آن طرف نیست. 

رفیق دوست با بیان اینکه "مردم کره شمالی اگر تصمیم بگیرند کاری بکنند به نحواحسن انجام می‌دهند"، اظهار کرد: اقامتگاه ما مشرف به رودخانه بزرگی بود که به دریا می ریخت. می دیدم دو ردیف عین مورچه در حاشیه رودخانه می روند و می آیند. از مهمانداران پرسیدم: " این چیست؟" گفت:" این رودخانه جلوتر از اینجا به دریا می ریزد، جزر و مد دریا باعث می شود آب شور دریا از دهنه رودخانه وارد آب شیرین شود، این آب از نظر شرب و کشاورزی قابل استفاده نیست، رهبر بزرگ تصمیم گرفته با سد خاکی جلوی ورود آب دریا را بگیرد."

وی در خصوص پیشرفت صنایع نظامی کره شمالی گفت:  زمانی که از آنها اسلحه می خریدم مرا بردند از کارخانجات تسلیحاتی شان بازدید کردم؛ واقعا برای خودمان تأسف خوردم. زیریک کوه بلند را به مسافت شاید دو کیلومتر خالی کرده و داخل آن شعبه شعبه کارخانه های سلاح و مهمات مختلف ساخته بودند. وقتی وارد شدیم کارگری که کار می کرد انگار نه انگار هفت هشت نفر دارند از کنارش رد می شوند؛ کار خودش را می کرد. همه همین طور بودند، یک نفر برنمی گشت ما را نگاه کند.


رفیق دوست ادامه داد: یک بار کیم ایل سونگ مرا صدا کرد و گفت:" آقای رفیق دوست ما هر چه داشته باشیم به شما می فروشیم، اما چرا نمی روید اینها را توی  ایران بسازید؟". بعد تجربه خودش را برایم تعریف کرد و گفت در جنگ با آمریکایی ها بلوک شرق طرفدار ما بود. تقسیم کارکرده بودند که هر کدام کمکی کنند. چکسلواکی هم وظیفه داشت فشنگ ما را تامین کند. یک روز گفت فشنگ نمی دهم. از قبل پیش بینی کرده بودم که ممکن است یک روز به ما فشنگ ندهند؛ هم کارخانه تفنگ سازی، هم فشنگ سازی را درست کردم، ولی به آنها نگفتم.آن روزی که گفت نمی دهم فشنگ‌های خودمان به کار آمد. بعد هم از تفنگ‌های خودمان استفاده کردیم.