تجلی «ان ربک بالمرصاد» در تنگه چهار زبر کرمانشاه/ شمیم عطر بهاری بر بلندای مرصاد

اینجا میعادگاه هزاران پرستویی است که از همین نقطه به سوی ابدیت پرواز کردند و با رمز «یا صاحب الزمان» جاودانگی در تاریخ را روزی خود کردند.

تنگه چهار زبر تجلی گاهی از «ان ربک بالمرصاد» است که همراه با نسیم شهادت در سراسر مرصاد پاشیده شد و امروز که بعد از سال ها به اینجا می آیی عطر حضور تک تک این کبوتران را به وضوح حس می کنی و می توانی موسیقی دلنواز شهادت و عروج را در اطراف خاکش بشنوی.

هنوز هم ماشین ها و ادوات مربوط به آن سالها در اطراف یادمان خودنمایی می کند و با حضور در اینجا می توانی سفر به تاریخ را تجربه کنی و به اواخر سال 67 یعنی شش روز بعد از پذیرش قطعنامه 598 بروی و مقاومت و غیرت رزمندگان برای دفاع از خاک میهن را ببینی.

مرصاد به سادگی مرصاد نشد، همان دورانی که صدام خواب خوش نفوذ را در کشور را می دید و سعی داشت در آخرین روزهای جنگ هم تیر آخرش را برای تسخیر یک وجب از میهن به سوی ما پرتاب کند فرماندهان و رزمندگان دست از جان شسته با دلاوری هرچه تمام از مرزهای غربی دفاع کردند و نگذاشتند وهم صدام تبدیل به واقعیت شود.

تنگه چهار زبر میعادگاهی برای آنانی شد که با فریاد مرصادی خود در مقابل منافقان پشتیبانی شده صدام همچون دیواری محکم ایستادند و با مقابله با آنان در قصرشیرین، سرپل‌ذهاب، کرندغرب و اسلام‌آباد غرب در نهایت در همین نقطه به سوی سی مرغی شدن پرواز کردند.

نوروز در بهشت گمنامی

نزدیک به بیست و هشت سال از آن سالها می گذرد اما هنوز هم مرصاد بوی همان مرصاد سال 67 را می دهد و در اطراف یادمان جمعیت فراوانی را می بینی که برای لمس تاریخ به اینجا آمده اند.

نوروز و هفت سینش اینجا در میان عطر و بوی کبوتران سبک بال گمنام بوی بهشت می دهد و می توانی یا محول الحال را در میان فرشتگانی بخوانی که با عروج خود بهترین مصداق احسن احال شده اند. 

یادمان مرصاد امروز میعادگاه 5 کبوتر سبک بالی است که سالانه تعداد زیادی از عاشقان و وارسته برای زیارت به پیشگاهشان می آیند تا دخیل التماسشان را به چهار گوش سنگی بی نشان ببندند.

نوروز آمده است و چهارتنگه زیر بوی بهار و شمیمش را به خود گرفته و با آراستن خود به شکوفه های سفید رنگ به استقبال هزاران میهمانی آمده که برای زیارت گمنامان به مرصاد سفر کرده اند.

کوه های استوار در اطراف تنگه چهار زبر تو را به یاد بلند قامتان ایستاده در سال 67 می اندازد همان مردانی را می گویم که دیروز با آرپیچی  بر دوش و  کلاشینکف های بر کمر در مقابل صدام ایستادند و امروز جسم ناآرامشان را با گمنامی به خاک چهارزبر سپرده اند و روح بلند و اهوراییشان از فراز همان کوه ها ما را می نگرد.

سال من با حضور تو «حول حالنا الی احسن الحال »می شود

در اطراف یادمان خانواده های بسیاری دیده می شوند که برای زیارت به منطقه چهارتنگه زیر آمده اند در میان آنها زن و مرد جوانی به همراه پسر پنج ساله خود دیده می شوند که نوع پوشش و لهجه صحبشان نشان می دهد که از شهرهای جنوبی کشور به اینجا آمده اند.

پدر جوان که سنش از سی و هشت سال تجاوز نمی کند برای پسرش که او را فواد صدا میزد از جنگ، دفاع و مقاومت می گوید که نزدیکشان می شویم با لبخندی شیرین خود را ابوحامد معرفی می کند که علت حضورشان را در این منطقه می پرسیم و اینگونه ادامه می دهد: من متولد جنوب کشور هستم و پدرم یکی از رزمندگان دوران دفاع مقدس است بیشتر اقوام و نزدیکان ما در جریان هشت سال دفاع مقدس به شهادت رسیدند.

وی می افزاید: همه ساله قسمتی از تعطیلات به همراه خانواده ام به مناطق عملیاتی می روم تا از نزدیک کودکم را با وقایع آن دوران آشنا کنم و امسال نیز سفر به این یادمان مرصاد را در برنامه ام داشتم.

ابوحامد تشریح می کند: نسل آینده ما نیاز است که با این تاریخ آشنا شوند و بتوانند آن را به نسل های آینده منتقل کنند چرا که دفاع مقدس تنها یک حادثه تاریخی نیست بلکه دورانی است که تمام عزت ما از آن نشات می گیرد.

پدر جوان ادامه می دهد: تمامی این یادمان ها یادآور رشادت ها و دلیری های رزمندگان و شهدایی است که مردانه بر سر آرمان های خود ایستادند و نگذاشتند که یک وجب از خاک میهن نصیب دشمن شود.

بعد از اتمام صحبت های ابوحامد از آنها دور می شویم هنوز یادمان مرصاد پر از هزاران نفری که برای لمس تاریخ به اینجا می آیند تا فراموش نکنند که سال های دور سرود عزت امروز با نت تیر و ترکش های دیروز شهداء تنظیم شده و امروز با اقتدار خوانده می شود...