چرا ایرانی‌ها دیگر پرتماشاگرترین تیم‌های باشگاهی آسیا نیستند؟

به نقل از مهر، روزگاری بود که هواداران استقلال و پرسپولیس تنها رقیب یک دیگر برای پر جمعیت بودن در آسیا به شمار می رفتند و رقیبی نداشتند. کار آنقدر با دیگر آسیایی‌ها فاصله داشت که در کشور های عربی برای جذب تماشاگر ماشین های مدل بالا قرعه کشی می کردند تا مردم برای حضور در ورزشگاه ها تشویق شوند.

تازه‌ترین آمار و نزول ایرانی ها

البته آمار روزنامه الریاض به معنی قطعیت صحت این آمار نیست اما واقعیت این است که از سال ۲۰۰۳ تاکنون استقلال و پرسپولیس به صورت مداوم در لیگ قهرمانان آسیا نبوده اند و حالا هم که هستند میزبانی در ورزشگاه آزادی ندارند و به این ترتیب ممکن است این آمار درست باشد و همین موضوع جای ناراحتی زیادی دارد.

بررسی این موضوع پرسش های زیادی را مطرح می کند که مهمترین آن این است که ما (مسئولان فوتبال و ورزش ایران) چه کرده ایم که به اینجا رسیده ایم؟ چه کردیم که امپراطوری های بزرگ فوتبال کشورمان در آسیا تضعیف شده اند و جای خود را به دیگران داده اند؟

دلایل زیادی را می توان در نقد رفتار با فوتبال برشمرد که کار را به اینجا رسانده است. از بد سرویس دادن به مردم در ورزشگاه ها که منتج از دولتی بودن این مجموعه ها بوده بگیرید(اگر باشگاه ها خصوصی بودند زیر پای هوادارانی که می خواستند بلیط بخرند و به ورزشگاه بیایند فرش قرمز پهن می کردند) تا برسید به حمل و نقل و برخورد بد و عدم مقابله با بی فرهنگی هایی که بعضا از شعار دادن شروع می شود و به جاهای باریک می رسد.

شاید یکی از این موارد قدرت دادن به لیدرها بوده که بعضا با مردم رفتار زشتی داشته‌اند و کسی هم به فریاد مردم نرسیده است. در ادامه باید در مورد تضعیف استقلال و پرسپولیس هم حرف زد. امروز  پرسپولیس در آستانه قهرمانی در لیگ برتر است و شادی و شور زیادی برای هوادارانش ایجاد کرده از آخرین قهرمانی اش چند سال می گذرد؟ آنها ۹ سال است که در لیگ جام نیاورده‌اند و این از بد هم بدتر است.

آیا باشگاهی به بزرگی پرسپولیس می شناسید که چنین وضعیتی داشته باشد؟ مثلا ممکن است بارسلونا یا رئال مادرید و یا منچستر و بایرن مونیخ ۹ سال جام نیاورند؟ با استقلال چه کرده ایم؟ این تیم که هم قهرمان لیگ برتر بود و هم به چهار تیم برتر آسیا رسیده بود را دستخوش تصمیم های غلط مدیریتی کردیم و حالا آنها هم چهار سال است که جام ندارند و به درد پرسپولیسی دچار شدند که با روش آزمون و خطا و طرح زود و فرد برایش مدیر انتخاب می شد تا جاییکه در دوره ای هر کس زودتر از خواب بیدار می شد مدیر این تیم بود، از پروین بگیرید تا برسید به منتقمی و نژاد فلاح و سیاسی و رحیمی و ...

آیا چنین تیم هایی با این روش های مدیریتی و با آزمون و خطا می توانند شوق را در مردم بیدار نگه دارند و آنها را بالا و بالاتر ببرند؟ پاسخ مثل روز روشن است، این تیم ها نه اقتدار قبلی را با اشتباه های مدیریتی خود دارند و نه این مردم همان مردمی هستند که حاضر باشند با هر وسیله ای و با هر برخوردی خود را به ورزشگاه ها برسانند. آنها البته در بازی های مهم کنار تیمشان هستند و بعضا هنوز ورزشگاه ها را پر هم می کنند اما با این وجود این ریتم دوام همیشگی ندارد و مردم ترجیح می دهند در کنار خانواده خود و از پای تلویزیون بازی را تماشا کنند نه به هر قیمتی در ورزشگاه.

این اتفاق ها باید ریشه یابی شود و وظیفه سازمان لیگ برتر و وزارت ورزش است که با کمک گرفتن از جامعه شناس ها و آمار گیران دلیل افت و کاهش حضور مردم در ورزشگاه را بفهمند و آن را حل کنند. امروز الهلال و گوانگجو از استقلال و پرسپولیس جلو زده اند اما با ادامه این روند ده سال بعد باشگاه های کوچک قطری و اماراتی هم از این دو غول بزرگ پیشین آسیا عبور خواهند کرد و آن روز، روز مرگ صنعت فوتبال در ایران خواهد بود.

برای اینکه این افت در آینده ادامه نداشته باشد و بتوانیم به شرایط گذشته بازگردیم باید درست تر و بهتر تصمیم بگیریم و این همه این دو تیم را تضعیف نکنیم و با انتخاب مربیان و بودجه بهتر و ایجاد نظم و احترام اجازه تضعیف بیشتر این دو تیم را ندهیم.

/انتهای پیام/

: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.