راز ژنتیکی رفتار اجتماعی مورچهها افشا شد
نتایج یک تحقیق دانشگاهی در آمریکا نشان میدهد که رفتارهای اجتماعی در مورچههای مهاجم تحت کنترل ژنهاست و با تغییر در این ژنها این رفتارها خاموش میشود.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش گروه فضای مجازی ، آنا به نقل از نیویورکتایمز نوشت: دیدن مورچههایی که بهصورت اجتماعی با یکدیگر برای یک هدف فعالیت میکنند برای همه ما جالب است و قدمتی طولانی دارد اما اینکه این رفتار تا چه اندازه آموختنی و چقدر ژنتیکی است، پرسشی مهم در علوم رفتاری و زیستی بود که با انجام تحقیقات تازهای در دانشگاه راکفلرها به آن پاسخ داده شد.
به گزارش گروه فضای مجازی ، آنا به نقل از نیویورکتایمز نوشت: دیدن مورچههایی که بهصورت اجتماعی با یکدیگر برای یک هدف فعالیت میکنند برای همه ما جالب است و قدمتی طولانی دارد اما اینکه این رفتار تا چه اندازه آموختنی و چقدر ژنتیکی است، پرسشی مهم در علوم رفتاری و زیستی بود که با انجام تحقیقات تازهای در دانشگاه راکفلرها به آن پاسخ داده شد.در تحقیقی تازه دانشمندان مرکز راکفلرها مورچههای مهاجمی را در آزمایشگاه تولید کردند از روش کلنینگ و با دستکاری ژنتیکی، توان تولید و تشخیص مواد بودار راهنما (موادی که مورچهها از خود در محیط برجای میگذارند تا راهنمای گروه پشت سری برای یافتن مسیر باشد) را نداشتند. این مورچههای دستکاریشده با رنگآمیزی مختلف مشخص و سپس به یک کلونی از همنوعان خود فرستاده شدند.
کامپیوترها با استفاده از دوربینهای خود و با تشخیص این رنگآمیزیها این نمونههای رنگآمیزی شده را زیرنظر گرفتند و دریافتند که مورچههایی که توانایی انتشار و تشخیص مواد بودار راهنما را ندارند گاهی چندین روز بهتنهایی سرگردانند و هیچ کار جمعیای انجام نمیدهند. درواقع بدون راهنمای فیزیکی، هیچ مورچهای قادر به یافتن جماعت و عضویت در جامعه خود نیست.
در مرحله بعدی این دانشمندان مولکولهای گیرنده خاصی در سیستم اعصاب مورچهها را نشانگذاری رادیواکتیو کردند تا ببیند که رفتارهای مغزی مورچههای غیراجتماعی چه تغییر کرده است.
آنها در این بخش متوجه شدند که مورچههایی که قادر به پیروی از راهنماهای اجتماعی نیستند، نمیتوانند تواناییهای آموختنی را بیاموزند و درنتیجه عملا ناکارآمد خواهند بود. این مورچهها حتی بهروش آموزش نیز قادر به پیروی از جامعه نبودند و در نهایت نیز توسط مورچههای پلیس، که کار حفاظت از کلونی را برعهده دارند، اعدام میشوند.
نتایج این تحقیق میتواند نقاط تاریک در درک ما از بیماریهایی مانند اوتیسم و افسردگی و حتی جامعهستیزی را روشن کند و در آینده شاید بتواند روشی علمی برای اصلاح افراد جامعهستیز نیز بیابد.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *