آمریکا اجازه اعتصاب غذا نمی دهد!/ «تغذیه اجباری» در سرزمین مدعیان حقوق بشر
مدعیان حقوق بشر با رفتاری متناقض، تغذیه اجباری را که در جامعه بین الملل رد شده است برای خود مصوب می دانند تا از یک سو به اذهان عمومی القا کنند چیزی به عنوان اعتصاب غذا در کشورشان جای ندارد و از سویی دیگر فجیع ترین شکنجه ها را برای دستیابی به اهداف خود اعمال کنند.
خبرگزاری میزان -
به نقل از اتاق خبر 24، بر اساس گزارش های مستند و منتشر شده، نمونه ابتدایی "اعتصاب غذا" در ایرلند و قبل از میلاد مسیح صورت گرفته است. وقتی شخص بدهکار توانایی پرداخت پول را نداشت، در مقابل خانه شخص طلبکار دست به اعتصاب غذا می زد تا طلبکار فرصت بیشتری برای ادای قرضش به او بدهد.
نمونه دیگر اعتصاب غذا را از سوی فعالان حقوق زنان انگلیسی و آمریکایی مشاهده می کنیم. زمانی که در طول قرن بیستم زنان برای بدست آوردن حق رای، در زندان های بریتانیا دست به اعتصاب غذا زدند و دولت برای جلوگیری از مرگ آنها به اجبار روی آورد و به تغذیه اجباری آنها پرداخت. با این همه عده ای از این فمینست ها جان دادند.
تغذیه اجباری در سال 1914
ترکیه نیز از دیگر کشورهایی است که درسال 2000 زندانیان سیاسی این کشور بصورت چرخشی دست به اعتصاب غذا زدند و در پی این اعتصاب حدود صد نفر جان باختند و تعداد زیادی نیز به بیماری های لاعلاج مبتلا شدند.
زندانیان گوانتانامو نیز درپی رفتار غیرانسانی نظامیان آمریکایی با آنها دست به اعتصاب غذا زدند.
اما می شنویم که برخی می گویند آمریکا اجازه اعتصاب غذا به زندانیان نمی دهد و اصلا چنین موضوعی در این کشور نشدنی است.
آمریکا چگونه اجازه اعتصاب غذا نمی دهد؟
چگونه می شود به شخصی که تمایلی برای خوردن و آشامیدن ندارد اجازه اعتصاب غذا (Hunger Strike) نداد؟ پس باید به زور به او چیزی بخورانیم.
آری. آمریکا بوسیله "تغذیه اجباری" ( Force Feeding) اجازه اعتصاب غذا به معترضین را نمی دهد. تغذیه اجباری که خود نوعی شکنجه روحی و فیزیکی محسوب می شود و حتی انجمن جهانی پزشکی هم در این خصوص هشدار داده است.
"احمد زید سلیم ظهیر" زندانی سابق زندان بدنام گوانتانامو از شیوه خشونت آمیز تغذیه اجباری علیه ده ها زندانی این زندان پرده برداشته است . وی در جون 2005 میلادی اعتصاب غذا کرد و تا زمانی که در سال 2009 میلادی به فرستاده شد از اعتصاب غذای خود دست برنداشت. مجاری بینی و همچنین کمر وی به دلیل بسته شدن به زور و تغذیه اجباری، آسیب دید.
او می گوید: روند تغذیه اجباری در گوانتانامو به گونهای است که زندانیان به یک صندلی مخصوص بسته میشوند و از طریق لولههایی که به بینی و معده آنها متصل است، یک ماده غذایی مایع به زور به آنها خورانیده میشود تا ازاین طریق از مردن آنها به دلیل جلوگیری به عمل آید. وی ساعتها به صندلی بسته میشد تا غذای مایعی که به زور به او خورانیده شده بود هضم شود.
سخنگوی زندان گوانتانامو مدعی است این روند تغذیه اجباری هیچ خطری ندارد و ضمانتهای کافی برای این که این شیوه بدون درد و به راحتترین شکل ممکن انجام شود وجود دارد(!) هدف وارد کردن درد و یا تنبیه نیست بلکه این شیوه به منظور حفظ جان زندانیان انجام می شود(!)
در همین حال دکتر دیوید ال کاتز، متخصص بیماریهای داخلی درباره خطرات این روش تغذیه اجباری بر روی سلامتی افراد (فیزیکی و روانی) هشدار داده است. احتمال ورود مایعات به ششها و آسیب به مجاری بینی به ویژه زمانی که فرد همکاری نمیکند از جمله خطراتی است که به آن اشاره شده است.
"طریق باعوضه" تبعه یمن نمونه دیگری از کسانی که در زندان گوانتانامو به مدت 8 سال اعتصاب غذا کرد و 34 کیلو از وزن خود را از دست داد. اما در نهایت هم وزارت دادگستری آمریکا درخواست قانونی آزادی این زندانی را نپذیرفت. در نهایت هم سازمان عفو بین الملل تنها تصمیم سیستم قضایی آمریکا در این باره را محکوم کرد.
گزارش های منتشر شده نشان می دهد در زندان کلورادو آمریکا نیز برخی زندانیان که اقدام علیه امنیت ملی و تروریسم را در پرونده خود دارند و تحت تدابیر شدید امنیتی نگهداری می شوند، دست به اعتصاب غذا زدند. از همین رو مسئولان زندان تغذیه اجباری را علیه این متهمان اعمال کردند.
انجمن جهانی پزشکی (WMA) در قانونی تصویب کرده است که هیچ پزشکی اجازه تغذیه اجباری به اعتصاب کنندگان غذا را ندارد و این اتفاق باید با رضایت زندانیان صورت گیرد. در غیر این صورت رفتاری غیرانسانی است.
اما نکته قابل توجه اینجاست که انجمن پزشکی آمریکا به عنوان یکی از اعضای انجمن جهانی پزشکی با اعمال قدرت و نفوذ این قانون را نپذیرفت و مدعی است سلامت زندانیان برای آنها اولویت دارد!
می بینیم که مدعیان حقوق بشر با رفتاری متناقض، تغذیه اجباری را که در جامعه بین الملل رد شده است برای خود مصوب می دانند تا از یک سو به اذهان عمومی القا کنند چیزی به عنوان اعتصاب غذا در کشورشان جای ندارد و از سویی دیگر فجیع ترین شکنجه ها را برای دستیابی به اهداف خود اعمال کنند.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
نمونه دیگر اعتصاب غذا را از سوی فعالان حقوق زنان انگلیسی و آمریکایی مشاهده می کنیم. زمانی که در طول قرن بیستم زنان برای بدست آوردن حق رای، در زندان های بریتانیا دست به اعتصاب غذا زدند و دولت برای جلوگیری از مرگ آنها به اجبار روی آورد و به تغذیه اجباری آنها پرداخت. با این همه عده ای از این فمینست ها جان دادند.
تغذیه اجباری در سال 1914
ترکیه نیز از دیگر کشورهایی است که درسال 2000 زندانیان سیاسی این کشور بصورت چرخشی دست به اعتصاب غذا زدند و در پی این اعتصاب حدود صد نفر جان باختند و تعداد زیادی نیز به بیماری های لاعلاج مبتلا شدند.
زندانیان گوانتانامو نیز درپی رفتار غیرانسانی نظامیان آمریکایی با آنها دست به اعتصاب غذا زدند.
اما می شنویم که برخی می گویند آمریکا اجازه اعتصاب غذا به زندانیان نمی دهد و اصلا چنین موضوعی در این کشور نشدنی است.
آمریکا چگونه اجازه اعتصاب غذا نمی دهد؟
چگونه می شود به شخصی که تمایلی برای خوردن و آشامیدن ندارد اجازه اعتصاب غذا (Hunger Strike) نداد؟ پس باید به زور به او چیزی بخورانیم.
آری. آمریکا بوسیله "تغذیه اجباری" ( Force Feeding) اجازه اعتصاب غذا به معترضین را نمی دهد. تغذیه اجباری که خود نوعی شکنجه روحی و فیزیکی محسوب می شود و حتی انجمن جهانی پزشکی هم در این خصوص هشدار داده است.
"احمد زید سلیم ظهیر" زندانی سابق زندان بدنام گوانتانامو از شیوه خشونت آمیز تغذیه اجباری علیه ده ها زندانی این زندان پرده برداشته است . وی در جون 2005 میلادی اعتصاب غذا کرد و تا زمانی که در سال 2009 میلادی به فرستاده شد از اعتصاب غذای خود دست برنداشت. مجاری بینی و همچنین کمر وی به دلیل بسته شدن به زور و تغذیه اجباری، آسیب دید.
او می گوید: روند تغذیه اجباری در گوانتانامو به گونهای است که زندانیان به یک صندلی مخصوص بسته میشوند و از طریق لولههایی که به بینی و معده آنها متصل است، یک ماده غذایی مایع به زور به آنها خورانیده میشود تا ازاین طریق از مردن آنها به دلیل جلوگیری به عمل آید. وی ساعتها به صندلی بسته میشد تا غذای مایعی که به زور به او خورانیده شده بود هضم شود.
سخنگوی زندان گوانتانامو مدعی است این روند تغذیه اجباری هیچ خطری ندارد و ضمانتهای کافی برای این که این شیوه بدون درد و به راحتترین شکل ممکن انجام شود وجود دارد(!) هدف وارد کردن درد و یا تنبیه نیست بلکه این شیوه به منظور حفظ جان زندانیان انجام می شود(!)
در همین حال دکتر دیوید ال کاتز، متخصص بیماریهای داخلی درباره خطرات این روش تغذیه اجباری بر روی سلامتی افراد (فیزیکی و روانی) هشدار داده است. احتمال ورود مایعات به ششها و آسیب به مجاری بینی به ویژه زمانی که فرد همکاری نمیکند از جمله خطراتی است که به آن اشاره شده است.
"طریق باعوضه" تبعه یمن نمونه دیگری از کسانی که در زندان گوانتانامو به مدت 8 سال اعتصاب غذا کرد و 34 کیلو از وزن خود را از دست داد. اما در نهایت هم وزارت دادگستری آمریکا درخواست قانونی آزادی این زندانی را نپذیرفت. در نهایت هم سازمان عفو بین الملل تنها تصمیم سیستم قضایی آمریکا در این باره را محکوم کرد.
گزارش های منتشر شده نشان می دهد در زندان کلورادو آمریکا نیز برخی زندانیان که اقدام علیه امنیت ملی و تروریسم را در پرونده خود دارند و تحت تدابیر شدید امنیتی نگهداری می شوند، دست به اعتصاب غذا زدند. از همین رو مسئولان زندان تغذیه اجباری را علیه این متهمان اعمال کردند.
انجمن جهانی پزشکی (WMA) در قانونی تصویب کرده است که هیچ پزشکی اجازه تغذیه اجباری به اعتصاب کنندگان غذا را ندارد و این اتفاق باید با رضایت زندانیان صورت گیرد. در غیر این صورت رفتاری غیرانسانی است.
اما نکته قابل توجه اینجاست که انجمن پزشکی آمریکا به عنوان یکی از اعضای انجمن جهانی پزشکی با اعمال قدرت و نفوذ این قانون را نپذیرفت و مدعی است سلامت زندانیان برای آنها اولویت دارد!
می بینیم که مدعیان حقوق بشر با رفتاری متناقض، تغذیه اجباری را که در جامعه بین الملل رد شده است برای خود مصوب می دانند تا از یک سو به اذهان عمومی القا کنند چیزی به عنوان اعتصاب غذا در کشورشان جای ندارد و از سویی دیگر فجیع ترین شکنجه ها را برای دستیابی به اهداف خود اعمال کنند.
/انتهای پیام/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *