به مناسبت سالگرد اولین «انتفاضه سنگ»
امروز 15 نوامبر مصادف با اولین تحرک استقلالی مردم فلسطین در راستای کوتاه کردن دست رژیم غاصب و پایان دادن به تجاوزات آن هاست؛ در دل این توفیق پیام های زیادی وجود دارد که مهمترین آن «نه به مذاکره با ظالم» است.
به نقل از اتاق خبر 24، انتفاضه اول فلسطین یا انقلاب سنگ، به انتفاضه سنگ نیز نام‌گذاری شده چون سنگ ابزار اصلی استفاده شده در آن بوده است، همچنین کودکانی که سنگ پرتاب می‌کردند با اسم "کودکان سنگ" شناخته مي شوند.
انتفاضه شکلی از اشکال اعتراض مردم فلسطین علیه اوضاع نابسامان و وحشتناکی بود که رژیم صهیونیستی بانی و مسبب آن شده بود. هدایت انتفاضه در ابتدا به وسیلهٔ رهبری ملی موحد صورت می‌گرفت که در ادامه سازمان آزادی بخش فلسطین به آن ملحق شد.
انتفاضه در ۱۸ آذر ۱۳۶۶ (پائیز ۱۹۸۷) در جبالیا در نوار غزه آغاز شد و سپس به ديگر شهرها، روستاها و اردوگاه‌های فلسطینی انتقال یافت. عامل ايجاد جرقهٔ اول انتفاضه حادثه ای بود که در آن چند کارگر فلسطینی توسط یک رانندهٔ کامیون اسرائیلی در نزدیکی دیوار «اریز» زیر گرفته شدند؛ دیوار اریز نوار غزه را از محدوده ی اشغال شده ی تحت کنترل صهیونیست ها از تاریخ ۱۹۹۸ میلادی جدا کرد.
در ۲۲ نوامبر ۱۹۷۴ قطعنامه شماره ۳۲۳۶ مجمع عمومی سازمان ملل حق تعیین سرنوشت، استقلال و حاکمیت در فلسطین را برای فلسطینیان به رسمیت شمرد و همچنین سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده مردم آن کشور با عضویت ناظر مجمع عمومی سازمان ملل متحد انتخاب کرد.
در اولين ماه های سال 1988م بسياری از فلسطينيانِ مناطق اشغاليِ قبل از سال 1967م، در اعتصابات و تظاهرات شركت می كردند. رهبری متحد قيام مردمی در سرزمين های اشغالی، برنامه ريزی جهت تداوم اين قيام را برعهده داشت. در ژوئيه همان سال، اردن كه زمانی كرانه باختری را در تصرف خود داشت و پس از آن در دهه بعد روابط اقتصادی سياسی گسترده ای با اين منطقه برقرار كرده بود به اين روابط خاتمه داد و عملاً سازمان آزاديبخش فلسطين به عنوان تنها نماينده مردم اين منطقه معرفی شد. در ماه نوامبر 1988 شورای ملی فلسطين كه سال قبل از آن تأسيس شده بود در الجزاير تشكيل جلسه داد و در 15 نوامبر 1988م موجوديت "دولت مستقل فلسطين" را اعلام نمود همچنين بيت المقدس به عنوان پايتخت اين كشور تعيين گرديد. ولی متاسفانه حاضرين در اين اجلاسيه بدون توجه به خواست اكثريت مردم فلسطين و نيز تمام جهان اسلام، قطعنامه های 181 و 242 سازمان ملل كه موجوديت "اسرائيل" را به رسميت ميشناخت، پذيرفتند.
در طی 10 روز پس از اين جلسه، 54 كشور موجوديت كشور مستقل "فلسطين" را به رسميت شناختند و ياسر عرفات به عنوان رئيس جمهور اين كشور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ژنو به توضيح برنامه های خود پرداخت.
مدت کوتاهی پس از بیانیه سال ۱۹۸۸، دولت فلسطین توسط بسیاری از کشورهای در حال توسعه در آفریقا و آسیا و همچنین کشورهای کمونیستی و اعضای جنبش عدم تعهد به رسمیت شناخته شد. در آن زمان ایالات متحده آمریکا با استفاده از قانون کمک‌های خارجی تلاش نمود که دیگر کشورها و سازمان‌های بین‌المللی را از به رسمیت شناختن دولت فلسطین دلسرد کند. اگر چه این اقدامات در بسیاری از موارد موفقیت آمیز بود، اتحادیه کشورهای عرب و سازمان همکاری اسلامی بلافاصله با انتشار بیانیه هایی ضمن به رسمیت شناختن دولت فلسطین، با هدف حمایت و همبستگی با این کشور، دولت فلسطین را به عضویت هر دو سازمان پذیرفتند.
انتفاضه در سال ۱۹۹۱ميلادي آرام شد و با امضای پیمان اسلو بین اسرائيل و سازمان آزادیبخش فلسطین به پایان رسید.
دو سال پس از به بن‌بست رسیدن مذاکرات صلح میان فلسطین و اسرائیل، فلسطینی‌ها تلاش‌های دبپلماتیک خود را برای به رسمیت شناخته شدن دولت فلسطین با مرکزیت بیت المقدس شرقی و با مرزهای پیش از جنگ شش روزه آغاز کردند. تلاش‌های فلسطینی ها از اواخر ۲۰۰۹ آغاز شد و پس از آنکه محمود عباس درخواست عضویت فلسطین را به سازمان ملل را تقدیم کرد، با استقبال گسترده مواجه شد. این به رسمیت شناخته شدن گسترده می‌تواند حق اقامه دعوی در محاکم بین‌المللی علیه سایر دولت‌ها را برای دولت فلسطین ایجاد کند.
امروز سالگرد اولین توفیق استقلالی فلسطینیان است. 15 نوامبر مصادف با اولین تحرک استقلالی مردم فلسطین در راستای کوتاه کردن درس رژیم غاصب و پایان دادن به تجاوزات اوست. در دل این توفیق پیام های زیادی وجود دارد.
مقدمات این پیروزی با یک انتفاضه آغاز شد. سال 1997 وقتی استارت انتفاضه خورد و زنگ خطر ایستادگی و پیشروی به صدا در آمد حرفی از مذاکره و گفتگو سازش نبود. نباید هم سخنی به میان می آمد. مگر با سارق هم مذاکره میکنند؟
لذا توفیق نسبی ای که در امر استقلال به دست آمده بود و حداقل باعث شد که اسم فراموش شده ی فلسطین را در صحن مجامع بین المللی بیاورند مرهون مذاکره با دشمن نبود؛ بلکه به خاطر انتفاضه ای بود که در آن بیش از 3000 هزار فلسطینی به فیض شهادت نائل آمدند.
از آن روز به بعد هر سنگی که جلوی استقلال کامل فلسطین اندختند از جنس سازش و مذاکره بود. به عنوان مثال 5سال پیش و در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد سوزان رایس، سفیر آمریکا در سازمان ملل، ساعاتی پیش از آغاز سخنرانی آقای عباس، دیدگاه دولت واشینگتن را تکرار کرد و گفت که «توسل فلسطینی‌ها به سازمان ملل، به روند صلح کمکی نمی‌کند و تنها مذاکرات را به تعویق می‌اندازد؛ درحالی که تنها راهکار برای تحقق خواسته‌های فلسطینی‌ها گفت‌وگو با طرف اسرائیلی است».
فلسطینی که جای سالم از زخم های رژیم صهیونیستی بر تن ندارد را به مذاکره با یک سگ وحشی دعوت میکنند و استقلالش را منوط به این امر سخیف میکنند.
آمریکا به تنهایی با تهدید علیه کشورهایی که به روند به رسمیت شناخته شدن فلسطین دامن بزنند به حربه ی تحریم های دهن پر کن جلوی رسیدن صدای فلسطینیان به جهان ایستاده است.
به هر حال سال های میگذرد و تاریخ نشان داده است که آن دسته از فلسطینی ها که به اشتباه مذاکره را راه حل صحیحی برای حل مشکلات خود میدانند سخت در اشتباهند. درسی که شاید کشورهای دیگر برای بازپس گیری حقوق خود از آمریکا میتوانند از سال ها تجربه ی فلسطین بگیرند.
امروز نیز که کلید کاخ سفید به یک تندروی جمهوری خواه رسیده است و بارها به برهم زدن توافقات کشورش با ایران دم میزند برای ایرانی ها جای تعجب ندارد. چه ترامپ کاغذ برجام را پاره کند چه بر چشمش بگذارد، بدعهدی و دروغگویی طرف آمریکایی برای ایرانی ها مسجل است.
/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
انتفاضه شکلی از اشکال اعتراض مردم فلسطین علیه اوضاع نابسامان و وحشتناکی بود که رژیم صهیونیستی بانی و مسبب آن شده بود. هدایت انتفاضه در ابتدا به وسیلهٔ رهبری ملی موحد صورت می‌گرفت که در ادامه سازمان آزادی بخش فلسطین به آن ملحق شد.
انتفاضه در ۱۸ آذر ۱۳۶۶ (پائیز ۱۹۸۷) در جبالیا در نوار غزه آغاز شد و سپس به ديگر شهرها، روستاها و اردوگاه‌های فلسطینی انتقال یافت. عامل ايجاد جرقهٔ اول انتفاضه حادثه ای بود که در آن چند کارگر فلسطینی توسط یک رانندهٔ کامیون اسرائیلی در نزدیکی دیوار «اریز» زیر گرفته شدند؛ دیوار اریز نوار غزه را از محدوده ی اشغال شده ی تحت کنترل صهیونیست ها از تاریخ ۱۹۹۸ میلادی جدا کرد.
در ۲۲ نوامبر ۱۹۷۴ قطعنامه شماره ۳۲۳۶ مجمع عمومی سازمان ملل حق تعیین سرنوشت، استقلال و حاکمیت در فلسطین را برای فلسطینیان به رسمیت شمرد و همچنین سازمان آزادیبخش فلسطین را به عنوان تنها نماینده مردم آن کشور با عضویت ناظر مجمع عمومی سازمان ملل متحد انتخاب کرد.
در اولين ماه های سال 1988م بسياری از فلسطينيانِ مناطق اشغاليِ قبل از سال 1967م، در اعتصابات و تظاهرات شركت می كردند. رهبری متحد قيام مردمی در سرزمين های اشغالی، برنامه ريزی جهت تداوم اين قيام را برعهده داشت. در ژوئيه همان سال، اردن كه زمانی كرانه باختری را در تصرف خود داشت و پس از آن در دهه بعد روابط اقتصادی سياسی گسترده ای با اين منطقه برقرار كرده بود به اين روابط خاتمه داد و عملاً سازمان آزاديبخش فلسطين به عنوان تنها نماينده مردم اين منطقه معرفی شد. در ماه نوامبر 1988 شورای ملی فلسطين كه سال قبل از آن تأسيس شده بود در الجزاير تشكيل جلسه داد و در 15 نوامبر 1988م موجوديت "دولت مستقل فلسطين" را اعلام نمود همچنين بيت المقدس به عنوان پايتخت اين كشور تعيين گرديد. ولی متاسفانه حاضرين در اين اجلاسيه بدون توجه به خواست اكثريت مردم فلسطين و نيز تمام جهان اسلام، قطعنامه های 181 و 242 سازمان ملل كه موجوديت "اسرائيل" را به رسميت ميشناخت، پذيرفتند.
در طی 10 روز پس از اين جلسه، 54 كشور موجوديت كشور مستقل "فلسطين" را به رسميت شناختند و ياسر عرفات به عنوان رئيس جمهور اين كشور در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل متحد در ژنو به توضيح برنامه های خود پرداخت.
مدت کوتاهی پس از بیانیه سال ۱۹۸۸، دولت فلسطین توسط بسیاری از کشورهای در حال توسعه در آفریقا و آسیا و همچنین کشورهای کمونیستی و اعضای جنبش عدم تعهد به رسمیت شناخته شد. در آن زمان ایالات متحده آمریکا با استفاده از قانون کمک‌های خارجی تلاش نمود که دیگر کشورها و سازمان‌های بین‌المللی را از به رسمیت شناختن دولت فلسطین دلسرد کند. اگر چه این اقدامات در بسیاری از موارد موفقیت آمیز بود، اتحادیه کشورهای عرب و سازمان همکاری اسلامی بلافاصله با انتشار بیانیه هایی ضمن به رسمیت شناختن دولت فلسطین، با هدف حمایت و همبستگی با این کشور، دولت فلسطین را به عضویت هر دو سازمان پذیرفتند.
انتفاضه در سال ۱۹۹۱ميلادي آرام شد و با امضای پیمان اسلو بین اسرائيل و سازمان آزادیبخش فلسطین به پایان رسید.
دو سال پس از به بن‌بست رسیدن مذاکرات صلح میان فلسطین و اسرائیل، فلسطینی‌ها تلاش‌های دبپلماتیک خود را برای به رسمیت شناخته شدن دولت فلسطین با مرکزیت بیت المقدس شرقی و با مرزهای پیش از جنگ شش روزه آغاز کردند. تلاش‌های فلسطینی ها از اواخر ۲۰۰۹ آغاز شد و پس از آنکه محمود عباس درخواست عضویت فلسطین را به سازمان ملل را تقدیم کرد، با استقبال گسترده مواجه شد. این به رسمیت شناخته شدن گسترده می‌تواند حق اقامه دعوی در محاکم بین‌المللی علیه سایر دولت‌ها را برای دولت فلسطین ایجاد کند.
امروز سالگرد اولین توفیق استقلالی فلسطینیان است. 15 نوامبر مصادف با اولین تحرک استقلالی مردم فلسطین در راستای کوتاه کردن درس رژیم غاصب و پایان دادن به تجاوزات اوست. در دل این توفیق پیام های زیادی وجود دارد.
مقدمات این پیروزی با یک انتفاضه آغاز شد. سال 1997 وقتی استارت انتفاضه خورد و زنگ خطر ایستادگی و پیشروی به صدا در آمد حرفی از مذاکره و گفتگو سازش نبود. نباید هم سخنی به میان می آمد. مگر با سارق هم مذاکره میکنند؟
لذا توفیق نسبی ای که در امر استقلال به دست آمده بود و حداقل باعث شد که اسم فراموش شده ی فلسطین را در صحن مجامع بین المللی بیاورند مرهون مذاکره با دشمن نبود؛ بلکه به خاطر انتفاضه ای بود که در آن بیش از 3000 هزار فلسطینی به فیض شهادت نائل آمدند.
از آن روز به بعد هر سنگی که جلوی استقلال کامل فلسطین اندختند از جنس سازش و مذاکره بود. به عنوان مثال 5سال پیش و در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد سوزان رایس، سفیر آمریکا در سازمان ملل، ساعاتی پیش از آغاز سخنرانی آقای عباس، دیدگاه دولت واشینگتن را تکرار کرد و گفت که «توسل فلسطینی‌ها به سازمان ملل، به روند صلح کمکی نمی‌کند و تنها مذاکرات را به تعویق می‌اندازد؛ درحالی که تنها راهکار برای تحقق خواسته‌های فلسطینی‌ها گفت‌وگو با طرف اسرائیلی است».
فلسطینی که جای سالم از زخم های رژیم صهیونیستی بر تن ندارد را به مذاکره با یک سگ وحشی دعوت میکنند و استقلالش را منوط به این امر سخیف میکنند.
آمریکا به تنهایی با تهدید علیه کشورهایی که به روند به رسمیت شناخته شدن فلسطین دامن بزنند به حربه ی تحریم های دهن پر کن جلوی رسیدن صدای فلسطینیان به جهان ایستاده است.
به هر حال سال های میگذرد و تاریخ نشان داده است که آن دسته از فلسطینی ها که به اشتباه مذاکره را راه حل صحیحی برای حل مشکلات خود میدانند سخت در اشتباهند. درسی که شاید کشورهای دیگر برای بازپس گیری حقوق خود از آمریکا میتوانند از سال ها تجربه ی فلسطین بگیرند.
امروز نیز که کلید کاخ سفید به یک تندروی جمهوری خواه رسیده است و بارها به برهم زدن توافقات کشورش با ایران دم میزند برای ایرانی ها جای تعجب ندارد. چه ترامپ کاغذ برجام را پاره کند چه بر چشمش بگذارد، بدعهدی و دروغگویی طرف آمریکایی برای ایرانی ها مسجل است.
/
: انتشار مطالب و اخبار تحلیلی سایر رسانه های داخلی و خارجی لزوماً به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفاً جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای منتشر می شود.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *
