کشف جنجالی حس ششم توسط دانشمندان
این کشف با کمک دو جوان مبتلا به یک اختلال عصبی نادر ژنتیکی انجام شد که یک جهش در ژن ‘Piezo2 خود داشتند که همین اختلال موجب تحت تاثیر قرار دادن هوشیاری آن ها بود؛ به طوری که وقتی آن دو چشمان خود را می بستند، نمی توانستند به طور معمولی راه بروند و قدم بزنن و مدام به زمین می خوردند.
علاوه بر این، هنگامی که محققان اعضای بدن آن دو را به آرامی تکان می دادند، آن ها نمی توانستند موقعیت بازوها و پاهای خود را احساس کنند؛ کاری که اغلب مردم به راحتی از پس انجام آن بر می آیند!
در حالی که آن ها قادر به استفاده از حس
لامسه نبودند، این دو که نه و ۱۹ ساله بودند، هنوز هم می توانستند درد،
خارش، درجه حرارت و نوازش را احساس کنند.
متخصص مغز و اعصاب دکتر کارستن بونمن از موسسه ملی بهداشت در مریلند ایالات متحده گفت: مطالعه ما بر اهمیت حیاتی ژن Piezo2 و حواسی که در زندگی روزمره ما کنترل می کند، متمرکز شده و آن را برجسته نموده است. نتایج ایجاد Piezo2 یک ژن لمسی و حس عمقی در انسان است. او ادامه داد: درک نقش آن در این حواس ممکن است سرنخ هایی را برای انواع اختلالات عصبی فراهم کند.
این دو بیمار نامربوط هر دو مشکلاتی در راه رفتن، در اختیار داشتن ران، ناهنجاری های پا و انگشت و ستون فقرات غیر طبیعی منحنی مبتلا به اسکولیوز مترقی داشتند. ریه انسانی که به اندازه یک لوبیا است، در یک آزمایشگاه رشد کرده و می تواند در پروسه درمان، انقلابی را ایجاد کند.
دکتر بونمن کشف کرد که بیماران دارای جهش در ژن Piezo2 داشتند که ظاهرا موجب جلوگیری از تولید طبیعی یا فعالیت پروتئین در سلول های تولید سیگنال های الکتریکی عصب می شود.
نویسنده همکار، دکتر الکساندر چزلر گفت:
به عنوان کسی که به مطالعه Piezo2 در موش ها پرداخته، باید بگویم که کار با
این بیماران به هیچ وجه آزار دهنده نبود و کار به خوبی پیش رفت. او خاطر
نشان کرد: نتایج ما نشان می دهد آنها قادر به احساس حس لامسه نیستند. نسخه
بیمارها از ژن Piezo2 احتمالا از کار افتاده باشد؛ بنابراین سلول های عصبی
آن ها نمی تواند حس لامسه و حرکت اعضای بدن را درک کند.
محققان دریافتن بیماران هنگامی که چشم هایشان را می بندند، کار به مراتب سخت تری را برای رسیدن به اشیا مقابل خود دارند؛ در حالی که داوطلبان دیگر توانستند به آسانی حتی با چشمان بسته به اشیا مقابل خود برسند. علاوه بر این، بیماران به انواع مختلف و ویژه از احساس لامسه، حساسیت بسیار پایینی نشان دادند. آن ها نتوانستند ارتعاشات یک شیء که تولید کننده یک تن صدای خاص بود را احساس کنند.
بریتانیا در درمان عمده HIV به موفقیت چشم گیری نایل شده است؛ آن چنان که بیماران NHS پزشکان را با پیشرفت های قابل توجه خود شگفت زده کردند.
اما سیستم عصبی بیماران به نظر می رسد به طور نرمال و طبیعی در حال توسعه باشد. آن ها قادر به احساس درد، خارش و درجه حرارت به طور معمول بودند.
اعصاب در اندام آن ها به سرعت در مقابل الکتریسیته واکنش نشان داد و مغز و توانایی های شناختی آن ها شبیه به افراد هم سن و سال بود.
کتر بونمن گفت: نکته قابل تامل راجع به این بیماران این است که سیستم عصبی آن ها تا چه مقدار زیادی برای عدم احساس حس لامسه و هوشیاری بدن، وارد کار می شود و این نقصان را جبران می کند.
این مطالعه در مجله نیوانگلند پزشکی منتشر شد.
