نبود فرصت شغلی منجر به فرار "نخبگان جوان افغانستانی" شده است
واشنگتن پست گزارش داد: ناامنی و نبود فرصت شغلی باعث شده است بسیاری از جوانان افغانستانی هیچ امیدی به آینده کشورشان نداشته و به همین دلیل این کشور را ترک میکنند.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش سرویس بین الملل دختر تحصیل کرده افغانستانی که 20 سال سن دارد هرگز قصد ترک افغانستان را نداشت، اما وی به جز از ترک کردن این کشور دیگر هیچ انتخابی نداشت.
این دختر افغانستانی که مشغول کار در نهادهای دادخواهی برای حقوق زنان افغانستانی بود، درسال 2013 میلادی پس از دریافت چندین پیام تهدید مرگ این کشور را ترک کرد.
وی قصد داشت که پس از سپری کردن چند ماه در آمریکا و با بهبود یافتن وضعیت امنیتی دوباره به افغانستان برگردد اما در نهایت از این کار منصرف شد.
واشنگتنپست گزارش داد: با سپری کردن 3 سال در آمریکا، وی حالا که 24 سال سن دارد هنوز نمیداند که چه زمانی دوباره به کشورش بازخواهد گشت.
این دختر افغانستانی که از ذکر نامش خودداری کرده میگوید که پس از دریافت تهدیدهای جدی امنیتی مجبور به ترک افغانستان شده است.
وی افزود من به این دلیل افغانستان را ترک کردم که احساس کردم دیگر این کشور جای امنی برای من نیست و احساس کردم که دیگر نباید یک زن به خاطر انجام ندادن هیچ جرمی در این کشور کشته شود.
افزایش ناامنی و نبود فرصتهای شغلی
وی یکی از جوانان تحصیل کرده افغانستانی است که به دلیل افزایش ناامنیها و نبود فرصتهای شغلی مجبور به ترک کشور خود شده است.
این خانم که حالا مدرک تحصیلی خود را در مقطع کارشناسی ارشد کسب کرده، دلیل دیگر خود برای ترک افغانستان را افزایش خشونت علیه زنان این کشور میداند.
وی میگوید هنگام ترک افغانستان والدینش گفتند که دیگر نباید به این کشور برگردی و درسالهای اخیر شماری از دوستان این دختر افغانستانی بیشتر به خاطر خشونت و اوضاع بد اقتصادی نیز مجبور به ترک افغانستان شدهاند.
وی میگوید که هم اکنون افغانستان با مشکلات متعددی روبرو است، از افزایش ناامنیها گرفته، چند برابر شدن خشونت علیه زنان و اوضاع نابهسامان اقتصادی.
این گزارش در ادامه تصریح می کند که این دختر افغانستانی به خوبی میداند که اکثر شهروندان افغانستانی به خاطر نبود شغل و بیکاری روز افزون مجبور به ترک افغانستان میشوند چون نگران گرسنه ماندن کودکانشان هستند.
پس از خروج نیروهای ائتلاف بین المللی به رهبری ایالات متحده آمریکا در سال 2014 میلادی، بیکاری شدید و افزایش ناامنیها سبب گسترش حملات طالبان در این کشور شده است.
براساس گزارش بانک جهانی، رشد اقتصادی افغانستان درسال 2015 میلادی 1.5 درصد بوده است، اما تشدید حملات طالبان و افزایش ناامنیها، افغانستان را به بیثباتی بیشتر سوق داده و سبب شده که شماری از نخبگان جوان افغانستانی مجبور به فرار از این کشور شوند.
در همین حال جیمزکننگهام که بین سال های 2011 تا 2014 سفیر امریکا در افغانستان بوده می گوید، ارزیابی ها نشان میدهد که پس از خروج نیروهای ائتلاف بین المللی از افغانستان، این کشور با مشکلات اقتصادی مواجه خواهد شد و اکنون افغانستان با مشکلات اقتصادی دست به گریبان است.
به گفته وی پس از خروج نیروها ناتو از افغانستان آنها انتظار داشتند که کابل برای مقابله با چالش های اقتصادی بعضی برنامه های را روی دست داشته باشد اما متاسفانه که این تلاش های دولت افغانستان برای سازماندهی مجدد برنامه های اقتصادی موفق نبوده است.
سفیر پیشین آمریکا در افغانستان میگوید یک راهبرد جدید و یافتن راه حلی برای تشویق جوانان افغانستانی برای ماندن در کشورشان خیلی ضروری است.
جیمز کننگهام اظهار داشت: هم اکنون بسیاری از مردم به ویژه جوانان تحصیل کرده در افغانستان مشغول کارهای گوناگون و دشواری هستند و آنچه که آنها انجام میدهند باید مورد توجه قرار گیرد.
به گفته وی، در جریان یک و نیم سال اخیر ماموریتم در افغانستان بارها به رهبران افغانستانی یادآور شدم که فعالیت و حضور نسل جوان در افغانستان بهترین فرصت برای دولت افغانستان است و شما باید از همین فرصت خصوصاً از جوانهای با استعداد این کشور به خوبی استفاده کنید.
هنوز یک آمار دقیق از تعداد افغانستانیهایی که همه ساله این کشور را ترک میکنند وجود ندارد، اما در سال 2015 میلادی رقم افرادی که این کشور را ترک کرده بودند بسیار بالا بوده است.
کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان اعلام کرده که درسال 2015 میلادی از بین بیش از 1 میلیون پناهجویی که خودشان را به کشورهای اروپایی رسانده، 20 درصد آنها افغانستانی بودهاند.
این کمیساریای عالی سازمان ملل همچنین میگوید که بیشاز نیمی از این پناهجویان افغانستانی در اروپا را جوانان تشکیل میدهند.
«شهرزاد اکبر» یکی از جوانان تحصیل کرده افغانستانی که مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه آکسفورد لندن درسال 2010 میلادی به دست آورده و اکنون در یک نهاد در افغانستان مشغول کار است میگوید با وجود اینکه تحصیلاتش را در بیرون از افغانستان به اتمام رسانده و شماری از نزدیکانش نیز در بیرون از این کشور زندگی میکند اما وی تصمیم گرفته که دوباره به افغانستان برگردد.
به گفته وی ما در قبال کشورمان مسئولیت داریم و کسانی که زمینه تحصیل ما را فراهم کرده و ما را به این نقطه رسانده از ما توقعاتی نیز دارند.
با این حال وی نیز احساس ترس و هراس در افغانستان دارد و میگوید هر صبح که خانه را به قصد کار ترک میکند نمیداند که آیا شب دوباره زنده به خانه باز خواهد گشت یاخیر؟
وی میگوید هر بار که در ازدحام ترافیک گیر میکند اعصابش خورد میشود که چه حادثهای قرار است اتفاق بیافتد.
فیروز مسجدی استاد دانشگاه در دانشکده اقتصاد کابل نیز پس از تکمیل تحصیلاتش در آمریکا دوباره به افغانستان بازگشته است.
وی که پس از تکمیل تحصیلاتش در آمریکا در سال 2011 میلادی به افغانستان بازگشته می گوید که همیشه به شاگردانش توصیه میکند که کشورشان را ترک نکنند.
این استاد دانشگاه میافزاید اما این مسولیت دولت افغانستان است تا در درازمدت این مشکل را حل کرده و یک فضای اعتماد را در جامعه افغانستان به وجود بیاورد تا جوانان افغانستانی به جای ترک وطنشان در این جا سرمایه گذاری کنند.
سال گذشته اشرف غنی جلوگیری از فرار مغزها در افغانستان را یکی از اولویتهای کاری دولتش اعلام کرد و گفت که حکومت وحدت ملی برنامه جدیدی را تحت عنوان «وظیفه برای صلح» را برای اشتغال زایی و باز گرداندن اقتصاد پایدار در افغانستان اغاز کرده اما بانک جهانی اعلام کرد که کمبود بودجه ممکن است روی این ابتکار جدید تاثیراتی داشته باشد.
واشنگتنپست گزارش داد: از سویی هم وزارت مهاجرین و عودتکنندگان افغانستان برنامههای تبلیغاتی را از طریق رسانههای محلی به راه انداخته تا افرادی را که خواهان سفر به کشورهای اروپایی باشند را از این طریق به ماندن در افغانستان تشویق کند.
این وزارت هشدار داده که انتخاب کردن چنین سفرها با خطرهای جانی و مالی همراه است.
براساس ارزیابیهای بانک جهانی 55 درصد جمعیت افغانستان زیر سن 20 سال هستند و ارقام بیکاری دراین کشور به 22 درصد میرسد.
امید شریفی از بنیانگذاران نقاشی دیواری در افغانستان میگوید که جوانان افغانستانی در ابتکارات جدید این کشور نقش اساسی دارند و به مردم انگیزه سرمایهگذاری را میدهند.
امید شریفی عضو یک گروهی از نقاشان جوان افغانستان است که به روی دیوارها و ساختمانها در داخل شهر کابل نقاشی میکنند.
وی میگوید میخواهد که با این هنرش امید را در بین مردم افغانستان باز گرداند.
به گفته وی همه نقاشیها روی مسائلی چون مبارزه با فساد، سلام دادن، عذرخواهی، مهربانی و همدلی و جلوگیری از خشونت با زنان تمرکز کردهاند.
این تصاویر جنبه اصلاحی دارند و تلاش میشود تا پیامهای صلحآمیز در انظار عام قرار گیرد.
شریفی بر این باور است که هر شهروند باید تغییر را از خود شروع کند: تغییر از من و تو شروع میشود. بیایید تا شهروند شویم و چهره شهر خود را تغییر دهیم. نقاشیهای همدلی نوشتههای بسیار اندکی دارند. بیشتر تلاش شده تا پیامها توسط تصاویر به مردم رسانده شود.
اما به گفته وی هزاران جوان افغانستانی کشور شان را ترک کردند، من میخواهم فعالیتهای هنری روزانه خود را انجام دهم، تاجایی که در یک روز ما 9 تا 10 نقاشی دیواری نقاشی میکنیم، هنرهای خیابانی و نمایش دادن بعضی فیلمها در مورد مهاجرت نیز بخشی از فعالیتهای هنری ما میباشد.
حتی با وجود افرادی مانند این دختر جوان که در سال 2013 افغانستان را ترک کرده، اما افغانستان هنوز هم خانه خیلی از افراد این کشور میباشد.
این دختر جوان افغانستانی میگوید من نیز میخواهم که در بازسازی کشورم سهم داشته باشم و به کشورم کمک کنم اما میخواهم مطمن باشم مرگم بخاطر چیز بیهودهای نخواهد بود.
/
به گزارش سرویس بین الملل دختر تحصیل کرده افغانستانی که 20 سال سن دارد هرگز قصد ترک افغانستان را نداشت، اما وی به جز از ترک کردن این کشور دیگر هیچ انتخابی نداشت. این دختر افغانستانی که مشغول کار در نهادهای دادخواهی برای حقوق زنان افغانستانی بود، درسال 2013 میلادی پس از دریافت چندین پیام تهدید مرگ این کشور را ترک کرد.
وی قصد داشت که پس از سپری کردن چند ماه در آمریکا و با بهبود یافتن وضعیت امنیتی دوباره به افغانستان برگردد اما در نهایت از این کار منصرف شد.
واشنگتنپست گزارش داد: با سپری کردن 3 سال در آمریکا، وی حالا که 24 سال سن دارد هنوز نمیداند که چه زمانی دوباره به کشورش بازخواهد گشت.
این دختر افغانستانی که از ذکر نامش خودداری کرده میگوید که پس از دریافت تهدیدهای جدی امنیتی مجبور به ترک افغانستان شده است.
وی افزود من به این دلیل افغانستان را ترک کردم که احساس کردم دیگر این کشور جای امنی برای من نیست و احساس کردم که دیگر نباید یک زن به خاطر انجام ندادن هیچ جرمی در این کشور کشته شود.
افزایش ناامنی و نبود فرصتهای شغلی
وی یکی از جوانان تحصیل کرده افغانستانی است که به دلیل افزایش ناامنیها و نبود فرصتهای شغلی مجبور به ترک کشور خود شده است.
این خانم که حالا مدرک تحصیلی خود را در مقطع کارشناسی ارشد کسب کرده، دلیل دیگر خود برای ترک افغانستان را افزایش خشونت علیه زنان این کشور میداند.
وی میگوید هنگام ترک افغانستان والدینش گفتند که دیگر نباید به این کشور برگردی و درسالهای اخیر شماری از دوستان این دختر افغانستانی بیشتر به خاطر خشونت و اوضاع بد اقتصادی نیز مجبور به ترک افغانستان شدهاند.
وی میگوید که هم اکنون افغانستان با مشکلات متعددی روبرو است، از افزایش ناامنیها گرفته، چند برابر شدن خشونت علیه زنان و اوضاع نابهسامان اقتصادی.
این گزارش در ادامه تصریح می کند که این دختر افغانستانی به خوبی میداند که اکثر شهروندان افغانستانی به خاطر نبود شغل و بیکاری روز افزون مجبور به ترک افغانستان میشوند چون نگران گرسنه ماندن کودکانشان هستند.
پس از خروج نیروهای ائتلاف بین المللی به رهبری ایالات متحده آمریکا در سال 2014 میلادی، بیکاری شدید و افزایش ناامنیها سبب گسترش حملات طالبان در این کشور شده است.
براساس گزارش بانک جهانی، رشد اقتصادی افغانستان درسال 2015 میلادی 1.5 درصد بوده است، اما تشدید حملات طالبان و افزایش ناامنیها، افغانستان را به بیثباتی بیشتر سوق داده و سبب شده که شماری از نخبگان جوان افغانستانی مجبور به فرار از این کشور شوند.
در همین حال جیمزکننگهام که بین سال های 2011 تا 2014 سفیر امریکا در افغانستان بوده می گوید، ارزیابی ها نشان میدهد که پس از خروج نیروهای ائتلاف بین المللی از افغانستان، این کشور با مشکلات اقتصادی مواجه خواهد شد و اکنون افغانستان با مشکلات اقتصادی دست به گریبان است.
به گفته وی پس از خروج نیروها ناتو از افغانستان آنها انتظار داشتند که کابل برای مقابله با چالش های اقتصادی بعضی برنامه های را روی دست داشته باشد اما متاسفانه که این تلاش های دولت افغانستان برای سازماندهی مجدد برنامه های اقتصادی موفق نبوده است.
سفیر پیشین آمریکا در افغانستان میگوید یک راهبرد جدید و یافتن راه حلی برای تشویق جوانان افغانستانی برای ماندن در کشورشان خیلی ضروری است.
جیمز کننگهام اظهار داشت: هم اکنون بسیاری از مردم به ویژه جوانان تحصیل کرده در افغانستان مشغول کارهای گوناگون و دشواری هستند و آنچه که آنها انجام میدهند باید مورد توجه قرار گیرد.
به گفته وی، در جریان یک و نیم سال اخیر ماموریتم در افغانستان بارها به رهبران افغانستانی یادآور شدم که فعالیت و حضور نسل جوان در افغانستان بهترین فرصت برای دولت افغانستان است و شما باید از همین فرصت خصوصاً از جوانهای با استعداد این کشور به خوبی استفاده کنید.
هنوز یک آمار دقیق از تعداد افغانستانیهایی که همه ساله این کشور را ترک میکنند وجود ندارد، اما در سال 2015 میلادی رقم افرادی که این کشور را ترک کرده بودند بسیار بالا بوده است.
کمیساریای عالی سازمان ملل در امور پناهندگان اعلام کرده که درسال 2015 میلادی از بین بیش از 1 میلیون پناهجویی که خودشان را به کشورهای اروپایی رسانده، 20 درصد آنها افغانستانی بودهاند.
این کمیساریای عالی سازمان ملل همچنین میگوید که بیشاز نیمی از این پناهجویان افغانستانی در اروپا را جوانان تشکیل میدهند.
«شهرزاد اکبر» یکی از جوانان تحصیل کرده افغانستانی که مدرک فوق لیسانس خود را از دانشگاه آکسفورد لندن درسال 2010 میلادی به دست آورده و اکنون در یک نهاد در افغانستان مشغول کار است میگوید با وجود اینکه تحصیلاتش را در بیرون از افغانستان به اتمام رسانده و شماری از نزدیکانش نیز در بیرون از این کشور زندگی میکند اما وی تصمیم گرفته که دوباره به افغانستان برگردد.
به گفته وی ما در قبال کشورمان مسئولیت داریم و کسانی که زمینه تحصیل ما را فراهم کرده و ما را به این نقطه رسانده از ما توقعاتی نیز دارند.
با این حال وی نیز احساس ترس و هراس در افغانستان دارد و میگوید هر صبح که خانه را به قصد کار ترک میکند نمیداند که آیا شب دوباره زنده به خانه باز خواهد گشت یاخیر؟
وی میگوید هر بار که در ازدحام ترافیک گیر میکند اعصابش خورد میشود که چه حادثهای قرار است اتفاق بیافتد.
فیروز مسجدی استاد دانشگاه در دانشکده اقتصاد کابل نیز پس از تکمیل تحصیلاتش در آمریکا دوباره به افغانستان بازگشته است.
وی که پس از تکمیل تحصیلاتش در آمریکا در سال 2011 میلادی به افغانستان بازگشته می گوید که همیشه به شاگردانش توصیه میکند که کشورشان را ترک نکنند.
این استاد دانشگاه میافزاید اما این مسولیت دولت افغانستان است تا در درازمدت این مشکل را حل کرده و یک فضای اعتماد را در جامعه افغانستان به وجود بیاورد تا جوانان افغانستانی به جای ترک وطنشان در این جا سرمایه گذاری کنند.
سال گذشته اشرف غنی جلوگیری از فرار مغزها در افغانستان را یکی از اولویتهای کاری دولتش اعلام کرد و گفت که حکومت وحدت ملی برنامه جدیدی را تحت عنوان «وظیفه برای صلح» را برای اشتغال زایی و باز گرداندن اقتصاد پایدار در افغانستان اغاز کرده اما بانک جهانی اعلام کرد که کمبود بودجه ممکن است روی این ابتکار جدید تاثیراتی داشته باشد.
واشنگتنپست گزارش داد: از سویی هم وزارت مهاجرین و عودتکنندگان افغانستان برنامههای تبلیغاتی را از طریق رسانههای محلی به راه انداخته تا افرادی را که خواهان سفر به کشورهای اروپایی باشند را از این طریق به ماندن در افغانستان تشویق کند.
این وزارت هشدار داده که انتخاب کردن چنین سفرها با خطرهای جانی و مالی همراه است.
براساس ارزیابیهای بانک جهانی 55 درصد جمعیت افغانستان زیر سن 20 سال هستند و ارقام بیکاری دراین کشور به 22 درصد میرسد.
امید شریفی از بنیانگذاران نقاشی دیواری در افغانستان میگوید که جوانان افغانستانی در ابتکارات جدید این کشور نقش اساسی دارند و به مردم انگیزه سرمایهگذاری را میدهند.
امید شریفی عضو یک گروهی از نقاشان جوان افغانستان است که به روی دیوارها و ساختمانها در داخل شهر کابل نقاشی میکنند.
وی میگوید میخواهد که با این هنرش امید را در بین مردم افغانستان باز گرداند.
به گفته وی همه نقاشیها روی مسائلی چون مبارزه با فساد، سلام دادن، عذرخواهی، مهربانی و همدلی و جلوگیری از خشونت با زنان تمرکز کردهاند.
این تصاویر جنبه اصلاحی دارند و تلاش میشود تا پیامهای صلحآمیز در انظار عام قرار گیرد.
شریفی بر این باور است که هر شهروند باید تغییر را از خود شروع کند: تغییر از من و تو شروع میشود. بیایید تا شهروند شویم و چهره شهر خود را تغییر دهیم. نقاشیهای همدلی نوشتههای بسیار اندکی دارند. بیشتر تلاش شده تا پیامها توسط تصاویر به مردم رسانده شود.
اما به گفته وی هزاران جوان افغانستانی کشور شان را ترک کردند، من میخواهم فعالیتهای هنری روزانه خود را انجام دهم، تاجایی که در یک روز ما 9 تا 10 نقاشی دیواری نقاشی میکنیم، هنرهای خیابانی و نمایش دادن بعضی فیلمها در مورد مهاجرت نیز بخشی از فعالیتهای هنری ما میباشد.
حتی با وجود افرادی مانند این دختر جوان که در سال 2013 افغانستان را ترک کرده، اما افغانستان هنوز هم خانه خیلی از افراد این کشور میباشد.
این دختر جوان افغانستانی میگوید من نیز میخواهم که در بازسازی کشورم سهم داشته باشم و به کشورم کمک کنم اما میخواهم مطمن باشم مرگم بخاطر چیز بیهودهای نخواهد بود.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *