نیویورکتایمز: غرب در "افغانستان" شکست خورده است
نیویورک تایمز گزارش داد: تداوم جنگ و درگیری در افغانستان و آمار تصاعدی سیل هجوم مهاجران افغانستانی به مرزهای غربی که اکثراً هم به وطن بازگردانده میشوند، مهر تائید این نظریه که غرب در این کشور شکست خورده است میباشد.
خبرگزاری میزان - 
به گزارش سرویس بین الملل پل سوخته در غرب کابل پایتخت افغانستان که بر روی بستر رودخانهای خشکیده ساخته شده، سالهاست کانون تجمع غیر رسمی معتادان است.
اما این مکان اخیرا پذیرای طیف دیگری از جوانان افغانستانی است که همه زندگی خود را فروختهاند و به امید زندگی بهتر راهی خارج شدهاند، اما بخت یارشان نبود و بناچار به کشور بازگشتهاند.
نیویورکتایمز نوشت: اکنون زیر این پل به مجمع این جوانان تبدیل شده است. آنها در این مکان به خود مواد مخدر تزریق میکنند و دلهدزدی و گدایی میکنند.
طبق اعلام عبدالغفور رئیس سازمان توصیه و حمایت از مهاجران افغانستانی استقرار مجدد افغانستانیهای مهاجر در کشور آنقدر دشوار است که اکثریت آنها بازگردانده شده و 2 سال بعد دوباره کشور را ترک میکنند.
یکی از این مهاجران بازگشته به افغانستان «احمد» است که 10 سال پیش راهی لندن شد به امید آنکه کار پیدا کند و درآمدش را به خانوادهاش در وطن بفرستد و ضمن آن تحصیل کند.
وی که یک خیاط بود 1500 دلار خرج این سفر کرد و راهی یونان شد اما در آنجا توسط پلیس مرزی متوقف شد و به افغانستان بازگردانده شد.
احمد از پا نه ایستاد و دوباره افغانستان را ترک کرد و مجددا بازگشت و دگرباره کشور را ترک کرد و بازگشت. هر بار که وی به وطن باز میگشت، مجبور بود 16 ساعت در روز کار کند تا پول جمع آوری کند و آن را تماما تقدیم قاچاقچیان انسان کند اما هر بار هم به کشور مسترد می شد.
اینجا زیر این پل در تلی از زباله یک دفتر کار زیرزمینی وجود دارد و رئیس آن که خود را همایون معرفی می کند، 25 سال است به کار قاچاق انسان اشتغال دارد و میگوید که در عرض این 25 سال هرگز کارش تا این حد سکه نبوده است.
شبکه تحت امر وی مشتمل بر 70 مرد است که هر یک سالانه 100 هزار دلار درآمد دارند. این شبکه قاچاق انسان هر ماهه 150 افغانستانی را راهی اروپا میکند.
همایون میگوید که 50 گروه دیگر از شبکههای مشابه هم در کشور فعالیت دارند.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) اعلام کرده است که در سال 2001 تعداد بیش از 8.3 میلیون مهاجر افغان در جهان وجود داشت اما این آمار تا نیمههای دهه 2000 روند نزولی طی کرد و امید آن رفت که با حضور نیروهای ناتو در افغانستان، این آمار همچنان روند نزولی طی کند.
اما با حضور نیروهای ناتو در افغانستان، اوضاع امنیتی این کشور رو به وخامت رفت و آمار مهاجران افغانستانی دوباره سیر صعودی پیدا کرد و تا پایان سال 2015 به 2.6 میلیون نفر رسید.
این گزارش میافزاید: اکثر مهاجران افغانستانی راه کشورهای همسایه از جمله پاکستان و ایران را در پیش میگیرند و جمع کثیری هم روانه غرب میشوند.
در سال 2015 بیش از 178 هزار افغانستانی تقاضای مهاجرت به کشورهای اروپایی را کردهاند که این آمار تقریبا 4 برابر آمار مشابه در سال ماقبل بوده است.
از سال 2002 به این سو تحت برنامه «کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل» برای بازگرداندن مهاجران افغانستانی به وطن، قریب به 5.8 میلیون مهاجر افغانستانی داوطلبانه به کشورشان بازگشتند که البته اکثرا به زور وادار به بازگشت شده اند.
ایرنا نوشت: پارسال نزدیک به 260 هزار نفر افغانستانی فاقد برگه هویت فقط از 2 کشور پاکستان و ایران به افغانستان مسترد شدهاند.
در ماه سپتامبر اتحادیه اروپا اعلام کرد که فقط مهاجران اریترهای، عراقی و سوری را پذیرش میکند. اوائل امسال دولت انگلیس اعلام کرد که شروع کرده است تمام پناهجویان افغانستانی که تقاضای پناهندگیشان رد شده را به افغانستان باز میگرداند .
طبق مقررات جدید اتحادیه اروپا، تمام راههای مواصلاتی به بالکان از استان «نیمروز» افغانستان گرفته تا ایتالیا که با عبور از مرزهای ایران، ترکیه و یونان به مقصد میرسد، بسته میشود.
همین مقررات باعث شده تا مهاجران افغانستانی از مسیرهایی فوقالعاده خطرناک راه سفر به غرب را در پیش بگیرند.
تفاوتی نمیکند مهاجران در مرز کشورهای غربی، مهاجر تلقی شوند یا پناهنده. تمام مردان و زنانی که خاک کشور افغانستان را ترک میکنند همه از ناامنی کشور که سالهاست گلوی مردم رنج دیده این کشور را میفشرد، میگریزند.
«محمداشرف غنی» رئیس جمهوری افغانستان برای لوث کردن قضیه وعده پیروزی به مردم میدهد.
وی در یک کنفرانس منطقهای در ماه دسامبر گفت که نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان نه تنها در کنار هم و منسجمند، بلکه دارند بسرعت آموزش می بینند.
اما طبیعی است. غنی برای موجه جلوه دادن کار خود و دولتش ناچار است مردم را در حالت بیم و امید نگاه دارد تا وانمود کند که دولتش موفق عمل کرده است.
دولتهای غربی نیز که میلیونها دلار در افغانستان هزینه کردهاند، باید همین شیوه را دنبال کنند.
سال 2015 مرگبارترین سال برای مردم افغانستان از سال 2006 به این سو بوده است. 2006 سالی بود که سازمان ملل دست به کار شد وقایع افغانستان را بطور مستند ثبت کند.
طبق اعلام کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در 4 ماه اول سال 2016 بازگشت داوطلبانه به کشور در پایینترین سطح خود بود که یکی از عوامل آن وخیمتر شدن اوضاع امنیتی افغانستان بوده است.
حسین علیمی بلخی وزیر مهاجرت افغانستان و یکی از معدود مسئولان افغانستان که از اشرف غنی فاصله گرفته است،میگوید احتمال سقوط «قندوز» وجود دارد.
نیویورکتایمز نوشت: با این حساب سزاوار است به افغانستانیها حق داد که همه چیز را پشت سرشان رها کنند و کشور را ترک کنند.
اما اشرف غنی و دولت وی و دولتهای غربی نمیتوانند این اجازه را به افغانستانیها بدهند. مردم افغانستان امروز از هر زمان دیگری مفلوکتر و درماندهتر و ناگزیر به ترک کشورند .
با این تفاسیر به جا است که اعتراف کنیم، غرب در افغانستان شکست خورده است.
/
به گزارش سرویس بین الملل پل سوخته در غرب کابل پایتخت افغانستان که بر روی بستر رودخانهای خشکیده ساخته شده، سالهاست کانون تجمع غیر رسمی معتادان است. اما این مکان اخیرا پذیرای طیف دیگری از جوانان افغانستانی است که همه زندگی خود را فروختهاند و به امید زندگی بهتر راهی خارج شدهاند، اما بخت یارشان نبود و بناچار به کشور بازگشتهاند.
نیویورکتایمز نوشت: اکنون زیر این پل به مجمع این جوانان تبدیل شده است. آنها در این مکان به خود مواد مخدر تزریق میکنند و دلهدزدی و گدایی میکنند.
طبق اعلام عبدالغفور رئیس سازمان توصیه و حمایت از مهاجران افغانستانی استقرار مجدد افغانستانیهای مهاجر در کشور آنقدر دشوار است که اکثریت آنها بازگردانده شده و 2 سال بعد دوباره کشور را ترک میکنند.
یکی از این مهاجران بازگشته به افغانستان «احمد» است که 10 سال پیش راهی لندن شد به امید آنکه کار پیدا کند و درآمدش را به خانوادهاش در وطن بفرستد و ضمن آن تحصیل کند.
وی که یک خیاط بود 1500 دلار خرج این سفر کرد و راهی یونان شد اما در آنجا توسط پلیس مرزی متوقف شد و به افغانستان بازگردانده شد.
احمد از پا نه ایستاد و دوباره افغانستان را ترک کرد و مجددا بازگشت و دگرباره کشور را ترک کرد و بازگشت. هر بار که وی به وطن باز میگشت، مجبور بود 16 ساعت در روز کار کند تا پول جمع آوری کند و آن را تماما تقدیم قاچاقچیان انسان کند اما هر بار هم به کشور مسترد می شد.
اینجا زیر این پل در تلی از زباله یک دفتر کار زیرزمینی وجود دارد و رئیس آن که خود را همایون معرفی می کند، 25 سال است به کار قاچاق انسان اشتغال دارد و میگوید که در عرض این 25 سال هرگز کارش تا این حد سکه نبوده است.
شبکه تحت امر وی مشتمل بر 70 مرد است که هر یک سالانه 100 هزار دلار درآمد دارند. این شبکه قاچاق انسان هر ماهه 150 افغانستانی را راهی اروپا میکند.
همایون میگوید که 50 گروه دیگر از شبکههای مشابه هم در کشور فعالیت دارند.
کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) اعلام کرده است که در سال 2001 تعداد بیش از 8.3 میلیون مهاجر افغان در جهان وجود داشت اما این آمار تا نیمههای دهه 2000 روند نزولی طی کرد و امید آن رفت که با حضور نیروهای ناتو در افغانستان، این آمار همچنان روند نزولی طی کند.
اما با حضور نیروهای ناتو در افغانستان، اوضاع امنیتی این کشور رو به وخامت رفت و آمار مهاجران افغانستانی دوباره سیر صعودی پیدا کرد و تا پایان سال 2015 به 2.6 میلیون نفر رسید.
این گزارش میافزاید: اکثر مهاجران افغانستانی راه کشورهای همسایه از جمله پاکستان و ایران را در پیش میگیرند و جمع کثیری هم روانه غرب میشوند.
در سال 2015 بیش از 178 هزار افغانستانی تقاضای مهاجرت به کشورهای اروپایی را کردهاند که این آمار تقریبا 4 برابر آمار مشابه در سال ماقبل بوده است.
از سال 2002 به این سو تحت برنامه «کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل» برای بازگرداندن مهاجران افغانستانی به وطن، قریب به 5.8 میلیون مهاجر افغانستانی داوطلبانه به کشورشان بازگشتند که البته اکثرا به زور وادار به بازگشت شده اند.
ایرنا نوشت: پارسال نزدیک به 260 هزار نفر افغانستانی فاقد برگه هویت فقط از 2 کشور پاکستان و ایران به افغانستان مسترد شدهاند.
در ماه سپتامبر اتحادیه اروپا اعلام کرد که فقط مهاجران اریترهای، عراقی و سوری را پذیرش میکند. اوائل امسال دولت انگلیس اعلام کرد که شروع کرده است تمام پناهجویان افغانستانی که تقاضای پناهندگیشان رد شده را به افغانستان باز میگرداند .
طبق مقررات جدید اتحادیه اروپا، تمام راههای مواصلاتی به بالکان از استان «نیمروز» افغانستان گرفته تا ایتالیا که با عبور از مرزهای ایران، ترکیه و یونان به مقصد میرسد، بسته میشود.
همین مقررات باعث شده تا مهاجران افغانستانی از مسیرهایی فوقالعاده خطرناک راه سفر به غرب را در پیش بگیرند.
تفاوتی نمیکند مهاجران در مرز کشورهای غربی، مهاجر تلقی شوند یا پناهنده. تمام مردان و زنانی که خاک کشور افغانستان را ترک میکنند همه از ناامنی کشور که سالهاست گلوی مردم رنج دیده این کشور را میفشرد، میگریزند.
«محمداشرف غنی» رئیس جمهوری افغانستان برای لوث کردن قضیه وعده پیروزی به مردم میدهد.
وی در یک کنفرانس منطقهای در ماه دسامبر گفت که نیروهای امنیتی و دفاعی افغانستان نه تنها در کنار هم و منسجمند، بلکه دارند بسرعت آموزش می بینند.
اما طبیعی است. غنی برای موجه جلوه دادن کار خود و دولتش ناچار است مردم را در حالت بیم و امید نگاه دارد تا وانمود کند که دولتش موفق عمل کرده است.
دولتهای غربی نیز که میلیونها دلار در افغانستان هزینه کردهاند، باید همین شیوه را دنبال کنند.
سال 2015 مرگبارترین سال برای مردم افغانستان از سال 2006 به این سو بوده است. 2006 سالی بود که سازمان ملل دست به کار شد وقایع افغانستان را بطور مستند ثبت کند.
طبق اعلام کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل در 4 ماه اول سال 2016 بازگشت داوطلبانه به کشور در پایینترین سطح خود بود که یکی از عوامل آن وخیمتر شدن اوضاع امنیتی افغانستان بوده است.
حسین علیمی بلخی وزیر مهاجرت افغانستان و یکی از معدود مسئولان افغانستان که از اشرف غنی فاصله گرفته است،میگوید احتمال سقوط «قندوز» وجود دارد.
نیویورکتایمز نوشت: با این حساب سزاوار است به افغانستانیها حق داد که همه چیز را پشت سرشان رها کنند و کشور را ترک کنند.
اما اشرف غنی و دولت وی و دولتهای غربی نمیتوانند این اجازه را به افغانستانیها بدهند. مردم افغانستان امروز از هر زمان دیگری مفلوکتر و درماندهتر و ناگزیر به ترک کشورند .
با این تفاسیر به جا است که اعتراف کنیم، غرب در افغانستان شکست خورده است.
/
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *