آقای وزیر فرهنگ از فرهنگ چه خبر؟
لزوم فرهنگ سازی در جامعه آن هم در جوامع اسلامی با بهره گیری از الگوهای دین مبین اسلام انکار ناپذیر است. مسئله ای که این روزها شاید توجه کمتری به آن شده و فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی ما در گذر زمان دست خوش بدعت های نادرست می شود.
خبرگزاری میزان -
به گزارش خبرنگار گروه فرهنگی ، سالنهای سینما این روزها رونق بیشتری دارد و به لطف فیلم های جذاب کمتر پیش می آید در میان صندلی ها جای خالی ببینیم.
صندلی های سالن مملو از علاقه مندانی است که برای دیدن یک فیلم خوب و البته بازی خوب آمده اند، البته در این میان آنهایی که حواسشان به موسیقی متن و فیلمنامه و البته تصویر برداری و صداگذاری هست، نسبت به سالهای قبل بیشتر شده است.
شمار علاقه مندان به این هنر تاثیرگذار هر روز بیشتر می شود و البته حساسیت کار و لزوم نظارت دقیقتر بر محتوای این تولیدات هم باید بیشتر شود.
به خصوص آنجا که دیالوگ نامانوس و خارج از عرف یک بازیگر مطرح میشود؛ یک خرده فرهنگ غلط و تکه کلام نوجوانهایی که سریع از الگوهای خود ساخته خود تاثیر می پذیرند.
افراد زیادی برای گذراندن اوقات فراغت خود با خانواده به سینما می آیند، پدرهایی که فارغ از محاسبه هزینه نسبتا زیاد بلیت و تنقلات داخل سالن حواسشان به رفتارهای دیگران در سینما و خلق یک خاطره خوب دیگر برای خانواده خود هستند و ناگهان از شنیدن یک دیالوگ در سینما و از زبان یک بازیگر مطرح شرمسار می شوند و خجالت می کشند.
دیالوگهای نامتعارف و بعضا زشت برخی فیلمها شاید در کنار تمام هزینه های سینما رفتن، دغدغه اصلی یک خانواده باشد. حرفهای نا پسندی که از زبان یک سوپراستار شنیده می شود و نونهالان و نوجوانان زیادی که در سینما حضور دارند و مانند یک ضبط صوت همه چیز را ذخیره می کنند.
برای مثال یکی از بازیگران مرد فیلم کوچه بی نام که اتفاقا زن هم دارد؛ به دوست دختر خود جمله ای را می گوید که شاید بیان آن برای 2 زن هم خارج از ادب باشد؛ اما به راحتی در این فیلم بیان می شود و هزاران نفر با دیدن این فیلم با این سوال مواجه می شوند که چه کسی به این فیلم مجوز اکران داده و حداقل چرا این تیکه از فیلم را اصلاح نکرده است!!
در همین راستا مثلا در فیلم ناهید هم دیالوگی از زبان بازیگر نقش اول زن این فیلم شنیده می شود که واقعا جای تعجب و البته ناراحتی دارد که چرا یکی از دستورات اسلام و سنتهای نیکو پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) اینگونه بازگو می شود و خیلی راحت تقدس صیغه موقت زیر سوال می رود.
آقای وزیر فرهنگ و ارشاد اینها همه جای تامل دارد، اینها همه جای سوال دارد که چرا افتخار شما باید فقط اکران فیلم هایی باشد که پیش از این به هر دلیل اجازه اکران نداشت، چرا باید به هر فیلمی آن هم با این مزامین و دیالوگهای فرومایه و زننده اجازه اکران داد؟
آقای وزیر فرهنگ و ارشاد، شما خانواده خود را برای دیدن این فیلمها به سینما می برید؟ شما اگر در کنار خانواده این فیلم ها را تماشا کنید با شنیدن این دیالوگهای زننده چه عکس العملی دارید؟
آقای جنتی نجات سینما و کشاندن مخاطب به سالنها بدون توجه به فرهنگ و تاثیرگذاری این فیلمها بی مایه است، آقای وزیر کارهای مثبت شما در حوزه های مختلف هنر و موسیقی و مطبوعات هم دیده می شود اما برای فرهنگ چه کردیم؟
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی همانطور که اسمش مشخص است باید توجه جدی به فرهنگ سازی و البته حراست از فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی ما باشد اما واقعا در این سالها چقدر در این عرصه موفق بودید؟
چقدر به مقوله فرهنگ سازی و نشر کتابهای مفید دقت شد و چقدر دقت شد تا کتابهای بی محتوا و مخل فرهنگ منتشر نشود، چقدر حواسمان به فیلمنامه ها و سالنهای تئاتر بود، تئاتری که مدیرعامل خانه هنرمندان ایران در موردش گفته است من خجالت می کشم برخی از نمایشها را خانواده ام ببینند.!
صندلی های سالن مملو از علاقه مندانی است که برای دیدن یک فیلم خوب و البته بازی خوب آمده اند، البته در این میان آنهایی که حواسشان به موسیقی متن و فیلمنامه و البته تصویر برداری و صداگذاری هست، نسبت به سالهای قبل بیشتر شده است.
شمار علاقه مندان به این هنر تاثیرگذار هر روز بیشتر می شود و البته حساسیت کار و لزوم نظارت دقیقتر بر محتوای این تولیدات هم باید بیشتر شود.
به خصوص آنجا که دیالوگ نامانوس و خارج از عرف یک بازیگر مطرح میشود؛ یک خرده فرهنگ غلط و تکه کلام نوجوانهایی که سریع از الگوهای خود ساخته خود تاثیر می پذیرند.
افراد زیادی برای گذراندن اوقات فراغت خود با خانواده به سینما می آیند، پدرهایی که فارغ از محاسبه هزینه نسبتا زیاد بلیت و تنقلات داخل سالن حواسشان به رفتارهای دیگران در سینما و خلق یک خاطره خوب دیگر برای خانواده خود هستند و ناگهان از شنیدن یک دیالوگ در سینما و از زبان یک بازیگر مطرح شرمسار می شوند و خجالت می کشند.
دیالوگهای نامتعارف و بعضا زشت برخی فیلمها شاید در کنار تمام هزینه های سینما رفتن، دغدغه اصلی یک خانواده باشد. حرفهای نا پسندی که از زبان یک سوپراستار شنیده می شود و نونهالان و نوجوانان زیادی که در سینما حضور دارند و مانند یک ضبط صوت همه چیز را ذخیره می کنند.
برای مثال یکی از بازیگران مرد فیلم کوچه بی نام که اتفاقا زن هم دارد؛ به دوست دختر خود جمله ای را می گوید که شاید بیان آن برای 2 زن هم خارج از ادب باشد؛ اما به راحتی در این فیلم بیان می شود و هزاران نفر با دیدن این فیلم با این سوال مواجه می شوند که چه کسی به این فیلم مجوز اکران داده و حداقل چرا این تیکه از فیلم را اصلاح نکرده است!!
در همین راستا مثلا در فیلم ناهید هم دیالوگی از زبان بازیگر نقش اول زن این فیلم شنیده می شود که واقعا جای تعجب و البته ناراحتی دارد که چرا یکی از دستورات اسلام و سنتهای نیکو پیامبر عظیم الشان اسلام (ص) اینگونه بازگو می شود و خیلی راحت تقدس صیغه موقت زیر سوال می رود.
آقای وزیر فرهنگ و ارشاد اینها همه جای تامل دارد، اینها همه جای سوال دارد که چرا افتخار شما باید فقط اکران فیلم هایی باشد که پیش از این به هر دلیل اجازه اکران نداشت، چرا باید به هر فیلمی آن هم با این مزامین و دیالوگهای فرومایه و زننده اجازه اکران داد؟
آقای وزیر فرهنگ و ارشاد، شما خانواده خود را برای دیدن این فیلمها به سینما می برید؟ شما اگر در کنار خانواده این فیلم ها را تماشا کنید با شنیدن این دیالوگهای زننده چه عکس العملی دارید؟
آقای جنتی نجات سینما و کشاندن مخاطب به سالنها بدون توجه به فرهنگ و تاثیرگذاری این فیلمها بی مایه است، آقای وزیر کارهای مثبت شما در حوزه های مختلف هنر و موسیقی و مطبوعات هم دیده می شود اما برای فرهنگ چه کردیم؟
وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی همانطور که اسمش مشخص است باید توجه جدی به فرهنگ سازی و البته حراست از فرهنگ غنی ایرانی و اسلامی ما باشد اما واقعا در این سالها چقدر در این عرصه موفق بودید؟
چقدر به مقوله فرهنگ سازی و نشر کتابهای مفید دقت شد و چقدر دقت شد تا کتابهای بی محتوا و مخل فرهنگ منتشر نشود، چقدر حواسمان به فیلمنامه ها و سالنهای تئاتر بود، تئاتری که مدیرعامل خانه هنرمندان ایران در موردش گفته است من خجالت می کشم برخی از نمایشها را خانواده ام ببینند.!
چند روز پیش مجید رجبیمعمار مدیرعامل خانه هنرمندان گفته بود: (چیزی که در برخی از تئاترها خطرناکتر است، متأسفانه در بسیاری سالنهای تئاتری ما دیده شده، متلکهای اخلاقی است. آن هم هنر نیست بلکه سخیف است. اینها را راحت میگذرند که بعضاً زشت و نامناسب است. موارد خیلی جزئی آن را در کارهای خانه هنرمندان داشتیم که بنده هم تذکر دادم.
ارسال دیدگاه
دیدگاهتان را بنویسید
نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخشهای موردنیاز علامتگذاری شدهاند *