چگونه به خودآگاهی برسیم؟

 

آنها که خودشناسی و خودآگاهی ضعیف دارند افرادی مردد هستند و بیشتر مواقع احساس سردرگمی می‌کنند. آنها اغلب تحت تاثیر حرف و نظر هر کدام از اطرافیانشان اعتماد به نفس خود را از دست می‌دهند و گفت‌وگوهای درونی‌ای که با خود دارند همیشه آنها را پریشان می‌کند و رفتارهای نامتناوب از خود بروز می‌دهند. افرادی که خودآگاهی ضعیفی دارند گاهی اقداماتی انجام می‌دهند که فراتر از توانایی آنهاست و چون توان پیش‌بینی ضعیفی دارند شکست‌های مکرر را تجربه می‌کنند.
 بیش از حد بزرگ کردن ویژگی‌ها، هم به صورت مثبت و هم به صورت منفی به فرد صدمه می‌زند و تصمیمات و اهداف زندگی فرد را تحت تاثیر قرار می‌دهد. ناآرامی، اضطراب‌های پنهان و آشکار، تکان دادن پاها، آشفتگی و تردید جزو مشخصات فردی است که خود را نمی‌شناسد.
 ناتوانی در تصمیم‌گیری کارآمد و برنامه‌ریزی موفق نیز فرد را رفته رفته بی‌قرار می‌کند.
 افراد بخش‌های مختلفی دارند که عبارتند از: فیزیکی (تصویری که از ظاهر خود دارند)، خودجنسیتی (تصوری که از هویت و تمایلات خود دارند)، خود اجتماعی (جایگاه و عملکرد اجتماعی)، خود معنوی (اعتقادات و باروهای فرد)، خود تاریک (اسرار زندگی هر فرد که فقط خودش از آنها آگاه است)، خودآرمانی (بخشی از وجود فرد و تمایلات و آرزوهای او) و خود واقعی (درونی‌ترین و واقعی‌ترین بخش وجود فرد) که لازم است فرد در تمام این بخش‌ها روی خودش متمرکز شود تا از سردرگمی و اضطراب رهایی یابد و بتواند دوستان و اطرافیان خود را با توجه به شناختی که از خود دارد، انتخاب کند.

 

برای این که بتوانیم به خودآگاهی برسیم لازم است در چند بخش اطلاعات کسب کنیم. ب
اید فهرستی از نقاط ضعف و قوت خود را به همراه توانایی‌ها، علایق، فعالیت‌ها و تجارب در شرایطی بدون تنش یادداشت کنید. همچنین از دیگران (یکی از اعضای خانواده، دوستان و افرادی که کاملا شما را می‌شناسند) بخواهید ویژگی‌های شما را برایتان بنویسند و سپس ارزیابی کنید و ببینید چقدر نظر اطرافیان شما با خود شما همسو‌ست.
همچنین از فرد خواسته می‌شود تصمیمات شش ماه اخیر خود را مورد ارزیابی قرار دهد و موفقیت‌ها و شکست‌های خود را ثبت کند. شناختن خط قرمزهای فکری و رفتاری نیز بسیار اهمیت دارد.
 اگر می‌خواهید از اضطراب‌های مزمن رها شوید باید روی خودآگاهی به عنوان گام اول درمان تمرکز کنید.